• Reisverslag
• Foto's

Reisverslag

Vrijdag 8 november 2019

We wilden met de trein naar Zaventem, maar omdat we de maandag niet terug geraakten met het openbaar vervoer hebben we de auto moeten nemen. Discount parking, met de shuttle naar de luchthaven en om 12u59 de take-off.

Redelijk veel wind bij de landing in Barcelona maar we landden veilig om 14u33. Met de 10-beurtenkaart die wij wilden, mochten we niet met de metro naar het centrum maar we wel met de bus. Tickets hebben we kunnen kopen in een krantenwinkeltje en om 15u40 hadden we een bus richting Plaça d'Espanya. Daar konden we met de metro naar station Marina. Van daaruit was het nog 600 meter tot aan NH hotel Diagonal Center waar we om 16u50 arriveerden.

Inchecken en meteen op stap. Dit hotel was redelijk goed gelegen voor ons. Vrij dicht bij het centrum, ook dicht bij de zee. Een ideale uitvalsbasis voor onze wandelingen. De eerste kleine tocht deden we richting jachthaven.

We stapten eerst naar het Parque de la Ciutadella. Het nadeel van laat op het jaar reizen is het korten van de dagen. Eens we het park uit stapten begon de avond al in te vallen.

Het Parque de la Ciutadella is het grootste park van Barcelona en zeer populair onder de bewoners van de stad. Het dateert uit 1888 en herbergt een monumentale waterval, een vijver en een romantische tuin in Engelse stijl, omringd door twee met bomen omzoomde boulevards. Op het terrein bevinden zich ook verscheidene musea en de dierentuin van Barcelona.

Het Parc de la Ciutadella heeft een lange geschiedenis. Oorspronkelijk was het een fort, ontworpen in de vorm van een ster in 1715 door George Prosper Verboom, voor de toenmalige koning Felipe V. De citadel werd gebouwd om te kunnen worden gebruikt door zijn leger in de strijd tegen de Bourbonse koningen. Na een beleg van 18 maanden viel het fort en uiteindelijk werd het een gevangenis ten tijde van Napoleon.

In 1888 werd het park gebruikt voor de Wereldtentoonstelling. In die periode zijn vele gebouwen in het park gebouwd. De tuinen en de fonteinen werden al eerder ontworpen door o.a. Antoni Gaudí.

Het is 30 hectare groot en de tuinen zijn ontworpen door de Franse landschapsarchitect Jean Forestier. Ze liggen rond een aantal fonteinen die mede ontworpen zijn door Antoni Gaudí.

 

We slenterden verder naar Port vell waar we prachtige schepen zagen. Door de aangename temperatuur kregen we in deze setting meteen een vakantiegevoel. We zochten een restaurantje voor ons avondeten.

Port Vell is het oudste gedeelte van de haven van Barcelona. Het is totaal gerenoveerd als onderdeel van een stadsvernieuwing voorafgaand aan de Olympische Zomerspelen van 1992. Hiervoor was het een vervallen gebied met lege pakhuizen, rangeerterreinen en fabrieken. Nu is het een belangrijke toeristische trekpleister met het Maremàgnum (een winkelcentrum dat behalve winkels ook een bioscoop, bars en restaurants heeft), IMAX Port Vell en Europa's grootste aquarium. Een voetgangersbrug, Rambla de Mar, verbindt La Rambla met Port Vell.

 

Met de metro trokken we daarna naar Nou Camp. De Catalaanse voetbaltempel was het initiële doel van onze trip. Daar wilden we de beste voetballer ter wereld (Lionel Messi) aan het werk zien. Maar vandaag was er precies weinig te beleven rondom het stadion. We hadden tickets voor de futsal wedstrijd "BARÇA - PESCADOS RUBÉN BURELA FS" (€9 p.p.) gekocht en die werd gespeeld om 21u in Palau Blaugrana gelegen naast Camp Nou.

Het Palau Blaugrana werd geopend op 23 oktober 1971 en had aanvankelijk een capaciteit van 5.696 plaatsen. Na een verbouwing in 1994 telt de sportarena 8.250 plaatsen. De sportarena is de thuisbasis van de teams van FC Barcelona op het gebied van basketbal (FC Barcelona Bàsquet), handbal (FC Barcelona Handbol), roller hockey (FC Barcelona Hoquei) en futsal (FCB Futsal). Tijdens de Olympische Zomerspelen 1992 van Barcelona werden in het Palau Blaugrana de judo- en taekwondo-wedstrijden gehouden.

 

Een leuk wedstrijdje zaalvoetbal in een toffe sfeer. In minuut 17 werd door de supporters verwezen naar de protesten i.v.m. de Catalaanse onafhankelijkheid maar deze acties verliepen vreedzaam en duurden ook maar één minuut. Het Catalaanse gevoel leeft toch heel sterk. Twee spelers vielen op: Arthur leek een zeer beslissende speler, maar vooral Ferrao leek de publiekslieveling. Het werd uiteindelijk 7-2!

Na de wedstrijd wandelden we nog eens rond Camp Nou en konden we nog even nagenieten van een eerste leuke dag 😉. Met een hoop anekdotes in onze rugzak konden we terug naar ons hotel.

 

Stappenteller: 23379 / 16,6km

 

Zaterdag 9 november 2019

De dag begonnen we met een uitgebreid en zeer verzorgd ontbijt. Uiteraard weer een wandeling op het programma. Deze keer startten we richting strand. We zagen heel veel sporters. Lopen lijkt daar dé sport bij uitstek. Maar ook aan fietsstroken of andere sportactiviteiten geen gebrek. De lopers vielen ons op omwille van hun snelheid!

We konden flaneerden op de dijk in korte broek en trokken op een alternatieve manier opnieuw richting Port Vell. Daar namen we de metro naar "Cornellà-Riera" omdat we deze keer een bezoek aan het voetbalstadion Estadi Cornellà-El Prat van RCD Espanyol hadden gepland. Er was slechts één bezoek mogelijk dus onze leuze "voorbereiding is alles" was deze keer alweer van tel. In de shop kochten we de tickets en op het juiste tijdstip stonden we samen met ongeveer 10-15 andere geïnteresseerden aan de juiste gate.

Estadi Cornellà-El Prat is een voetbalstadion dat gelegen is in Cornellà de Llobregat. Het stadion biedt plaats aan 40.500 toeschouwers en is de thuishaven van RCD Espanyol.

De huidige naam, Estadi Cornellà-El Prat, verwijst naar de plaatsen waartussen het ligt, namelijk Cornellà en El Prat. RCD Espanyol hoopt dat zo snel mogelijk een sponsor voor de benaming van het stadion gevonden wordt. Na het overlijden van aanvoerder Daniel Jarque op 8 augustus 2009 hebben fans er op aangedrongen het stadion naar Jarque te vernoemen. De directie van de club staat hier welwillend tegenover.

Het stadion werd op 2 augustus 2009 geopend met een vriendschappelijke wedstrijd tussen RCD Espanyol en het Engelse Liverpool FC. De wedstrijd werd met 3-0 gewonnen door Espanyol, Luis Garcia scoorde het eerste doelpunt, Ben Sahar de andere twee.

 

Het stadion is modern en gebouwd als een Engels stadion dus atypisch voor Spanje. Op het dak liggen zonnepanelen en de hoeken zijn niet overdekt (wat ik heel vreemd vond). Dit stadion zou o.a. de grootste kleedkamer van de Primera Division hebben (100m²). De tour was ook een beetje anders dan de andere tours die we al hebben gehad. Je werd in groep rondgeleid, je kon alles vragen en er werd ook voldoende tijd uitgetrokken om te kunnen genieten. Een losse sfeer en aangename gids maakte dit een super rondleiding.

Genieten zit in kleine dingen. Ik denk bv. dat de locals het wellicht vreemd vonden dat we de parkieten in de straat fotografeerden. Voor hen misschien evident, voor ons ook leuk om te zien. Met de metro trokken we terug naar Plaça d'Espanya. Daar startten we onze "Montjuïc-wandeling". Montjuïc is een heuvel gelegen aan de zuidwestelijke kant van de stad, dicht bij de haven. Het hoogste punt ligt op 213 meter. Dit zou ook het oudste bewoonde gedeelte van de stad geweest zijn.

Plaça d'Espanyais een druk plein in het zuidwesten van Barcelona, de op een na grootste stad in Spanje. Het is een rond punt waar grote verkeersaders bijeenkomen; Carrer de la Creu Coberta (het verlengde van de Carretera de Sants), Carrer de Tarragona, Avinguda del Paral-lel en de belangrijkste, Gran Via de les Corts Catalanes.

De Gran Via verbindt het plein met de pleinen Plaça de la Universitat en Plaça de Catalunya. De brede rechte laan Avinguda de la Reina Maria Cristina loopt naar het Museu Nacional d'Art de Catalunya op de berg Montjuïc.

 

Het eerste dat we zagen was een monumentale fontein op het ronde punt waar we boven kwamen. Die werd ontworpen door architect-kunstenaar Josep Maria Jujol (een goeie vriend van Gaudí). Aan de overkant staat een opvallend rond gebouw dat werd omgetoverd tot een winkelcentrum, maar dat vroeger dienst deed als stierenarena. De verwijzing "Arenas de Barcelona" is nog steeds te zien.

Arenas de Barcelona beslaat een volledig huizenblok in de wijk Eixample, aan Plaça d'Espanya en Gran Via de les Corts Catalanes.

Les Arenes is een van de drie stierenarenas die Barcelona rijk is geweest. De anderen zijn La Monumental, die het langst in gebruik is geweest (voor het laatst in 2011), en de El Torín, in de wijk La Barceloneta, in gebruik tot 1923 en afgebroken in 1946. Les Arenes zijn ontworpen door architect August Font i Carreras in neo-Moorse neomudéjar-stijl. Ze zijn op 29 juni 1900 geopend, en zouden in bedrijf blijven tot 19 juni 1977. Sinds de sluiting zijn er meerdere projecten geweest voor de plaats waar de arenas staan, maar eind jaren 80 van de 20e eeuw heeft het complex een beschermde status gekregen en mag dus niet gesloopt worden.

In 1999 koopt de Sacresa groep Les Arenes om er een vrije tijdscomplex van te maken en wordt er begonnen aan een verbouwing naar ontwerp van architect Richard Rogers. De verbouwing heeft in 2010 een aantal maanden stilgelegen, maar werd in 2011 afgerond. Voor de verbouwing is de gehele ring een paar meter omhooggetild en is er een geheel nieuw binnenwerk gebouwd. Het complex huisvest tegenwoordig een winkelcentrum, een rockmuseum, een panoramaterras rondom het gehele dak. Verder heeft het een directe toegang tot station Espanya van de metro van Barcelona.

 

We stapten tussen twee torens die ons deden denken aan het San Marco plein in Venetië en vervolgden onze weg langsheen gebouwen en fonteinpartijen uit de tijd van de wereldtentoonstelling in 1929. Via roltrappen kan je naar het Palau Nacional (nu museum). Van daaruit heb je een prachtig panorama op de stad. De Sagrada Familia zie je duidelijk boven de stad uittornen maar om Camp Nou te vinden moet je al iets meer moeite doen.

Het Museu Nacional d'Art de Catalunya (ook bekend onder de initialen MNAC) is een nationaal kunstmuseum in Barcelona, Catalonië (Spanje), gevestigd in het Palau Nacional op de Montjuïc-heuvel.

Het museum heeft een zeer uitgebreide collectie romaanse kunst die wordt gezien als een van de meest volledige ter wereld. Verder herbergt het museum een gotische collectie evenals werken uit de barok en de renaissance. Er is tevens een afdeling moderne kunst.

 

Het Olympisch park (Olympische spelen van 1992) was het volgende op onze weg. Ik was er eerder al eens in 1993. Het zwembad werd precies weer gebruikt dus daar konden we niet meteen binnen een kijkje gaan nemen, maar het Estadi Olímpic kon wel vrij betreden worden. Het zag er al een klein beetje anders uit dan tijdens mijn vorig bezoek, maar ik was al blij te zien dat het nog steeds in gebruik is. In de verte zagen we ook het Palau Sant Jordi (nu nog gebruikt voor concerten) en uiteraard ook de alomtegenwoordige Torre Calatrava (136m hoog en gebruikt als telecommunicatiemast).

Olympisch Stadion Lluís Companys is de huidige, officiële naam van het Olympisch stadion te Barcelona. Het is gebouwd in 1929 door architect Pere Domènech i Roura, en heette tot 2001 'Estadi Olímpic de Montjuïc', naar de berg waarop het is gelegen.

De nieuwe naam verwijst naar Lluís Companys, republikeins president van de Generalitat van Catalunya vanaf 1933. Hij werd in het nabijgelegen kasteel van Montjuïc gefusilleerd.

Het gebouw werd opgetrokken om de Wereldtentoonstelling van 1929 te huisvesten. Het Spaans volksfront dat in 1936 in Spanje aan de macht kwam wilde hier in hetzelfde jaar de Olympiade van het volk organiseren, als tegenhanger van de Olympische Zomerspelen 1936 die in Berlijn werden gehouden. Door het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog moest dit initiatief op het laatste ogenblik worden geannuleerd.

Het stadion is voor de Olympische Zomerspelen 1992 gerenoveerd door de architectengroep Correa-Milà-Margarit-Buixadé. Het oorspronkelijk eclectisch exterieur bleef behouden. De binnenkant werd volledig vernieuwd. Het stadion heeft nu een capaciteit van 65.000 toeschouwers. Tussen 1997 en 2009 speelde RCD Espanyol hier zijn thuiswedstrijden.

 

Even wandelen naar de kabelbaan die naar het kasteel leidt maar we besloten die toch niet te nemen. We draaiden terug via Museum Miró. Een speciaal gebouw waar we wel even snel naar binnen gingen, maar de expositie niet bezochten. Op onze terugweg passeerden we ook nog Teatre Grec (typisch Grieks theater en ook al overblijfsel van de Wereldexpo). Via de roltrappen ging het nu terug naar beneden richting Arenas de Barcelona. Onderweg nog even genieten van de vele toeristen die selfies namen of zich gewillig lieten fotograferen bij de fonteinen die inmiddels ook werkten (niet allemaal, maar meer dan tijdens onze eerste passage). En sommigen zijn creatief in het poseren dus da's wel leuk om te zien.

De Arena werd dus omgebouwd tot winkelcentrum. De architecten hebben echt wel iets knap gedaan. Met een lift konden we naar het dak en zagen we dat er o.a. ook een zwembad en een looppisten werden voorzien. Boven waren er restaurants en zelfs een immense polyvalente zaal om maar te zwijgen van het leuke uitzicht. Wij besloten in deze setting ons diner te nuttigen.

Na het eten was het uitkijken naar de apotheose van ons weekend: de voetbalwedstrijd FC Barcelona - Celta de Vigo. We wandelden naar Camp Nou en waren daar anderhalf uur voor de wedstrijd. Het was er dan al immens druk. Wat een contrast met gisteren…

Voetbalclub FC Barcelona behoort tot de wereldtop en is met zijn 95 trofeeën de meest succesvolle voetbalclub in Spanje. De clubkleuren zijn paars (of granaatrood)-blauw (blaugrana) en het stadion van FC Barcelona is Camp Nou of Nou Camp, dat letterlijk 'nieuw veld' betekent. Aartsrivaal van FC Barcelona is Real Madrid. Wedstrijden tussen beide clubs staan bekend als El Clásico. Nog een belangrijke rivaal is buurtgenoot RCD Espanyol; de onderlinge duels dragen de naam Derbi de Barcelona. FC Barcelona werd begin 2010 door de IFFHS verkozen tot beste ploeg over de periode 1991-2009.

Voor de Catalaanse bevolking werd in de jaren van het strenge regime van Franco de club het absolute symbool van hun eigen identiteit en drang naar onafhankelijkheid. Dat is hij tot op de dag van vandaag gebleven.

Voor de club speelden onder anderen Bernd Schuster, Diego Maradona, Hristo Stoichkov, Gheorge Hagi, Ladislao Kubala, Michael Laudrup, Romario, Ronaldo, Luís Figo, Patrick Kluivert, Ronald Koeman, Rivaldo, Ronaldinho, Lionel Messi, Xavi, Carles Puyol en Andrés Iniesta…

Johan Cruijff behaalde met de club grote successen. Als speler behaalde Cruijff weinig tastbare prijzen, slechts één kampioenschap in 1974 en eenmaal de Spaanse beker (de Copa del Rey - in de tijd van dictator Franco nog Copa del Generalisimo geheten), maar zijn spel staat voor altijd bij de supporters in het geheugen gegrift. Later, toen Cruijff coach was, formeerde hij een elftal dat bekend kwam te staan als het Dream Team. Het hoogtepunt van dit team was het winnen van de Europacup I in 1992, tegenwoordig Champions League genaamd.

Frank Rijkaard, in 2003 aangesteld als coach, wist een team te creëren dat het team van Cruijff evenaarde door naast de landskampioenschappen van 2005 en 2006 ook de UEFA Champions League van 2006 te winnen. Ook het team dat onder leiding stond van Josep Guardiola werd vaak vergeleken met het Dream Team. In de laatste zeven jaar werd Barcelona vijf maal kampioen in de Primera División en in zowel 2009, 2011 als 2015 won het de Champions League. In 2009 slaagde het er als enige Spaanse club ooit in om de treble te winnen (landskampioenschap, nationale beker en Champions League), een huzarenstukje dat in 2015 werd overgedaan en dat geen enkele Europese club twee keer leverde. FC Barcelona is de enige club in Europa die vanaf de instelling van Europees voetbal in 1955 elk jaar aan een van de toernooien deelnam.

De club is een omni-sportvereniging. Ook in het basketbal (FC Barcelona Bàsquet), het handbal (FC Barcelona Handbol) en het rolhockey (FC Barcelona Hoquei) is FC Barcelona erg succesvol, zowel nationaal als Europees. Verder zijn bij FC Barcelona ook veldhockey, atletiek, volleybal, rugby, softbal, wielrennen, vrouwenvoetbal, zaalvoetbal en ijshockey vertegenwoordigd, hoewel niet allemaal op hoog niveau. De bekendste slogan van FC Barcelona is Més que un club (Meer dan een club in het Catalaans), gezien het veelzijdige karakter van de club - het aantal sporten dat hij vertegenwoordigt en de plaats die de club inneemt in Catalonië.

 

Ik had mijn rugzak bij met mijn fototoestel want we waren al de ganse dag op stap. Ik hoopte dat ik geen problemen zou kennen bij het betreden van het stadion. De rugzak werd uiteraard gecontroleerd en die mocht mee naar binnen. Kaarten gescand en snel naar onze zitplaats. Trapje omhoog en het walhalla verscheen beetje bij beetje. Ik betrad de immense kuip en genoot!

Nuja, eens je daar bent wil je zo snel als mogelijk de foto waar je al jaren van droomde. Ik ging dus op pad met mijn breedhoek objectief. Van voor, naar achter, van links naar rechts, … even kijken hoe ver we konden komen. Via de tribunes kon ik tot in de hoek en ik geraakte ook gemakkelijk een verdieping hoger. Opeens stond ik aan het scorebord. Langs binnen geraakte ik misschien ook nog aan de zijkant… even proberen en jawel, ik kon door. Ik kon zelfs tot op het hoogste punt geraken en intussen waren er al spelers op het veld gekomen. Kleine mannetjes, maar het heeft wel iets vond ik.

Ook interessant om zien dat er ambulances stonden op de hoogste verdieping. Je kon er dus gewoon naar boven rijden. Ik wou kijken of ik volledig rond geraakte maar dat ging blijkbaar niet. Een grote deur verhinderde de doorgang. Ik dacht dan maar terug naar mijn plaats te gaan om te genieten van de opwarming… maar dat bleek niet zo evident. Van waar ik kwam kon ik blijkbaar niet terug. Ook hier intussen een tussenschot geplaatst? Ik dan maar naar beneden maar dan kwam ik meteen aan de ingang dus daar kon in enkel naar buiten en niet rond aan de binnenkant. Terug naar boven en gezien dat er niet meteen een alternatief was. Niet panikeren was de boodschap dus ik terug naar beneden. Aan een verantwoordelijke toonde ik mijn ticket (had gelukkig een dubbeltje op zak want datgene waarmee ik was ingescand zat in de rugzak wat verderop in de tribune…). Mij gewoon naar buiten laten leek me geen optie want ik zou geen twee keer met eenzelfde ticket kunnen inscannen gaf ik aan (gelukkig kan je op zo'n moment nog helder denken). Dus men scande me eerst uit en ik liep terug naar de juiste ingang om opnieuw in te scannen. Even de adrenaline getest en met een anekdote rijker kwam ik bezweet terug op mijn plaats. Best grappig, zeker omdat ik blij was met de foto's die ik had kunnen nemen!

Dan maar genieten van de opwarming. Waar zou Messi lopen? Aja, die staat wat vrije trappen te geven aan de 16-meter-lijn. Nog niet meteen gezien bij andere warming-ups, maar 't leek me wel nuttig. Het volk liep binnen en de sfeer kwam erin. Er waren slechts een goeie 70000 plaatsen bezet maar men had de mensen zodanig gezet dat dit niet opviel. Net voor ons zat niemand, wat een luxe. 

Lionel Andrés Messi Cuccittini (Rosario (Argentinië), 24 juni 1987) is een Argentijnse profvoetballer die doorgaans als aanvaller speelt. Hij stroomde in 2004 door vanuit de jeugdopleiding van FC Barcelona, waar hij in november 2017 zijn contract verlengde tot medio 2021. Hij is sinds 2018 aanvoerder van het eerste team. Vanwege zijn lengte en snelheid draagt hij de bijnaam La Pulga (De Vlo). Messi werd in 2009, 2010, 2011, 2012, 2015 en 2019 uitgeroepen tot beste voetballer ter wereld, een absoluut record. Hij wordt algemeen beschouwd als een van de beste spelers aller tijden.

In 2005 debuteerde Messi in het Argentijns voetbalelftal, waarmee hij viermaal de finale van een eindtoernooi bereikte. Hij werd in 2011 aanvoerder van La Albiceleste en kroonde zich in 2016 tot topscorer aller tijden.

 

Net zoals gisteren weerklonk de hymne (El Cant del Barça). Een muziekstuk die weken later nog in mijn hoofd weerklonk. We hadden geluk. Lionel Messi speelde de ganse wedstrijd. Uiteraard hou je die ook in de gaten. Het viel op dat hij net voor de match nog eens de schoenen moest knopen, dat hij de eerste 10 minuten waarschijnlijk nog niets had gelopen en dat hij - door gewoon slim te wandelen - toch aanspeelbaar leek. En eens aan de bal, was het telkens alle hens aan dek. Efficiënt en slim bedachten we, maar uiteraard kan je niet iedereen zo'n rol geven.

El Cant del Barça, het clublied van FC Barcelona dateert uit 1974, maar is nog even strijdbaar als de eerste dag dat het in het stadion Camp Nou gezongen werd. Meer dan veertig jaar later klinkt het El Cant del Barça nog steeds voor iedere thuiswedstrijd van FC Barcelona, of het nu om de Spaanse Liga of de Champions League gaat.

Hieronder vind je de originele Catalaanse tekst van het FC Barcelona lied, met de Nederlandse vertaling van de songtekst ernaast. Om bekend te raken met de melodie kun je het clublied als mp3-bestand downloaden.

Tot el camp - Heel het stadion
és un clam - is één schreeuw
som la gent blaugrana - we zijn de blauwrode mensen
tant se val d'on venim - het maakt niet uit waar we vandaan komen
si del sud o del nord - uit het zuiden of het noorden
ara estem d'acord - we zijn het er over eens
estem d'acord - er over eens
una bandera ens agermana - een vlag verenigt ons
Blaugrana al vent - Blauwrood met de wind
un crit valent - een krachtige kreet
tenim un nom que el sap tothom - wij hebben een naam die iedereen kent
BARÇA, BARÇA, BARÇA!! - BARÇA, BARÇA, BARÇA!!
Jugadors - Spelers
seguidors - supporters
tots units fem força - tezamen worden we sterker en sterker
són molts anys plens d'afanys - er zijn vele succesvolle jaren
són molts gols que hem cridat - we hebben vele doelpunten gemaakt
i s'ha demostrat, s'ha demostrat - het is bewezen, het is bewezen
que mai ningú no ens podrà tòrcer - dat niemand ons kan evenaren
Blaugrana al vent - Blauwrood met de wind
un crit valent - een krachtige kreet
tenim un nom que el sap tothom - wij hebben een naam die iedereen kent
BARÇA, BARÇA, BARÇA!! - BARÇA, BARÇA, BARÇA!!

 

De wedstrijd was niet meteen hoogstaand en ook nu even "protest" in de 17de minuut. Het was wachten tot een penalty in de 22ste minuut voor er werd gescoord. Messi pakte de keeper tegenvoets en trapte de bal simpel in de linker benedenhoek (1-0). In de 42ste minuut kwam Celta de Vigo op gelijke hoogte door een directe vrije trap van net buiten het maantje, over het muurtje (1-1). Vijf minuten later mocht Lionel Messi de bal klaarleggen op dezelfde plaats. Hij schilderde de bal perfect over de muur in de winkelhaak (2-1). Bij benadering de plaats van de opwarming… het had dus wel degelijk z'n nut.

Er werd dus gerust met een nipte voorsprong. Vijf minuten na de rust… geloof het of niet, maar na een fout op Frenkie De Jong lag de bal opnieuw op dezelfde plaats voor een vrije trap. Messi legde de bal verschillende keren goed, hij plukte hier en daar ook wat gras weg, het duurde wel even. Enkele stappen achteruit en dan terug lekker en onbereikbaar voor de doelman in de winkelhaak gekruld (3-1). De match was eigenlijk gespeeld maar we bleven toch genieten. De spionkop zat onder ons dus we zaten heel goed voor de sfeer. Er werd ook constant gezongen. Echte liederen in plaats van wat slogans die ze bij ons roepen. Er werd ook met heel wat vlaggen gezwaaid. Ook de zwevende camera vond ik wel boeiend. Op de led boarding verschillende advertenties waaronder reclames voor de "Mercurial Series" van Nike (dit kon geen toeval zijn – insiders joke). Barça wou meer en Griezman werd vervangen door Suarez. Maar het was uiteindelijk Sergio die in de 39ste minuut de eindstand (4-1) op het scorebord toverde.

Ik probeerde nog even enkele laatste foto's te maken voor we de tribune verlieten en uiteraard checkte ik nog even de toiletten. Het stadion wordt vernieuwd dus als we een volgende keer terugkomen willen we kunnen vergelijken…

Met de metro trokken we nog naar het centrum. Ik wou nog wel even tot aan de Sagrada Familia. Is het er 's nachts ook druk vroeg ik me af. We waren er zo'n vijf minuutjes voor middernacht want stipt om 0u00 gaan de lichten uit en ik wou net een foto nemen. Nuja, ik kan vertellen dat er op dat moment enkel twee verdwaalde Mercuriers rond de kerk liepen. Te voet wandelden we voldaan naar ons hotel. Een dag om nooit meer te vergeten!

 

Stappenteller: 43666 / 32,9km

 

Zondag 10 november 2019

Een soort vrije dag zonder activiteiten waar we op tijd dienden te arriveren dus planden we een grote wandeling in het teken van het modernisme. Van ons hotel stapten we richting Sagrada Familia. Zo'n beetje het omgekeerde als vorige nacht. We wandelden er een paar keer rond en zochten de details die in onze reisgids werden beschreven. We willen nog wel eens terugkeren na 2026 als de bouw is afgerond. Dan zullen we ook eens binnen een kijkje gaan nemen, nu doen we "buitenkanten".

De Sagrada Família, voluit Basílica i Temple Expiatori de la Sagrada Família, is een basiliek naar een ontwerp van Antoni Gaudí. De naam betekent Basiliek en Boetetempel van de Heilige Familie.

Sinds het leggen van de eerste steen in 1882 wordt bijna voortdurend aan de kerk gebouwd. Alleen gedurende de Spaanse Burgeroorlog heeft de bouw enkele jaren stilgelegen. De huidige officiële opleveringsdatum is in 2026. De bouwdirectie houdt het erop dat het gebouw "klaar zou kunnen zijn ergens in het eerste derde van de 21ste eeuw". De snelheid waarmee de bouw vordert, is voor een groot deel afhankelijk van de giften die bezoekers binnenbrengen. De bouw duurt inmiddels zo lang, dat reeds voltooide gedeelten inmiddels gerenoveerd moeten worden. Dit was overigens niet ongebruikelijk bij de bouw van kerken van dit formaat. Hoewel de kerk nog niet klaar is werd zij op 7 november 2010 door paus Benedictus XVI tot basiliek gewijd.

Het idee voor een kerk was afkomstig van de boekhandelaar Josep María Bocabella, die in 1866 de Asociación Espiritual de Devots de San José oprichtte, de Geestelijke Vereniging van Vereerders van Sint-Jozef. Hij wilde hiermee een tegenwicht bieden aan de toenemende ontkerstening van die tijd. Met behulp van vele donaties kocht Bocabella een stuk grond van 12.800 vierkante meter in het blok dat door de straten Marina, Provença, Mallorca en Sardenya wordt begrensd. Francisco de Paula del Villar bood vervolgens aan om kosteloos het ontwerp voor de kerk te maken. Hij tekende een kerkgebouw in de voor die tijd gangbare neogotische stijl. Del Villar begon in 1882 met de bouw van de crypte, maar na een jaar kreeg hij ruzie met zijn opdrachtgever en werd ontslagen.

Vervolgens ontving Gaudí de opdracht. Hij heeft de crypte volgens de originele ontwerpen van Del Villar afgemaakt, maar is daarna een volstrekt andere weg ingeslagen. Gaudí vormde Del Villars ontwerp van een op een Latijns kruis gebaseerde kruiskerk met een driebeukig schip en een enkelbeukig transept om tot een kerk met een vijfbeukig hoofdschip en een driebeukig dwarsschip.

De Sagrada Família wordt door velen gezien als hét meesterwerk van Gaudí. Hij heeft al zijn opvattingen over architectuur erin samengevat. Hij bleef zijn basisontwerp veranderen tot de stijl niet gotisch meer te noemen was. Tijdens de bouw stond Gaudí erop dat hij van alle details op de hoogte gehouden werd. Hij was zo bezig met het werk dat hij na 1914 geen andere opdrachten meer aannam. De kerk is zijn laatste werk. Hij wijdde er zijn laatste jaren aan, tegen het einde van zijn leven woonde hij zelfs enige tijd op de bouwplaats. In 1926 werd Gaudí overreden door een tram en overleed enige dagen later. Hij werd begraven in de crypte van "zijn" kerk.

 

Daarna wandelen we naar het Hospital de la Santa Creu i Sant Pau.

Het Hospital de Sant Pau (Hospital de la Santa Creu i de Sant Pau) is een ziekenhuis in Barcelona. Het complex, ontworpen door de architect Lluís Domènech i Montaner, is een van de belangrijkste exponenten van het Modernisme català, de Catalaanse variant van de art-nouveau/jugendstilbeweging. Met zijn hoofdgebouw en vele paviljoenen is het Hospital de Sant Pau het grootste complex van de Catalaanse modernistische architectuur.

In 1997 werd het Hospital de Sant Pau samen met Palau de la Música Catalana door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst.

Het Hospital de Sant Pau kent zijn oorsprong in het jaar 1401, door een fusie van de zes toenmalige ziekenhuizen van Barcelona.

De naam van het nieuwe instituut was Hospital de la Santa Creu (Hospitaal van het Heilige Kruis). Eind 19e eeuw was Barcelona enorm gegroeid en de vooruitgang van de medische wetenschap eiste modernere faciliteiten. Daarom werd er een nieuw gebouw toegevoegd, gefinancierd met een donatie van de bankier Pau Gil. De bouw begon in 1902 en zou 28 jaar duren, tot 1930. In deze periode lag het werk meerdere keren stil wegens geldgebrek. Om de wil van de mecenas te respecteren, werd zijn naam, Pau, toegevoegd aan de naam van het ziekenhuis, dat sindsdien het Hospital de la Santa Creu i Sant Pau ging heten. Tegenwoordig is het vooral bekend onder de naam Hospital de Sant Pau.

Antoni Gaudí overleed hier in 1926, nadat hij een paar dagen eerder in de stad door een tram was aangereden.

Het ziekenhuis werd ontworpen om een oppervlakte van negen huizenblokken binnen de wijk Eixample (de Uitbreiding) in te nemen, op een vierkant perceel van 300 op 300 meter. Het bestaat uit een hoofdgebouw, voor de administratie, en 27 paviljoenen, voor de eigenlijke patiëntenzorg. Alle gebouwen zijn onderling met elkaar verbonden door ondergrondse galerijen, die geschikt zijn voor het verplaatsen van ziekenhuisbedden. De technische installaties bevinden zich in de open lucht om zo hun onderhoud te vergemakkelijken.

Van alle gebouwen blinkt vooral het hoofdgebouw, toegankelijk via een lange, brede trap, uit. Aan weerszijden van het hoofdgebouw bevinden zich, respectievelijk, de bibliotheek en het secretariaat. In een afgezonderde ruimte bevindt zich de kerk. Ook de paviljoenen zijn van groot belang, omdat elk paviljoen uniek is.

De architect, Lluís Domènech i Montaner, werkte samen met verschillende kunstenaars aan het project. De belangrijkste waren Pablo Gargallo, die verschillende beeldhouwwerken maakte, Francesc Labarta, die de schilderijen en de mozaïeken ontwierp, en Josep Perpinyà, die het smeedwerk voor zijn rekening nam.

Met het verstrijken van de tijd is de noodzaak tot uitbreiding opnieuw actueel geworden. Zowel om aan het groeiende aantal patiënten, als aan de voortgang van de medische techniek en het groeiende academische karakter van het ziekenhuis tegemoet te kunnen komen. Gedurende de tweede helft van de 20e eeuw zijn er aan het complex wederom een aantal gebouwen toegevoegd. Hiervan is het Instituut voor Urologie het belangrijkste. Onlangs is wederom aan nieuwbouw begonnen, ditmaal aan de rand van het huidige perceel.

 

Ons volgende doel was Park Güell. Binnen geraken was niet evident. Ten eerste was het al niet duidelijk waar je tickets kon kopen. Ticket offices waren gesloten maar we konden wel "rond" het park wandelen. Daar zagen we trouwens ook dat er redelijk wat "werken" aan de gang waren. Uiteindelijk leek het ons niet echt de moeite om net nu binnen te gaan. Nuja, het lukte niet om aan tickets te geraken, maar het verzachtte de ontgoocheling wel een beetje.

Park Güell is een uitgestrekt stadspark in Barcelona. Het is gelegen in het stadsdeel Gràcia in het noordoosten met een oppervlakte van 15 ha met dichte dennenbossen, lanen met palmen en een door bomen omzoomd plein. Een bonte bank (een reuzenslang) kronkelt door het park (het aards paradijs) als rendez-vousplaats (de appel).

Tot rond 1950 was het park twee hectare groter, bronnen noemen 17,2 ha. Toen Antoni Gaudí met de aanleg begon, trof hij er een braakliggend terrein zonder water of vegetatie aan. De tot de adelstand verheven industrieel Eusebi Güell gaf Gaudí in 1900 de opdracht voor de aanleg van een tuindorp of woonwijk. Dit werd geen succes: er werden twee huizen gebouwd en ook verkocht. In een van die huizen trok Gaudí in. Barcelona toonde als stad geen interesse voor dit megaproject.

Gaudí nam de opdracht aan om zijn idee over een op de natuur geïnspireerde architectuur vorm te geven. Hij dacht aan een recreatiepark, terwijl Güell aan een tuinstad dacht. Güell deed inspiratie op tijdens zijn buitenlandse reizen, waarbij hij de Engelse landschapstuinen en de romantische tuinarchitectuur bewonderde, vandaar het Engelse "park".

Dit leidde tot met gesteente bezette pergola's, harmonieus in het landschap geïntegreerde trappen, paden en golvende, veelkleurige, mozaïekversieringen, waarmee Gaudí zijn sociale engagement laat zien. Anderen interpreteren dit project als een moment waarop Gaudí zijn goddelijke inspiratie liet zien. Güell hield zich intensief bezig met sociale hervormingen: het park was bedoeld als woongebied, niet als recreatiepark voor dagjesmensen. Er waren zestig driehoekige percelen gepland op een brede, steile en zonnige helling. Twee percelen werden verkocht.

Markante onderdelen zijn de ingang met portiersloge en portierswoning, het hek, de zuilengalerij, de dubbele trap met Salamander - bekend als "El Drac" (De Draak) - en de zitbank. Zowel de zitbank als de Salamander bestaan uit ontelbare mozaïekstukjes.

In het park staat het Casa Museu Gaudí, een klein Gaudí-museum en in de vroegere portiersloge, links aan de ingang, is de souvenirwinkel. De vroegere portierswoning, rechts aan de ingang, herbergt het kantoor van de parkgidsen en is uitzonderlijk toegankelijk.

Het park staat, samen met andere werken van Gaudí sinds 1984 op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het binnenste deel van het park is niet vrij toegankelijk en er wordt toegangsgeld gevraagd.

 

Op onze weg naar een andere creatie van Gaudí passeerden we de Gaudí Experience 4D ("een reis door het creatieve universum van het genie van de modernistische architectuur"). Een jongedame aan de ingang vroeg of we interesse hadden en ze mocht ons gratis tickets aanbieden. We vroegen ons af wat het addertje kon zijn, maar we besloten het toch maar te proberen. Toch wel eens leuk om mee te maken.

Het eerste grote gebouw van de hand van Gaudí dan "Casa Vicens" … let op de afrikaantjes in de tegels en de palmbladeren in de poort. Vandaag waren er trouwens ook lokale verkiezingen. En in het straatbeeld kan je ook niet rond de protestvlaggen. Catalaanse leiders die een onafhankelijkheidsreferendum wilden organiseren werden veroordeeld tot lange gevangenisstraffen en daar komt heel wat protest op. Het onafhankelijkheidsgevoel leeft hier wel en het onrechtvaardigheidsgevoel van die grote straffen omwille van een "mening" is wellicht ook wel groot. Het summum vond ik toch huisnummer 27 in de Carrer de la llibertat met balkonnetjes met vlaggen.

Casa Vicens in Barcelona was het eerste belangrijke bouwwerk van de architect Antoni Gaudí en behoort tot het Modernisme Català, de Catalaanse variant van de art nouveau- en jugendstilbeweging. In 2005 werd het, samen met andere werken van Gaudí, door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst.

Het Casa Vicens ligt aan de Carrer de les Carolines op nummer 24 in de wijk Gràcia en werd tussen 1883 en 1889 gebouwd, in opdracht van de tegelfabrikant Manuel Vicens i Montaner. Het huis is gebouwd in een mengeling van stijlen. Het onderste deel van het huis, dat slechts twee etages telt, is gebouwd in traditionele Spaanse stijl. Het gedeelte erboven vertoont de Arabische invloeden van de mudejarstijl. Casa Vicens is rijkelijk versierd met in geometrische vormen aangebrachte keramiek tegels. De tegels werden door Gaudí ontworpen naar het voorbeeld van de afrikaantjes (Tagetes patula) die op het terrein groeiden.

Dat het huis een mengeling van stijlen vertoont, is wellicht ook het gevolg van de verbouwing/vergroting die rond 1924/1925, in opdracht van de familie Jover, werd uitgevoerd door de architect Juan Bautista de Serra Martinez.

Het huis is niet bepaald klein te noemen: een souterrain van 302,5 m², een begane grond van 332,1 m² met een terras van 22,45 m², een 1e verdieping van 255,9 m² met een terras van 79,6 m² en een 2e verdieping van 273,85 m². Opvallend is dat de gevel weelderig versierd is met kleine erkers die iets uitspringen. De muren zijn gemaakt van okerkleurige natuursteen geplaatst achter eenvoudige baksteen. De torens zijn beschilderd met Spaanse taferelen.

Het oorspronkelijke meubilair vertoont invloeden uit de Moorse cultuur, vermengd met westerse invloeden. Gaudí liet zich inspireren door de natuur. Er zijn bijvoorbeeld vogel- en kersenmotieven gebruikt. Er zijn echter ook enkele kamers bemeubeld in jugendstil. Het smeedijzeren hek, ontworpen door Gaudí zelf, werd gemaakt naar kleimodellen van dwergpalmbladeren zoals die op het terrein stonden. Het hek doet wel denken aan de jugendstil.

Casa Vicens werd bewoond tot 2007. In 2014 werd het gebouw gekocht door de Andorese bank MoraBanc die het liet restaureren. Sinds het najaar van 2017 is Casa Vicens opengesteld voor het publiek.

 

Een ander huis was Casa Terrades "Les Punxes" van Josep Puig i Cadafalch.

Op de Avinguda Diagonal 416 te Barcelona staat een gebouw dat ontworpen werd door de modernistische architect Josep Puig i Cadafalch: het Casa Terrades. Deze architect tekende ook ondermeer voor het Casa Amatller en de textielfabriek.

Het Casa Terrades werd in 1905 gebouwd voor de gezusters Terrades die drie bestaande gebouwen wilden omvormen tot één complex. Puig i Cadafalch ontwierp een gebouw met middeleeuwse kenmerken maar ook met elementen die doen denken aan de Europese gotiek. Eén van de meest opvallende aspecten van het huis zijn de zes torens met hun conische daken die uitlopen op een naald. Dit is de reden waarom het huis in de volksmond meestal Casa de les Punxes wordt genoemd, wat in het Catalaans Huis met de Punten betekent.

Voor de constructie van de gevel werd rode baksteen gebruikt. Op die gevel kun je verschillende decoratieve panelen zien. Op één van deze panelen wordt Sant Jordi afgebeeld, Sint Joris, de patroonheilige van Catalonië. Erbij staat: "Sant Patró de Catalunya, torneu-nos la llibertat" oftwel "Heilige patroon van Catalonië, geef ons de vrijheid terug".

In 1975 werd dit gebouw uitgeroepen tot Nationaal Historisch Monument en in 1980 werd het volledig gerenoveerd. Aangezien het huis privé-eigendom is, kan men het spijtig genoeg niet binnenin bezoeken.

 

Het volgende belangrijke huis was Casa Milà – La Pedrera van Gaudí. Ondertussen waren we in de Passeig de Gràcia en trokken we richting Plaça de Catalunya dat we als eindstation hadden aangeduid.

Casa Milà (1906-1912) is een appartementengebouw van architect Antoni Gaudí en het is een van zijn bekendste werken. Het gebouw werd opgetrokken onder het mecenaat van de adellijke familie Milà. Casa Milà ligt aan de Passeig de Gràcia (Paseo de Grácia) in Barcelona. De buitenmuren zijn golvend uitgevoerd.

Het gebouw wordt ook La Pedrera genoemd, wat Catalaans is voor De Steengroeve. Die naam slaat op het uiterlijk van het gebouw en had oorspronkelijk een pejoratieve betekenis, omdat het gebouw aan geen van de toen geldende architecturale normen voldeed.

Sinds 2013 is de eigenaar van de apparatuur Fundació Catalunya-La Pedrera, die verantwoordelijk is voor het organiseren van tentoonstellingen, activiteiten en bezoeken.

In dit bouwwerk bevindt zich een museum, met wisselende exposities. Verder zijn een appartement op de vierde verdieping, de zolder (met een tentoonstelling over het werk van de architect) en het golvende dakterras te bezichtigen. De luchtkanalen en schoorstenen hebben grillige vormen die kenmerkend zijn voor het gebouw.

In Casa Milà bevindt zich de eerste parkeergarage van Barcelona. De bewoners konden per koets (en later per auto) naar hun eigen verdieping rijden. Pas later werden er liften geïnstalleerd.

In 1984 werd La Pedrera, samen met andere werken van Gaudí, erkend als werelderfgoed door de UNESCO.

Sinds 1986 is La Pedrera eigendom van de bank Caixa Catalunya (de huidige Catalunya Caixa), die voor aankoop en restauratie zo´n 7 miljard pesetas neertelde.

 

Onderweg wisten we dat we Casa Battló van Gaudí en Casa Amatller nog zouden passeren. Even genieten terwijl de avond viel. Net op tijd om ook de verlichting te zien aanknipperen.

Casa Batlló, gelegen aan de Passeig de Gràcia in Barcelona is een Spaans gebouw van de modernistische architect Antoni Gaudí. Het is gebouwd in 1877. Het pand werd door hem verbouwd tussen 1904 en 1906 voor de textielmagnaat Josep Batlló i Casanovas.

Net als bij het even verderop aan dezelfde straat gelegen Casa Milà is hier niets hoekig: alles is golvend en afgerond net als de golven van de zee. De voorgevel is bedekt met mozaïek die doet denken aan de schubben van een vis. De zuilen op de gelijkvloerse verdieping lijken wel de poten van dinosaurussen en het golvende dak van mozaïek de ruggengraat van een enorm monster. De balkons lijken enorme kaken van zeedieren, die als het ware uit de zee ontspringen. Het centrale thema dat van de drakendoder Sint-Joris.

Tegenwoordig is Casa Batlló het eigendom van de familie Bernat (bekend van de Chupa Chups-lolly's). In 2003 heeft de familie het pand, wegens bedrijfsverliezen, met een hypotheek moeten belasten. De geschatte waarde van dit pand bedraagt zo'n 70 miljoen euro.

Gaudí word modernist genoemd, maar die benaming is niet geheel juist. Hij was een catalaanse modernist. Daarmee hoort hij dus niet thuis in het rijtje van de 'modernisten'. Catalaans Modernisme heeft meer overeenkomsten in vormgeving met de Jugendstil.

 

Casa Amatller is een modernistisch gebouw in Barcelona, ontworpen door Josep Puig i Cadafalch. Samen met Casa Batlló en Casa Lleó-Morera vormt het Manzana de la Discordia. Manzana kun je zowel vertalen als huizenblok als appel. Discorida betekent twist of conflict. Op de twistappel uit de griekse mythologie stond geschreven "voor de mooiste". Het gebouw werd oorspronkelijk ontworpen als residentie voor chocolatier Antoni Amatller en werd gebouwd tussen 1898 en 1900.

Voor de entree van het gebouw ontwierp de architect tegels met de bloem van Barcelona. Tegels met deze vormgeving zouden later veelvuldig gebruikt worden voor bestrating in de hele stad, en met name in de wijk Eixample, en zijn uitgegroeid tot een symbool van de stad.

 

De wandeling liep daarna via Palau de la Músicaen eindigde aan de triomfboog. Daarna zochten we nog iets om te gaan eten en uiteraard deden we dat via een flinke omweg zodat we ook eens de ramblas "by night" konden bekijken. Na heel wat stappen en heel veel gezien te hebben slenterden we dan maar terug naar het hotel.

Het Palau de la Música Catalana is een concertgebouw in Barcelona en werd ontworpen door Lluís Domènech i Montaner, een van de architecten die aan de basis stonden van het Catalaans modernisme.

De bouw begon in 1905 en werd voltooid in 1908. De opdrachtgevers waren een groep muziekminnende Catalaanse textielindustriëlen, georganiseerd in een koorgemeenschap, Orfeó Català, met haar oorsprong op verschillende plaatsen in het oude deel van Barcelona. Met bijna 1400 leden in 1905 vond de gemeenschap het tijd voor een centrale plaats voor vocale kunst en legde de eerste steen van het Palau.

De buitenmuren zijn van rode steen, gesteund door pilaren, die evenals de gevel versierd zijn met mozaïek. Op de hoek hangt een groot beeld van Miquel Blay, 'het Catalaans Volkslied' genoemd. Verder staan er bovenaan de façade drie bustes van Palestrina, Bach en Beethoven. Het gebouw beschikt over grote ramen en een omgekeerde gebrandschilderde koepel, die de zaal van natuurlijk licht voorzien, een unicum voor Europa. Boven het podium hangen grote orgelpijpen en er zijn beelden van Richard Wagner en Josep Clavé aanwezig. De zaal heeft 2073 zitplaatsen.

In 1997 werd het gebouw door de UNESCO samen met Hospital de Sant Pau uitgeroepen tot werelderfgoed.

 

De Arco de Triunfo in Barcelona is een rode bakstenen triomfboog in Neo-Moorse stijl, ontworpen door architect Josep Vilaseca i Casanovas (1848-1910). De boog was destijds de hoofdingang van de Wereldtentoonstelling van 1888 die in het Parc de la Ciutadella gehouden werd. Het bouwwerk staat niet in het park maar er vlakbij, namelijk op het kruispunt van de "Passeig de Lluís Companys" en de Passeig de Sant Joan, bij het metrostation Arc de Triomf.

De boog heeft een hoogte van 30 meter. In tegenstelling tot andere triomfbogen heeft deze geen militair karakter. Aan de zuidzijde is een tafereel te zien waar de verschillende deelnemende landen beloond worden. Aan de noordzijde hoe de stad de verschillende landen ontvangt. Op de smalle zijden staan aan de ene kant landbouw, handel en industrie uitgebeeld en aan de andere zijde wetenschap en kunst. Aan de buitenkant staan aan iedere zijde twee engelen. De ene engel draagt een lauwerkrans en de andere bespeelt de trompet. Boven de vier toegangspoorten zijn de wapenschilden van de provincies van Spanje te vinden.

De Arc de Triomf is een aantal malen als eindpunt van een hardloopwedstrijd gebruikt. De boog werd in 1990 gerestaureerd.

 

Stappenteller: 46866 / 28,9km

 

Maandag 11 november 2019

Onze laatste dag en wat had je gedacht: een wandeling op het programma. We stapten langs het Parque de la Ciutadella - dat (nog) gesloten leek - richting triomfboog, zo via de Mercat del Born het oude centrum binnen via de Basilica de Santa Maria del Mar waar we dienden te letten op het rozet.

De Basilica de Santa Maria del Mar is gelegen in de wijk La Ribera, werd gebouwd tussen 1329 en 1383, in de hoogtijdagen van Catalonië als handels- en zeevaartnatie. Het is een uitstekend voorbeeld van Catalaanse gotiek, met een zuiverheid en eenheid van stijl die heel ongebruikelijk is voor de middeleeuwen. De voor die tijd korte en aaneengesloten bouwperiode is hier waarschijnlijk de oorzaak van.

De eerste vermelding van een kerk van 'Santa María van de Zee' dateert uit 998. De bouw van de huidige kerk werd gestimuleerd door de geestelijke Bernat Llull, die in 1324 benoemd was tot aartsdeken van de Santa María. Bouwarbeiders begonnen het werk op 25 maart 1329, nadat de eerste steen was gelegd door koning Alfons IV van Aragon, wat middels een gedenkplaat aan de kerk herdacht wordt. De verantwoordelijk bouwmeesters waren Berenguer de Montagut en Ramón Despuig, die de eerste na diens dood opvolgde. In 1350 was een groot deel van de ommuring gereed. Een brand in 1379 veroorzaakte grote schade aan een deel van de kunstwerken. Op 3 november 1383 werd de bouw voltooid en op 15 augustus van het daaropvolgende jaar kon de consecratie plaatsvinden.

In 1428 veroorzaakte een aardbeving andermaal grote schade, zoals aan het roosvenster in de westgevel. Het nieuwe venster werd voltooid in 1459 en een jaar later waren ook de glas-in-loodwerken hersteld. Van de beide torens werd de noordwestelijke in 1496 voltooid, terwijl de zuidwestelijke pas afgebouwd werd in 1902. Veel beelden en het altaar werden vernietigd bij een brand tijdens de Spaanse Burgeroorlog. In 1967 was de kerk weer in haar oude glorie hersteld.

De eenvoudige plattegrond is een drieschepig langschip zonder uitspringend dwarsschip, waarbij de zijbeuken net als de tussen de schoorpijlers gelegen kapellen rondom het koor doorlopen, zoals ook in de iets oudere kerk in Manresa. De spanwijdte van de vier middenschiptraveeën was met 14 meter sensationeel en werd slechts door de overwelving van de kathedraal van Segovia overtroffen. De zijbeuken zijn vrijwel even hoog en doen de kerk op een zaal lijken. Het esthetische hoogtepunt is de buitenste krans van pijlers in de apsis, die het zonlicht filteren in een bovenaards lichtschijnsel.

 

Daarna de Catedral de la Santa Creu i Santa Eulalia met crypte. We hadden gisterennacht trouwens ook even opgezocht hoe dat zat met de aanslag in augustus 2017 en merkten dat we gisteren net op die plaats hadden gestaan. Daar wilden we ook even terug een kijkje gaan nemen. Daarna stapten we de bekendste straat af richting haven om terug om te keren tot de Plaça de Catalunya.

De Catedral de la Santa Creu i Santa Eulalia is een hallenkerk met een schip bestaande uit een hoofdbeuk en vier vrijwel even hoge zijbeuken, waarvan de buitenste twee in 28 kapellen onderverdeeld zijn. Het chevet bestaat uit een kooromgang met negen straalkapellen. Onder het hoogaltaar bevindt zich de crypte met een marmeren sarcofaag met de relieken van de heilige Eulalia. In het middenschip bevinden zich bewerkte vijftiende-eeuwse koorbanken waarop de wapens van verschillende Europese koningen zijn geschilderd. Op het witmarmeren koorhek uit de zestiende eeuw staan scènes afgebeeld van het martelaarschap van Sint-Eulalia. Naast de doopvont vooraan in de kerk hangt een plaat die de doop herdenkt van zes Caribische indianen die door Columbus uit de Nieuwe Wereld werden meegebracht.

In een van de zijkapellen, de Capella del Santíssim Sagrament, hangt de Christus van Lepanto (Santo Cristo de Lepanto), met een kruisbeeld van een schip dat meegevochten heeft tijdens de Slag bij Lepanto (1571). Volgens een Catalaanse legende zou de jezusfiguur zich tijdens de gevechten op miraculeuze wijze naar rechts hebben bewogen om te vermijden dat hij zou geraakt worden door een kanonskogel. In de Capella de Sant Benet, gewijd aan de stichter van de benedictijnenorde, hangt een altaarstuk uit het midden van de vijftiende eeuw van Bernat Martorell.

Aan de kathedraal is ook een gotische kloostergang verbonden met in een van de hoeken een fonteintje met drinkbaar water bekroond met een beeld van Sint-Joris en de draak. In de tuin van het klooster, waar palmbomen en sinaasappelbomen groeien, leven ook dertien witte ganzen, waarvan het aantal verwijst naar het feit dat Eulalia dertien jaar was toen zij de marteldood stierf. Vanuit de kloostergang heeft men ook toegang tot het Sacristiemuseum, waarin artefacten van de schatkamer van de kathedraal worden tentoongesteld. De Capella de Santa Llúcia dateert van 1257-1268 en is in romaanse stijl. Zij bevindt zich op een hoek van het klooster en is van de buitenzijde toegankelijk.

 

Onderweg ook even de Mercat de Sant Josep - La Boqueria en het Plaça Reial gaan verkennen.

Plaça Reial is een openbaar plein in de Spaanse stad Barcelona. Het plein ligt vlak naast La Rambla in de gotische wijk Barri Gòtic.

Oorspronkelijk hadden slechts een paar gebouwen rond het plein de nu zo herkenbare geel-witte gevel. Sinds de jaren '90 zijn steeds meer gevels aangepast tot het nu zo bekende uniforme uiterlijk.

Op het plein bevinden zich twee speciale lantaarnpalen ontworpen door Antoni Gaudí.

 

Vanaf de Plaça de Catalunya startten de voorbije dagen ook felle betogingen. Dat parcours liep richting Triomfboog en dat zouden we uiteraard ook wel eens afleggen. Het was trouwens richting ons hotel waar we onze bagage in bewaring hadden gelaten.

Plaça de Catalunya is de centrale plaats van Barcelona, letterlijk de verbindingsas tussen de oude stad en de 19de eeuwse uitbreidingswijk Aixample met dambordpatroon. Het grote plein vormt  ook de noordelijke toegang tot La Rambla. Het wordt ook gebruikt voor grote feesten.  Het plein leeft altijd en alles van openbaar vervoer (zowel boven als onder de grond) komt hier samen.

 

Met de metro gingen we dan terug naar Camp Nou. Nu we er toch waren zouden we de stadiumtour met museum ook wel eens kunnen doen. Ik was er als klein mannetje met mijn ouders geweest in 1993 en dat was uiteraard niet meer te vergelijken, maar het was wel even een leuke in memoriam. Bagage konden we gelukkig in een locker bewaren.

De bekers, relikwieën, … om dan af te dalen naar de mixed room en de perszaal, daarna de kleedkamer van de bezoekers en zo via de tunnel en het kapelletje naar het veld. Men liep alweer het gras te maaien. Ik denk dat het ook net was geverticuteerd en men was wat verderop aan het bijzaaien of bijmesten. Je kon er ook een stukje gras kopen, of een stukje van een net, … beetje commercieel maar goed. Van beneden helemaal naar boven en de plaatsen waar de commentatoren zitten. Terug naar binnen waar je de maquette en de plannen kon zien van de verbouwingen die gepland zijn aan het stadion. Eigenlijk is men al begonnen maar veel hebben wij er niet van gezien (enkel het afbreken van het mini-estadi). Nog een reden om eens terug te komen binnen enkele jaren! De tour eindigde in de megastore met drie verdiepingen.

Camp Nou is een voetbalstadion in Barcelona. Het is het thuisstadion van FC Barcelona en het Catalaans voetbalelftal. Camp Nou werd geopend in 1957 met een capaciteit van 93.053 plaatsen. De capaciteit is sindsdien verhoogd naar 99.354 plaatsen.

Camp Nou is een trekpleister voor toeristen, die van over de hele wereld op de stad afkomen. In het stadion bevinden zich ook de kantoren van het bestuur en het clubmuseum.

De officiële naam van het stadion was van de opening tot 2000 Nou Estadi del Futbol Club Barcelona. De naam Camp Nou, Catalaans voor nieuw veld, werd echter vanaf de opening al gebruikt als bijnaam en het werd in 2000 na een stemming onder de socios (clubleden) aangenomen als officiële naam. De naam Camp Nou werd verkozen boven de naam Estadi Joan Gamper, naar de cluboprichter Jo(h)an Gamper. Soms wordt het stadion aangeduid als Nou Camp, een germanisme.

Buiten het stadion is niet te zien dat het stadion heel groot is. Aangezien de club van de gemeente niet in de hoogte mocht uitbreiden, is in plaats daarvan in de diepte gewerkt, waardoor de huidige eerste ring is uitgegraven.

Camp Nou is ontworpen door de architecten Francesc Mitjans Miró, Lorenzo García Barbón en Josep Soteras Mauri. In 1953 nam Francesc Miró-Sans deel aan de verkiezingen voor clubpresident van FC Barcelona met de slogan Wij willen en zullen een nieuw stadion krijgen! Hij vond het toenmalige stadion Camp de Les Corts te klein voor de groeiende status van de club. Miró-Sans won de verkiezingen en op 28 maart 1954 werd de eerste steen van het Camp Nou gelegd. De bouw van het stadion werd in 1957 voltooid en kostte 288 miljoen peseta. De officiële opening was op 24 september van hetzelfde jaar. Eulogio Martínez maakte het eerste doelpunt in het stadion tegen Legia Warschau (4-2 winst voor FC Barcelona). Camp Nou beschikte ten tijde van de opening van het stadion over 93.053 plaatsen.

Ter gelegenheid van het Wereldkampioenschap voetbal 1982 vond de eerste renovatie en uitbreiding plaats. Dit leidde tot een capaciteit van 115.000 plaatsen. Op 13 juni 1982 vond in Camp Nou de openingsceremonie van het WK plaats, gevolgd door de wedstrijd tussen Argentinië en België (0-1).

In 1994 onderging het stadion opnieuw een uitgebreide verbouwing, waarbij onder meer de staanplaatsen in de bovenste vakken worden omgevormd tot zitplaatsen. Na de verbouwing kwam de capaciteit van Camp Nou op 99.354 plaatsen. De hoogte van het stadion bedraagt 48 meter en Camp Nou beslaat een oppervlak van 55.000 m² (250 meter lang en 220 meter breed). De afmetingen van het veld bedragen 105 meter bij 68 meter.

Op 22 september 2007 onthulde FC Barcelona plannen voor de vernieuwing van Camp Nou. De plannen van de gerenommeerde Britse architect Norman Foster werden door de club verkozen als het winnende project. Camp Nou is gewikkeld in een mozaïek van gekleurde tegels, wat ervoor zorgt dat de gevel van kleur kan veranderen. De zitplaatsen kunnen door verplaatsbare panelen overdekt zijn bij regen. Foster liet zich voor zijn ideeën inspireren door de Catalaanse kunstenaar Antoni Gaudí, de clubkleur blaugrana en het geelrood van de Catalaanse Senyera. De kostprijs voor de verbouwingen zou zo'n 250 miljoen euro bedragen.

 

Wij haalden dan onze bagage terug op, namen nog een kijkje op de ijspiste en wandelden rond het stadion richting metro. We hadden wel in gedachten dat het mogelijks niet zou lukken om met onze tienbeurtenkaart naar de luchthaven te rijden, maar er leek geen vuiltje aan de lucht. Tot de voorlaatste halte werd omgeroepen dat het niet mocht. Beetje aan de late kant en niet meteen duidelijk, net zoals zoveel signalering hadden we al iedere dag opgemerkt. Even zien hoe we dat zouden oplossen. Voor één halte dienden we een apart ticket te kopen. We hadden tien ritten voor de prijs die we nu betaalden voor twee. Het deed ons een beetje denken aan het absurde van onze diabolotax, maar goed… we moesten er toch geraken.

Ondanks het zoeken en afwegen waren we toch perfect op tijd in de luchthaven. Gelukkig plannen we goed en voorzien we voldoende speling om zo'n perikelen op te vangen en zonder stress toch ons doel te bereiken. Plaatsje gekozen en ticketje afgeprint, de controles door en nog iets zoeken om te eten. Mooi op tijd naar het vliegtuig en toen we aan de deur stonden zagen we dat we met de Trident (het vliegtuig van onze nationale voetbalploeg) zouden vliegen.

Trident: In 2014 heeft Brussels Airlines een samenwerking met de Koninklijke Belgische Voetbalbond (KBVB) gesloten, die van Brussels Airlines de officiële luchtvaartmaatschappij van de Rode Duivels maakte. Tijdens het WK 2014, vloog Brussels Airlines SN2014 de Rode Duivels naar São Paulo, samen met 150 supporters, op een vliegtuig speciaal ontworpen voor deze gelegenheid. Voor de 2016 UEFA Europees Kampioenschap in Frankrijk, heeft Brussels Airlines een volledig nieuwe livery gemaakt op een van haar Airbus A320 (OO-SNA). Op 4 april 2016 onthulde Brussels Airlines dit derde vliegtuig gewijd aan de 'Belgian Icons' en gaf het de naam "Trident" (OO-SNA). De buitenkant van het vliegtuig is letterlijk een Rode Duivel, met foto's van de spelers. De binnenkant van de A320 bestaat uit afbeeldingen op de overhead bins van 33 spelers en coaches Marc Wilmots en Vital Borkelmans. Net als bij de andere twee Belgische vliegtuigen met speciale liveries, heeft Trident ook de slogan "we fly you to the home of the Red Devils" op het vliegtuig staan. Deze livery zal tot 2020 blijven.

 

21u34 take off, 23u23 geland en direct naar de shuttle. Terug de auto ophalen en vlotjes naar huis. Een mooi weekend en zeker voor herhaling vatbaar!

 

Stappenteller: 40823 / 28,5km

Foto's