• Reisverslag
• Foto's

Reisverslag

Zaterdag 7 september 2019

Omstreeks 13u45 zijn we vertrokken maar we wilden nog sandwiches halen, tanken en iets gaan eten. Om 17u zijn we dan écht vertrokken richting Amsterdam. Veel wegenwerken en files... net voor de grens en ook in Nederland ging het niet altijd even vlot.

Via Djoser hadden we in Ibis Schiphol voor één nacht geboekt en onze auto mocht er 20 dagen gratis blijven staan. Zo waren we "op ons gemak" en konden we deze formule ook eens uittesten. Een dag extra verlof dienden we er alvast niet voor te nemen. We arriveerden om 19u00 en reden voorbij de slagbomen. De nummerplaat werd onmiddellijk geregistreerd.

We gingen nog wat drank halen voor bij de sandwiches en om 20u20 waren we terug op de kamer. Snel nog een hapje eten en dan maar naar bed met wat vakantielectuur...

Stappenteller: 3435

 

Zondag 8 september 2019

Om 8u00 opstaan, om 9u18 de shuttle naar de luchthaven waar we rond 9u30 aan kwamen. En wat een gedoe. Ik las intussen dat er een staking was gepland, maar die werd afgeblazen. Toch was er een hoop chaos. Nog niet gezien op Schiphol. We moesten eerst naar boven om dan weer naar buiten te gaan om dan in een trechter te komen waar de reizigers en de afscheidnemende mensen uit elkaar werden gehaald… wat doe je daar zonder ticket vraag ik mij af… soit. Uiteindelijk raakten we daar wel voorbij. Om dan terug aan lange rijen reizigers uit te komen voor het afgeven van de bagage. Om 10u40 bagage drop off en om 10u50 waren we de paspoortcontrole voorbij. Om 11u12 stonden we aan gate D12 waar het instappen werd verwacht om 11u27. De vlucht was al 7 minuten vertraagd aangekondigd. Chill, maar op dat moment besef je ook waarom je vaak zo vroeg moet aanwezig zijn.

Om 12u10 kwam het vliegtuig in beweging voor een ritje op het tarmac… 12u34 was er de take off met de 737-700 van Boeing en om 16u27 plaatselijke tijd (na een vlucht van 2u07) landden we in Moskou.

De paspoortcontroles duurden precies heel lang, nochtans viel dat bij mij persoonlijk goed mee. Dat de bagage er dus heel vlug was werd een voordeel. De reisleider snel gevonden, maar de bus niet. We moesten een verdieping hoger en daarom weer naar binnen met bijhorende security check (en met problemen i.v.m. medicatie van een medereiziger). Na veel gezever kwam het dan toch in orde en om 18u15 zaten we op de bus. De chauffeur leek een norse vent, maar blijkbaar is bijna iedere Rus bediend met zo'n uiterlijke kenmerken.

File richting de stad dus kwamen we pas om 19u15 aan bij het hotel. Daar was een restaurant bij dus hadden we ons avondeten in het hotel.

Nog even wat geld afhalen uit de automaat in het hotel en rond 23u gaan slapen. De voorbije dagen waren er ook heel wat feestelijkheden naar het schijnt omwille van het 872 jarige bestaan van Moskou. Daarvoor waren we dus net te laat.

Stappenteller: 5132

 

Maandag 9 september 2019

Tussen 6u30 en 10u00 konden we ontbijten. We stonden op om 8u00 en zouden met de groep om 9u30 vertrekken. Eerst samen metrotickets halen. Automaten deden het niet, bancontact ook niet, … wat een gedoe. Uiteindelijk kwam alles wel goed en trokken we naar het centrum. Onderweg deden we enkele mooie metrostations aan.

De metro van Moskou is een van de meest intensief gebruikte metronetten ter wereld, waarmee op werkdagen dagelijks 9.280.000 passagiers worden vervoerd. Omdat het aantal passagiers in het weekend gemiddeld een stuk lager ligt, komt het dagelijks gemiddelde daarmee op 7,1 miljoen mensen. In 2011 waren er bijna 2,4 miljard passagiers.

Het netwerk staat bekend om de bijzondere architectuur van de metrostations met voorbeelden van het socialistische bouwen, maar ook moderne architectuur. Het netwerk telt meer dan 200 stations.

De metro van Moskou was een van de meest extravagante architecturale projecten van de USSR. Stalin wou de mensen het idee geven dat ze een stralende toekomst voor de deur hadden staan. Zo kon het vertrouwen in de Sovjetstaat worden verstevigd. Met hun marmeren muren, hoge kroonluchters en gouden versieringen wilden ze ook het idee van een ondergrondse zon propageren. Stalin had een geheime doorgang vanuit zijn woning in het Kremlin naar het metrostation Tsjistyje Proedi. Tijdens zijn vijfjarenplannen werd er onder grote druk en in hoog tempo aan de metrolijnen gebouwd. Uitstel werd niet geduld. Tijdens de Koude Oorlog werden de metrolijnen 5, 7, 8 en 9 gebouwd.

In juni 2019 had het net een totale lengte van 397,3 kilometer, veertien lijnen en 232 stations. Meer dan zevenduizend treinen vervoeren iedere dag acht tot negen miljoen mensen. In de spits komt er iedere tachtig seconden een trein op het perron aan. Daarmee is het het efficiëntste en snelste vervoermiddel van de stad. De metrostations zijn versierd met beeldhouwwerken, mozaïeken, glasbeschilderingen en worden soms zelfs door kroonluchters verlicht. Ook de bovengrondse ingangen zijn vaak versierd. Het is niet altijd even makkelijk om in deze bouwwerken een metrostation te herkennen.

De metro van Moskou bestond uit 'paleizen voor het volk'. Veel stations zijn, vooral in het centrum, in de Socialistisch-Realistische bouwstijl gebouwd. Deze stations openden ten tijde van Stalin en zijn uitbundig versierd, maar in het grootste deel van het metronetwerk zijn de stations eenvoudiger gebouwd.

Het station Komsomolskaja op de ringlijn wordt vaak als een van de mooiste van heel het metronet gezien. Het in 1952 geopende station ligt onder het Komsomolskajaplein, dat vlak bij het treinstation Leningrad, station Jaroslavl en het station Kazan gelegen is. De 72 achthoekige witmarmeren pilaren hebben naast de ondersteunende functie ook een grote decoratieve functie. Op de pilaren liggen bogen die de passagier de indruk moeten geven dat ze langs een ronde toren lopen. Aan het dak hangen een aantal grote kroonluchters. Tussen deze kroonluchters staan er op het dak 8 monumentale mozaïeken, elk bestaande uit 300.000 individuele onderdelen en omlijst door stucwerk, ze tonen elk belangrijke gebeurtenissen uit de Russische geschiedenis. Dit geeft een bijna barokke uitstraling.

Het station Kievskaja op de ringlijn, waar kan overgestapt worden op lijn 3 , 4 en de trein (station Kiev) is een station dat de vriendschap tussen Rusland en Oekraïne moet symboliseren door de mozaïeken waar verschillende beelden met verwijzing naar het land betegeld zijn, zoals de bevrijding van Kiev in de Tweede Wereldoorlog. Aan de plafonds hangen een tiental kroonluchters en gebeeldhouwde arcades.

Het naar Vladimir Majakovski genoemde station Majakovskaja heeft als thema de luchtvaart in de Sovjet-Unie. Er hangen mozaïeken op het plafond. Fluoriserende materialen bezorgen een ruim uitzicht. Dit metrostation won overigens de Grote Prijs voor architectuur in New York en door de goede akoestiek kan men een stem van de ene naar de andere kant goed verstaanbaar horen.

De meeste stations van het netwerk liggen erg diep en in de spits leek het niet ideaal om deze stations enkel uit te rusten met gewone trappen. Daarom werd besloten om roltrappen te bouwen. De meeste roltrappen zijn lang en gaan aan een hoge snelheid naar boven en beneden. Metrostation Park Pobedy heeft de langste roltrap ter wereld. Tijdens de Koude oorlog bouwde men de stations diep genoeg om eventueel dienst te doen als schuilkelder tijdens een eventuele nucleaire aanval. Aan de ingang van de stations staan ingangspoortjes om toegangskaarten te scannen. Bij alle stations staan EHBO-posten en bij enkele ook een politiebureau. Sinds 2000 werkt de uitbater van de stations eraan om alle stations van beveiligingscamera's te voorzien om eventuele terreuraanslagen te voorkomen.

Eens aangekomen was het tijd voor een kopje koffie. Tjah… ik zou wel op het afgesproken uur terug zijn ;-). Terwijl de anderen aan de koffie zaten verkende ik een eerste keer het Rode Plein.

Met de groep ging het dan via dat Rode plein naar de aflossing van de wacht. Mooi op tijd hiervoor. Dan maar tickets kopen voor het Kremlin. Aangezien de rijen bezoekers heel goed meevielen deden we dat meteen. Om 13u20 stonden we in het Kremlin. Van de ene kerk naar de andere. Overal waar we binnen mochten zijn we ook binnen geweest en het was wel degelijk de moeite vond ik. Een aangename plek en het was zeker niet druk.

Het Kremlin van Moskou (Russisch: Московский Кремль, Moskovski Kreml) is het geografische en historische centrum van de Russische hoofdstad Moskou. De naam Kremlin is afgeleid van het Russische woord кремль (kreml), dat versterkte stadskern betekent. Hoewel de term in het Nederlands meestal op het Moskouse Kremlin slaat, zijn er in Rusland ook andere steden met een kremlin.

Het Kremlin van Moskou ligt aan het Rode Plein, op de linkeroever van de rivier de Moskva. Het is de zetel van de regering van de Russische Federatie en vroeger van de Sovjet-Unie. In de tijd van de Koude Oorlog was de term het Kremlin synoniem aan de communistische machthebbers. Een Kremlinwatcher was een journalist die probeerde uit de gesloten cultuur nog wat informatie te krijgen.

Het Kremlin in Moskou herbergt daarnaast ook een theater, een museum en talrijke andere bezienswaardigheden, zoals de Tsarenklok, het Tsarenkanon en diverse kathedralen en paleizen.

Tegenover het warenhuis GUM staat voor een stuk van de 2200 meter lange Kremlinmuur het Mausoleum van Lenin.

Eens we het Kremlin buiten kwamen stonden we aan de "Basiliuskathedraal". De wereldberoemde kerk op het Rode Plein. Daar wou ik ook nog wel eens binnen. Ik was blij dat ik daarin een kijkje nam want het was compleet iets anders dan verwacht!

De Kathedraal van de Voorbede van de Moeder Gods op de Greppel of Basiliuskathedraal in Moskou werd gebouwd in opdracht van Ivan IV (Ivan de Verschrikkelijke), ter ere van diens overwinning op de Wolga-Tataren in de stad Kazan. Het gebouw wordt gezien als een van de mooiste Russisch-orthodoxe kerken en is de belangrijkste blikvanger van het Rode Plein.

We verkenden een precies recent aangelegd Zaryadye park met de dome, restaurant, etc. We slenterden er wat rond want het leek ons een leuke plaats om de zonsondergang van hieruit te beleven.

Daarna zijn we gaan eten in de LetsRockBar want het restaurantje waar de groep eventueel wou afspreken vonden we niet. Blijkbaar zat dat nog net iets verder dan wij waren gestapt. We haalden nog wat drank en trokken nog eens naar het Rode Plein vooraleer terug te keren met de metro naar het hotel. Om 22u40 en na 32646 stappen waren we terug in hotel.

Stappenteller: 32646

 

Dinsdag 10 september 2019

Vroeg opstaan en snel douchen. 5u30 (5u30 stipt gaat metro open, 5u39 was trein er en gingen de deuren open, om 5u55 uiteindelijk vertrokken) wou ik met de metro naar het stadion van Spartak Moskou. 6u01 stapte ik uit en wandelde ik een beetje rond het stadion.

De Otkrytieje Arena of Spartakstadion is een voetbalstadion in de Russische hoofdstad Moskou. Het is de thuisbasis van zowel Spartak Moskou als het Russisch voetbalelftal. Het stadion werd geopend in 2014 en biedt plaats aan 45.360 bezoekers. Het stadion werd gebruikt voor de FIFA Confederations Cup 2017 en het wereldkampioenschap voetbal 2018. In 2014 en 2015 werd de Otkrytieje Arena ook gebruikt voor wedstrijden in het kwalificatietoernooi voor het Europees kampioenschap voetbal 2016.

Om 6u30 keerde ik terug en om 6u52 was ik al opnieuw op de kamer. Al meer dan 10000 stappen voor de anderen wakker werden!

8u00 ontbijten en om 9u20 met de trein naar het Luzhniki stadion. We liepen er rond tot 9u34 maar binnen geraakten we jammer genoeg niet. 

Het olympisch stadion Loezjniki, Olimpijski Kompleks "Loezjniki" is een voetbalstadion in de Russische hoofdstad Moskou, in de wijk Loezjniki. Oorspronkelijk heette het stadion Leninstadion. Het stadion werd gebruikt voor de Olympische Spelen van 1980. Het stadion was het thuisstadion voor zowel Torpedo Moskou als Spartak Moskou.

Het stadion werd gebouwd in 1956. Het Loezjnikistadion heeft in de loop der tijd diverse modernisaties ondergaan. Er zijn nu 78.360 zitplaatsen, alle overdekt. Het stadion is, om voetbal mogelijk te maken in de strenge Moskouse winters, sinds 2002 uitgerust met een door FIFA goedgekeurd kunstgrasveld.

In 2008 werd in dit stadion de finale van de UEFA Champions League gespeeld. Voor deze gelegenheid werd het kunstgras tijdelijk vervangen door een echte grasmat.

Op 20 oktober 1982 vond in het stadion, in de slotfase van de UEFA Cup-wedstrijd Spartak Moskou-HFC Haarlem, een ramp plaats waarbij ten minste 66, en volgens sommigen tot 340 doden vielen. Precies 25 jaar later werd er een wedstrijd met de spelers van weleer gespeeld. Ook werd een monument vlak bij het stadion onthuld.
Het stadion werd gebruikt voor het wereldkampioenschap voetbal 2018. De openingswedstrijd en finale gingen in dit stadion door.

Met de metro naar park kultury waar we tegen 10u40 aan kwamen. We wandelden de brug over naar het Gorky Park om daar wat rond te slenteren. Daarna naar het Muzean park of arts waar we een lekkere milkshake dronken.

Daartegenover konden we niet naast het standbeeld van Peter De Grote aan water kijken. Toch wel indrukwekkend.

Het Standbeeld van Peter de Grote is een monument ter ere van Peter I van Rusland (1672-1725) in Moskou op de samenvloeiing van de Moskva en het Vodootvodnykanaal.

Het monument werd ontworpen door de Rus van Georgische afkomst Zoerab Tsereteli. Het bestaat uit enkele opeengestapelde schepen, met op het bovenste een standbeeld van Peter de Grote. De totale hoogte bedraagt 98 meter. Het monument werd opgericht ter gelegenheid van de driehonderdste verjaardag van de Russische zeemacht en werd opgeleverd in 1997.

Na wat sukkelen (wegenwerken) geraakten we tot aan de Christ the saviour cathedral die ik wel de moeite vond. Zowel van de boven- als van de benedenverdieping was ik onder de indruk!

De Christus-Verlosserkathedraal is een kerk in Moskou, gelegen aan de rivier Moskva, niet ver van het Kremlin en het Poesjkinmuseum. De kathedraal is de hoogste en grootste Russisch-orthodoxe kerk in de wereld en tevens de hoogste orthodoxe kerk ter wereld.

Toen in 1812 de laatste soldaten van Napoleons Grande Armée Moskou verlieten, tekende tsaar Alexander I een manifest, waarin hij zijn intentie uitsprak om ter herdenking aan de opoffering van het Russische volk een kathedraal te bouwen voor Christus de Verlosser. In 1817 keurde Alexander het neoclassicistische ontwerp met vrijmetselaarssymbolen goed, maar de plaats waar de kerk gebouwd zou moeten worden, de Mussenheuvels, bleek niet stevig genoeg.

In 1825 volgde de orthodoxe Nicolaas I zijn broer op. Nicolaas was niet gecharmeerd van het oorspronkelijke ontwerp en liet zijn favoriete architect Konstantin Thon een nieuw ontwerp maken. Thon koos de Aya Sofia in Constantinopel als uitgangspunt voor het ontwerp. Dit ontwerp werd door de tsaar goedgekeurd en in 1837 werd een nieuwe plaats, dichter bij het Kremlin, gekozen door de tsaar. Omdat een klooster en de bijbehorende kerk op de nieuwe plaats verhuisd moesten worden, begon de bouw pas in 1839.

De bouw duurde jaren. Aan de decoraties werkten enkele beroemde kunstenaars mee, onder wie Vasili Soerikov en Ivan Kramskoj. Pas op de kroningsdag van Alexander III (26 mei 1883) werd de kathedraal gewijd.

Na de Russische Revolutie werd religie officieel afgeschaft in de Sovjet-Unie. De prominente plaats van de kathedraal aan de oever van de rivier de Moskva was een doorn in het oog van Stalin, die daar liever een communistisch monument zag. Hij schreef een competitie uit, waaraan onder andere Le Corbusier meedeed. Het winnende ontwerp van Boris Iofan, het Paleis der Sovjets, voorzag in een wolkenkrabber met daarbovenop een 100 meter hoog standbeeld van Lenin. De totale hoogte van het gebouw zou 415 meter moeten worden, zodat het gebouw het grootste ter wereld zou zijn, groter zelfs dan het Empire State Building.

In juli 1931 werd begonnen met de sloop van de kathedraal. De laatste resten werden opgeblazen in december 1931. Enkele priesters die weigerden om de kathedraal te verlaten werden hierdoor gedood. Men had echter geen rekening gehouden met kwelwater vanuit de rivier de Moskva, waardoor het onmogelijk bleek om een zodanig groot gebouw neer te zetten op die locatie. Uiteindelijk werd het project definitief afgeblazen door Nikita Chroesjtsjov in 1953, en de bouwput werd veranderd in het Moskvazwembad. Fragmenten en reliëfs van de gesloopte kathedraal zijn nog te vinden in de oostelijke muur van het Donskoj-klooster.

Met de val van het communisme werd religie snel weer in ere hersteld in Rusland. Boris Jeltsin verleende in 1990 toestemming om een nieuwe kathedraal naar het oude ontwerp te bouwen op dezelfde locatie. Een fonds om de kathedraal te herbouwen werd gesticht in 1992, en al in 1994 werd de fundering aangebracht. De nieuwe kathedraal zou bestaan uit twee kerken: de onderkerk, de kerk van de transfiguratie, en een bovenkerk. De onderkerk werd in 1996 gewijd. De volledige kathedraal werd gewijd op 19 augustus 2000.

Op de onderste verdieping is naast de benedenkerk ook een museum aanwezig over de geschiedenis van deze kathedraal en kerkgeschiedenis in het algemeen.

Pussy Riot is een Russische, feministische, politieke punkrockband die in Moskou met provocerende optredens actief is. Hierbij snijdt de groep onderwerpen aan als de situatie van vrouwen in Rusland en de verkiezingscampagne van president Poetin. Op 21 februari 2012 traden drie leden van de band op tijdens een kerkdienst in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou. Dit was een protestactie tegen de herverkiezing van president Poetin en de verwevenheid van de seculiere Russische staat en de orthodoxe kerk. Bij de performance sloegen ze kruisen en probeerden een lied ten gehore te brengen. Binnen een minuut werden ze door bewakingspersoneel van de kerk naar buiten gebracht. Het gefilmde materiaal van het optreden werd later gebruikt voor een videoclip.

Via het Ploschad revolyutsii metrostation trokken we terug naar het Rode plein en opnieuw zagen we dat we dat het mausoleum van Lening gesloten was. Dat zouden we dus niet binnen raken. We gingen dan maar naar het winkelcentrum GOEM.

GOeM is gevestigd in het centrum van Moskou. Het ligt tegenover het Kremlin, aan de andere kant van het Rode Plein. Het werd tussen 1888 en 1894 gebouwd door Aleksandr Pomerantsev en Vladimir Sjoechov als vervanger van het oude handelsgebouw. In 1921 werd het gebouw door Lenin genationaliseerd. Na een grondige restauratie in 1952 werd het gebouw heropend als staatswinkel.

GOeM doet denken aan een paleis, of een enorm museum. Het warenhuis is zeer groot en bijna te vergelijken met een kleine stad: drie straten van drie verdiepingen en een aantal zijstraten, overdekt met glazen overkappingen, waar 150 kleine en grote winkels te vinden zijn. Op de kruispunten zijn fonteinen neergezet.

Opnieuw een restaurantje gezocht voor ons diner. Alweer lekker maar even wat vervelende zigeunerkinderen op het terras. Dat kon de pret niet bederven, maar de keel begon ook wat pijn te doen… een opkomende verkoudheid? Onderweg naar het hotel toch even bij de apotheek voor een spray en in een naburige supermarkt nog wat drank ingeslagen.

Van 21u00 tot middernacht reden we met een bus door de stad… Moskou by night. Wel eens interessant, maar op zich wel wat duur voor wat het was. Soit, we hebben het ook weer gezien.

Stappenteller: 40889

 

Woensdag 11 september 2019

Om 4 uur opgestaan, snel een douche genomen en rond 4u35 vertrok ik te voet naar de VEB Arena van CSKA Moskou.

De VEB Arena is een voetbalstadion in Moskou dat plaats biedt aan 30.000 toeschouwers. De bespeler van het stadion is CSKA Moskou.

In 2007 werd begonnen met de bouw van het stadion, dat het Grigori Fedotovstadion moest opvolgen als thuishaven van CSKA. De bouw werd enkele malen stilgelegd en de langste pauze was zestien maanden, tussen 2009 en 2011. Een toren in de hoek van het stadion is gemodelleerd naar de UEFA Cup, de prijs die CSKA won in 2005.

Een half uurtje wandelen in het donker. Ook het stadion in het donker bekeken en beslist door te stappen naar de VTB Arena van Dynamo.

The VTB Arena is a multi-purpose stadium in Moscow, Russia. It consists of an ice hockey and an association football venue. The football stadium is officially named VTB Arena – Dynamo Central Stadium. The ice hockey venue is known as the VTB Indoor Arena.

Metro petrovsky park aan dit stadion gekozen om terug te keren rond 6u10. Met de metro dus terug tot polezhaevskaya / khoroshevskaya en zo naar oktyabrskoe pole. Om 6u42 was ik al terug op de kamer. Klaarmaken en ontbijten want om 8u30 vertrokken we richting Soezdal.

Onderweg hadden we van 11u05 tot 11u25 een koffiepauze en om 13u10-15u30 arriveerden we in Vladimir.

Vladimir (Russisch: Владимир, betekent "beheers de wereld") is een industriestad in Rusland en het bestuurlijk centrum van de naar de stad vernoemde oblast Vladimir. De stad is gelegen aan de rivier Kljazma. In de Middeleeuwen was Vladimir de hoofdstad van Vladimir-Soezdal. Vladimir maakt deel uit van de Gouden Ring van Rusland.

De belangrijkste gebouwen in Vladimir zijn de Maria-ontslapingskathedraal, de Demetriuskathedraal en de Gouden Poort. De Maria-ontslapingskathedraal werd gebouwd van 1158 tot 1160 en vergroot van 1185 tot 1189. In 1408 werd de kerk beschilderd door Ruslands beroemdste iconenschilder Andrej Roebljov, samen met Daniil Tsjorni. Een neoclassicistische klokkentoren werd in 1810 toegevoegd. De kathedraal is gewijd aan de icoon van de Moeder Gods van Vladimir.

De Demetriuskathedraal is gebouwd van 1194 tot 1197 met behulp van Duitse metselaars uit het rijk van Frederik Barbarossa. De versieringen waren van Georgische steenhouwers, gezonden door koningin Tamar.

De Gouden Poort was oorspronkelijk een toren op de toegangspoort naar de stad en werd gebouwd van 1158 tot 1164. Zijn huidige vorm heeft de Gouden Poort te danken aan reparatiewerkzaamheden in de late 18e eeuw. In 1992 zijn deze monumenten op de Werelderfgoedlijst van de Unesco gezet.

We kregen er vrije tijd dus wandelden we maar wat rond. Hier toch wel wat armoede denken we, maar ook leuke straatjes en beelden. Een "dansende fontein" op muziek, kerken en de stadspoort, maar veel meer viel er precies toch niet te beleven. Zoals overal in Rusland konden we op iedere hoek een ijsje kopen, dus in afwachting van de bus hadden we iets leuk om handen.

Iets verderop hielden we halt aan het vrouwenklooster van Bogoljoebovo. We hadden het geluk een dienst te kunnen meemaken. Een vrouwenkoor bovenaan in de kerk en een vrouwenkoor vooraan beneden in de kerk. Zeer leuk en interessant om te volgen.

Bogoljoebovo is een selo (tot 2005 nederzetting met stedelijk karakter) in de Russische oblast Vladimir, gelegen op de plaats waar de Nerl uitmondt in de rivier de Kljazma, ca. 10 kilometer ten noordoosten van Vladimir. In 2002 had Bogoljoebovo 4218 inwoners.

Volgens de legende is Bogoljoebovo gesticht door prins Andrej Bogoljoebski op de plek waar hij een verschijning van Maria zag. Maria vertelde hem dat hij op deze plaats een kerk moest bouwen, en deze kerk, de kerk van Maria's bescherming en voorspraak, is dan ook het oudste gebouw van het dorp, daterend uit ca. 1158. Deze legende is later een onderwerp geworden voor de icoonschilderkunst.

Na de dood van prins Bogoljoebski in 1174 werd het dorp geplunderd door prins Gleb van Rjazan. Rond 1230 werden de fortificaties door de Mongolen vernietigd.

Op een gegeven moment hadden we er natuurlijk genoeg van. We stapten wat verder en sloegen dan de weg af richting de "Kerk van de Bescherming van de Moeder Gods" aan de Nerl. Het kerkje staat precies op een schiereilandje. We zagen het normale waterpeil. Bij hoog water drijft de kerk precies écht op het water.

De Kerk van de Bescherming van de Moeder Gods aan de Nerl of Pokrov aan de Nerl is een Russisch-orthodoxe witte steenkerk in de Russische oblast Vladimir, die een van de belangrijkste overblijfselen vormt van de oud-Russische bouwkunst. De kleine kruiskoepelkerk in de Soezdal-Vladimirstijl is beroemd om de harmonie van haar afmetingen. De naam Bescherming van de Moeder Gods verwijst naar het gelijknamige orthodoxe feest dat elk jaar op 14 oktober wordt gevierd.

De kerk bevindt zich bij de stedelijke nederzetting Bogoljoebovo, op 13 kilometer ten noordoosten van Vladimir, in de nabijheid van het vroegere paleis van de grootvorst van Kiev Andrej Bogoljoebski, op ene kleine heuvel in het madelandschap op de plek van de oude monding van de Nerl in de Kljazma (sindsdien wijzigde ze haar loop). Als de rivier de maden overstroomt in het voorjaar lijkt het alsof de kerk drijft op het water.

De kerk vormt onderdeel van een UNESCO-werelderfgoedmonument en is opengesteld als museum voor bezoekers. Daarnaast worden er soms diensten gehouden.

 

Na dit intermezzo reden we door naar ons volgend hotel in Soezdal, waar we arriveerden om 18u25. Beetje ziek (verkoudheid) dus kroop ik vroeg in bed.

Stappenteller: 30437

 

Donderdag 12 september 2019

Soezdal is een stad in Rusland, gelegen in de oblast Vladimir, ongeveer 25 kilometer ten noorden van de stad Vladimir. Soezdal is gelegen aan de rivier Kamenka en had 11.357 inwoners bij de volkstelling van 2002.

De geschiedenis van Soezdal gaat in ieder geval terug tot het jaar 999 (genoemd in de Novgorodcodex) of 1024 (genoemd in de Nestorkroniek). Het was de hoofdstad van verschillende Russische vorstendommen, waarvan de belangrijkste Vladimir-Soezdal was. Met het afnemen van de politieke betekenis van de stad, nam de kerkelijke betekenis van de stad toe. Er zijn verschillende kloosters, en op een gegeven moment waren er 40 kerken op 400 families.

Tsaar Peter de Grote dwong zijn eerste vrouw, Evdokia Lopoechina, om non te worden in het Pokrov-klooster in Soezdal. In een ander klooster staat het graf van vorst Dmitri Pozjarski, samen met de boer Minin de held van de opstand tegen de Poolse overheersing van Rusland in 1612. In 1778 kreeg Soezdal de status van stad.

Tegenwoordig maakt het stadje deel uit van de Gouden Ring van Rusland. In de kern van het stadje is een openluchtmuseum waarin verschillende houten gebouwen bewaard worden. Om het karakter van het stadje te bewaren, is er een bouwverbod voor gebouwen hoger dan één verdieping. Het stadje staat sinds 1992 op de Werelderfgoedlijst van de Unesco.


Ontbijten kon tussen 7u00 en 10u00. Om 9u30 hadden we met de groep afgesproken aan het onthaal... Aan ons hotel was een marktje waarbij we de locals hun inkopen konden zien doen. We trokken daar toch even wat tijd voor uit want het was wel interessant om zien. Zo moet het er bij ons misschien ook wel uit gezien hebben zo'n 100 jaar terug. Bepaalde producten die je daar zag kan je bij ons toch niet meer vinden denk ik, of toch niet op deze manier.

Uiteindelijk zijn we rond 10u vertrokken en wandelden we naar het Soezdal Kremlin. Daar was ook een museum bij en we bleven op deze site tot 11u30. Daarna wandelden we verder zodat we een heleboel kerken en kloosters konden bezichtigen.

Sinds 1992 staan het Kremlin van Soezdal, de Kathedraal van de Geboorte van de Moeder Gods, en het Sint-Euthymiusklooster, samen met vijf andere monumenten, op de Werelderfgoedlijst van UNESCO, als onderdeel van de inschrijving Witte monumenten van Vladimir en Soezdal.

Onderweg een koffiebreak en nu deed ik wel mee. Met de verkoudheid dacht ik… misschien kan een gemberthee geen kwaad en ik bestelde een kannetje. Honing hadden we gekocht op het marktje dus dat kwam goed uit.

Een leuke wandeling van kerk naar klooster en van klooster naar kerk met op een gegeven moment een prachtig zicht op het Pokrovsky klooster over het water. Daarop de lunch met een lekker stroganov gerechtje om na de middag onze wandeling verder te zetten.

Het Zverin-Pokrovski-klooster is een voormalig Russisch-orthodox klooster in de oude Russische stad Veliki Novgorod. Tegenwoordig doet het klooster dienst als seminarium van het bisdom Novgorod.

In de geschiedschrijving wordt het klooster voor het eerst in 1069 genoemd, maar een exacte datum van het stichtingsjaar is niet bekend. In 1148 was er voor het eerst sprake van een kerk ter ere van de Voorspraak van de Moeder Gods. Deze kerk brandde door blikseminslag hetzelfde jaar nog volledig af. De Kerk van de Heilige Simeon werd in 1467 gebouwd ter nagedachtenis van de slachtoffers van de pest. In 1721 liet Peter de Grote het klooster afschaffen, maar na 6 jaar werd het klooster alweer heropend.

Het Heilige Euthymiusklooster leek het best gerenoveerd dus dat bezochten we. Het was zeker wel interessant. We zagen er de Transfiguratiekathedraal, maar ook een kloostergevangenis, musea, … alsook het luiden van de kokken. Na dit bezoek wandelden we via het Pokrovsky klooster teug naar het hotel. Maar hoe imposant het er ook mocht uit zien, veel was er niet te doen. De toegang was beperkt.

Engelachtige zang en kleurrijke fresco's in de Transfiguratiekathedraal, het luiden van de klok en gouden sieraden in het museumcomplex van het Reddersklooster van St. Euthymius in Suzdal creëren een gevoel van hemel. De geschiedenis van het klooster en het land van Suzdal zat echter vol met tragedies, en sommige museumtentoonstellingen herinneren ons aan de hel. Het museumcomplex combineert tien thematische tentoonstellingen, rijk aan documenten en originele zaken die verband houden met de geschiedenis van Suzdal.

De grote binnenruimte van de Transfiguratie Kathedraal onderdrukt niet en lijkt warm en gezellig. Je bevindt je in een prachtige kleurrijke wereld. De muren en gewelven van de kathedraal zijn bedekt met fresco's van een beroemde Russische iconenschilder Gury Nikitin. De specialiteiten van zijn kunstwerken zijn felle kleuren en elementen zoals bijvoorbeeld "transparante huizen", die zowel binnen als buiten tegelijkertijd te zien zijn. Om het belang van aardse beelden en gebeurtenissen aan te tonen, vult hij ze met het goddelijke gouden licht. Enkele fresco's illustreren het heilige leven van de heilige Euthymius, waaronder de keuze van de plaats en de bouw van het klooster. Je kunt foto's maken in de tempel, en het is een zeldzame kans. Van tijd tot tijd geeft een klein koor in de Transfiguratiekathedraal een concert van 5 minuten, zingt gebeden en kerkliederen, en hun engelachtige stemmen raken het hart.

In 1766 gaf keizerin Ekaterina II de opdracht een gevangenis voor gekke monniken te organiseren in het Reddersklooster van de heilige Euthymius. In plaats van gekke monniken werden echter veel vrije denkers, die het niet eens waren met de regering en de kloostergevangenisfunctionarissen, hierheen gestuurd. Een van hen was monnik Avel. Hij was een waarzegster en voorspelde nauwkeurig het fortuin van alle Russische heersers. De gevangenen werden in een eenpersoonscel vastgehouden en de gevaarlijkste van hen werden in een geheime cel geplaatst. Handboeien, kettingen, sloten en sleutels die in de gevangenis worden gebruikt, worden samen met de verhalen van prachtige ontsnappingen uit de kloostergevangenis tentoongesteld.

In 1943 werd het Reddersklooster van St. Euthymius in Suzdal een krijgsgevangenkamp voor de officieren en generaals, waaronder de beroemde generaal Friedrich Paulus. Je kunt veel foto's van die tijd zien en herinneringen van de verpleegkundigen en tolken die er werkten. Ze zeggen dat Italiaanse officieren zeer goed gekookt, zong Napolitaanse liedjes, creëerde een voetbalteam te spelen tegen Hongarije. In 1993 gaven de voormalige krijgsgevangenen een beeld met de inscriptie "Met broederlijke vriendschap en hoop op de hemel van morgen".

Vijf keer per dag geeft een klokkenluider van het Museumcomplex van het Reddersklooster van St. Euthymius in Suzdal een klein concert. Zeventien klokken op de klokkentoren luiden met vreugde of verdriet. Ze troosten en geven ons moed. De muziek van de klokken maakt dat we onze geschiedenis vergelijken met ons eigen leven en begrijpen dat we ons soms allemaal tussen hemel en hel bevinden.

Alle bezienswaardigheden op het toeristische kaartje hebben we gezien. 's Avonds gingen we nog gaan eten en daarna genoten we nog van het pianospel van Henk voor het slapengaan.

Stappenteller: 22840

 

Vrijdag 13 september 2019

Ontbijt om 7u00 want om 8u30 moesten we vertrekken. We hadden een koffiestop van 9u45 tot 10u00. Van 12u00 tot 13u00 kon je ons vinden in het klooster van Kostroma.

Het Ipatjev-klooster van de Heilige Drieëenheid of Hypathiosklooster is een Russisch-orthodox klooster in de Russische stad Kostroma. Het klooster is gelegen aan de plek waar de rivier de Kostroma uitmondt in de Wolga. Tegenwoordig is het een klooster voor monniken, dat wegens de belangrijke historische betekenis en bebouwing tot de belangrijkste bezienswaardigheden van de zogenaamde Gouden Ring behoort.

Na het bezoek kregen we vrije tijd van 13u20 tot 15u00 in Kostroma centrum. We gingen lunchen in een self service restaurant. Nog wat rondslenteren en terug de bus op.

Na de busrit arriveerden we aan het Spasski-Preobrazjenskiklooster in Jaroslavl waar we binnen konden van 16u40 tot 17u45 klooster. Daarna werden we naar het hotel gebracht. We maakten nog een avondwandeling en deden nog enkele boodschappen.
Stappenteller: 14268

 

Zaterdag 14 september 2019

Ontbijten vanaf 6u30 en vertrekken om 8u30. Ver reden we niet deze keer. Na enkele honderden meter werden we terug afgezet voor een wandelingetje in Jaroslavl tot 10u10.

Jaroslavl is een stad in het midden van Europees Rusland aan de rivier de Wolga, op ongeveer 250 kilometer ten noordoosten van Moskou. Het is het bestuurlijk centrum van de oblast Jaroslavl. Het historisch centrum van de stad, rond de samenvloeiing van de Wolga en de Kotorosl, staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Ook is de stad onderdeel van de Gouden Ring van Rusland.

Jaroslavl telt als een binnenhaven (Wolga), een verkeersknooppunt (spoorlijnen, wegen, scheepvaart) en belangrijk industrieel centrum, met onder meer aardolieraffinage, bouw van motoren, machines en hijs- en takelapparatuur; rubber-, textiel-, hout-, grafische en voedingsmiddelenindustrie. De stad heeft ook een universiteit (1970), diverse hogescholen en wetenschappelijke onderzoekscentra. Er zijn musea voor architectuur, beeldende kunsten en geschiedenis; planetarium. Het Volkovtheater, in 1750 gesticht door Volkov en Poljoesjkin, is het oudste theater van Rusland.

In en rond de stad resteren diverse bouwwerken uit de 17de eeuw, waaronder ongeveer 75 kerken en kloosters. De beste voorbeelden zijn de Nicolaaskerk (1621) met wandschilderingen uit de bouwtijd en de goed bewaard gebleven Eliaskerk (1647–1650) met rijk interieur uit de 17de en 18de eeuw. Andere belangrijke kerken bevinden zich ook in de voorsteden Korovniki (onder andere de Johannes Chrysostomuskerk, 1649–1654; fresco's uit 1732–1733; versierd met glazen tegels) en Toltsjkovo (onder andere de Johannes de Doperkerk, 1671–1681; fresco's uit 1694–1695; vijftien koepels). Bezienswaardig zijn voorts het versterkte Spasski-Preobrazjenskiklooster uit de 16de en 17de eeuw (deels ingericht als historisch museum) en het classicistische gouverneurspaleis (eind 18de eeuw).

Van 11u10 tot 13u00 waren we in Rostov-Veliki. Daar konden we weer het klooster binnen, maar ik had er intussen al voldoende gezien. In de kerk daarnaast konden we gratis een kijkje nemen dus daarvoor wou ik me nog wel opofferen. Aan de buitenkant mooi gerestaureerd, maar binnen waren er wel wat kosten aan. Ik was dus snel buiten en dan loop je maar wat rond ik een vergeten stadje. Iets gaan eten dan maar in afwachting tot ons vertrek.

Rostov, tegenwoordig vaak aangeduid als Rostov Veliki ("Groot-Rostov" of "Rostov de Grote"), is een van de oudste steden in Rusland en een belangrijk toeristencentrum van de zogeheten Gouden Ring. De stad ligt aan de kust van het Neromeer in de oblast Jaroslavl, ca. 200 km ten noordoosten van Moskou aan de Trans-Siberische spoorlijn. Het inwoneraantal bedroeg in 2002 ongeveer 35.300 inwoners.

De naam Rostov Veliki werd oorspronkelijk gebruikt tussen de 12e en de 17e eeuw, toen Rostov meerdere bloeiperioden doormaakte, maar wordt nu vooral gebruikt in het dagelijks spraakgebruik om de stad te onderscheiden van het in 1749 gestichte Rostov aan de Don, dat nu een veel grotere stad is. Het spoorwegstation van Rostov heet Rostov Jaroslavski, verwijzend naar zijn ligging in de oblast Jaroslavl.

Om 14u05 arriveerden we in Pereslavl-Zalesski; de geboortestad Alexander Nevski, stichter van Rusland. Dat wisten we toen niet. We kwamen aan bij een vervallen kerk en museumpje. Wat we daar kwamen doen wisten we niet tot de reisleider na ons vertrek (14u40) over Alexander Nevski vertelde. Een korte stop en we hadden de beetjes toch eens kunnen strekken… Onderweg héél mooie wolkjes trouwens.

In Sergijev Posad staat het Drievuldigheids-klooster, het middelpunt van de orthodoxe kerk in Rusland. We waren mooi op tijd om er een dienst bij te wonen waarbij twee mannenkoren voor een interessante sfeer zorgden. Op de site waren nog diensten aan de gang, werd gebiecht, kon je flessen vullen met wijwater en noem maar op. Een mooie en intrigerende plaats.

Sergiev Posad is een stad in de Russische oblast Moskou, op ongeveer 70 kilometer ten noordoosten van Moskou. De stad maakt deel uit van de zogenaamde Gouden Ring. Tijdens de communistische periode heette het stadje Zagorsk.

De stad is vooral bekend door het Troitse-Sergieva Lavra klooster dat hier in de 14e eeuw door de heilige Sergius van Radonezj werd gesticht. Dit klooster was een van de grootste en belangrijkste in het land, en draagt dan ook de eretitel Lavra. Dit Lavra van de Heilige Drieëenheid is tevens de zomerresidentie van de Patriarch van Moskou, en wordt door Russen dan ook gezien als het Russische Vaticaan. Van 23 september 1608 tot 12 januari 1610 belegerde het Pools-Litouws leger tevergeefs het klooster tijdens de Belegering van de Troitse-Sergieva Lavra.

Bezoekers aan het Lavra komen binnen door de Rode Poort, waar fresco's te zien zijn die het leven van Sergej van Radonezj voorstellen. Het klooster herbergt drie kathedralen: de kathedraal van de Drieëenheid, de Hemelvaartskathedraal en de St. Sergejkathedraal. De Hemelvaartskathedraal is een gebouw met gouden koepels en blauwe koepels bezaaid met gouden sterren. In deze kathedraal ligt Sergej van Radonezj begraven. De Drieëenheidskathedraal is een kopie van de hemelvaartskathedraal in het Kremlin in Moskou. Naast de kathedraal ligt Boris Godoenov begraven. Op de open binnenplaats van het klooster, naast de Drieëenheidskathedraal is ook nog een heilige bron te vinden.

Daarna gingen we nog eten in de buurt en leek het een chique locatie. De prijs viel al bij al nog mee en de sfeer was er super. Dansende Russen en vooral ook een leuke vent met een boze vrouw zullen me bijblijven…

Stappenteller: 18942

 

Zondag 15 september 2019

Ontbijt vanaf 8u00 en om 9u00 vertrekken met de bus. Op onze weg bezochten we van 10u50 tot 12u30 het Tsjajkovski museum in Klin. Zijn huis met andere woorden, want in het museum zelf was niet zoveel te beleven.

Pjotr Iljitsj Tsjajkovski (Votkinsk, 7 mei 1840 – Sint-Petersburg, 6 november 1893) was een Russisch componist, die geldt als een van de grootste componisten in de tijd van de hoogromantiek. Bij mij was hij bekend door zijn balletmuziek "Het Zwanenmeer" en "De Notenkraker".

Tijd voor een degelijke lunch hadden we niet dus werd het uitzonderlijk eens Mc Donalds.

We waren rond 14u30 in Tver. We werden afgezet en drie kwartier later opgehaald aan de andere kant van de Wolga. We liepen langs het reispaleis van Catharina de Grote dat intussen is ingericht als een kunstmuseum. Sommigen van de groep bezochten dit later op de dag, ik koos voor een flinke wandeling. Omwille van de regen ging ik iets vroeger dan voorzien naar het hotel. Rond 19u trokken we dan maar met de paraplu in aanslag op zoek naar een avondmaal.

Tver is een stad in Rusland aan de samenvloeiing van de Tvertsa, de Tmaka en de Wolga. Het is de hoofdstad van de gelijknamige oblast en ligt zo'n 165 kilometer ten noordwesten van Moskou, aan de doorgaande weg van Moskou naar Sint-Petersburg. Tussen 1931 en 1990 heette de stad Kalinin, naar de Sovjetheld Michail Kalinin.

Al in 1135 was er sprake van een versterkte nederzetting op de plek waar de Tvertsa uitmondt in de Wolga en in 1246 werd de stad hoofdstad van het Vorstendom Tver. In het begin van de 14e eeuw was Tver uitgegroeid tot een belangrijk handelscentrum, dat regelmatig in een machtsstrijd met het naburige Moskou verwikkeld raakte. Nadat de stad in 1327 door de Tataren was verwoest, boette Tver aan belang in.

In 1763 werd de stad voor het grootste deel in de as gelegd door een enorme brand. Ook het middeleeuwse kremlin brandde totaal af. Tsarina Catharina de Grote (1729-1796) herbouwde de stad volgens het bouwplan van Sint-Petersburg: een centraal plein van waaruit drie boulevards als stralen uit een ster vandaan lopen. Als gevolg van de grote stadsbrand is de witte Drie-eenheidskerk uit 1564 het oudste gebouw van de stad.

Andere bezienswaardigheden zijn de oevers van de Wolga, het Reispaleis van Catharina de Grote (tegenwoordig een museum voor schilderkunst) en het standbeeld voor Afanasi Nikitin. De omgeving van de stad staat bekend om haar natuurschoon.

Stappenteller: 24661

 

Maandag 16 september 2019

Ontbijt hadden we om 7u00 en om 8u30 trokken we verder noordwaarts. Onderweg van 10u25 tot 10u55 koffiepauze en een stop van 12u15 tot 12u45 bij een klooster aan het water. Het regende fel. We spurtten met enkele groepsleden naar binnen en in de kerk liet onze reisleider een kaarsje branden voor beter weer 😉.

In een self-service langs de baan konden we lunchen. We stopten van 13u40 tot 14u35. Het was wel lekker, maar uiteindelijk was er toch iets dat me niet zo goed was bevallen…

Dan maar verder naar ons hotel in Veliki Novgorod. Daar maakten we ook een verkennende wandeling. We zouden hier twee nachten blijven. Eten kon in het hotel, maar ik sloeg wijselijk over.

Stappenteller: 6224

 

Dinsdag 17 september 2019

Ontbijt vanaf 7u30 tot 10u30. We hadden tijd want hoe zouden we de dag vullen? De stad mag zich de oudste stad van Rusland noemen, gesticht in de 9e eeuw door Scandinavische handelaren op een strategisch punt. Het ligt aan het Ilmenmeer en herbergt het kremlin het oudste gebouw van Rusland, de Sofia-kathedraal uit 1050. Novgorod is een sfeervolle kleine stad met een oud stadshart, dat na 1945 wel bijna geheel opgebouwd moest worden. Aan de overkant van de Volchov kom je in het oude marktdeel Hof van Jaroslav, waar ook veel oude kerken staan uit de 12e tot de 17e eeuw. Maar om hier nu een extra dag te blijven… het was misschien beter om meteen verder te reizen, maar goed… een snipperdag en gelukkig geen last van de regen (terwijl we gaan eten waren en 's avonds).

Veliki Novgorod of Novgorod-Veliki, vroeger ook bekend als Navgard/Naugard en onder de Oudnoordse naam Holmgård, is een van de oudste historische steden van Noordwest-Rusland en vormt de hoofdstad van de gelijknamige oblast Novgorod. De stad ligt aan de federale weg M-10, die Moskou en Sint-Petersburg met elkaar verbindt. Tot 1999 werd de stad Novgorod genoemd en was 'Veliki' slechts een onofficieel voorvoegsel. Toen de stad Gorki echter haar oude naam Nizjni Novgorod terugkreeg ontstonden vaak misverstanden en werd het voorvoegsel tot officieel onderdeel van de naam gemaakt. De naam 'Novgorod' betekent "nieuwe stad" en 'Veliki' betekent "de grote"; "Novgorod de Grote".

Hoewel "Novgorod" letterlijk "nieuwe stad" betekent, is Veliki Novgorod een van de oudste steden van Rusland. Novgorod werd voor het eerst genoemd in de Eerste Sofiakroniek bij het jaar 859.

Veliki Novgorod is tegenwoordig een belangrijk toeristisch centrum. Men kan er oudrussische architectuur bewonderen. Vooral het Kremlin van Novgorod (Detinets) uit de 11e eeuw en de Sofiakathedraal ontworpen door Griekse architecten en gebouwd tussen 1045 en 1052 zijn beroemd. De oude stad en haar omgeving herbergen talloze kerken en kloosters, waaronder het vroeg-11e-eeuwse Joerjevklooster aan het Ilmenmeer en het Antoniusklooster op het huidige universiteitscomplex. Er zijn ook talrijke historische en kunst-musea in stad te vinden. Het centrum van de stad staat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. In 1862 werd het Millenniummonument ter ere van het duizendjarig bestaan van Rusland in het Kremlin geplaatst. Geen stad in Rusland of Oekraïne kan concurreren met Novgorod met betrekking tot de variëteit en leeftijd van haar middeleeuwse monumenten.

De belangrijkste kerk is de Sofiakathedraal, die tussen 1045 en 1050 werd gebouwd onder leiding van Vladimir Jaroslavitsj, de zoon van Jaroslav de Wijze (daarvoor bevond zich er vanaf 989 een houten kathedraal). Hij ligt er ook begraven, samen met zijn moeder Anna.[9] De kathedraal zou zijn gebouwd om te herinneren aan de overwinning op de Turkse nomadenstam van de Petsjenegen.

Het is de best bewaarde Russische kerk uit de 11e eeuw en waarschijnlijk het oudste gebouw dat nog steeds in gebruik is in Rusland. Het is ook de eerste die originele aspecten uit de Russische architectuur laat zien, zoals sobere stenen muren en de vijf koepels die op helmen lijken. De fresco's werden geschilderd in de 12e eeuw in opdracht van bisschop Nikita, die echter stierf in 1108. Het werk werd voortgezet tijdens zijn opvolger, waaronder aartsbisschop Nifont, die in 1144 de leiding had over de beschildering van de zijkapellen. De kathedraal werd vele malen gerenoveerd, waarvan de laatste keer in de 19e eeuw was. In de kathedraal bevinden zich de beroemde bronzen poorten, die nu in de westingang hangen. Deze zouden volgens sommigen oorspronkelijk zijn gemaakt in de Duitse stad Maagdenburg in 1156 (volgens anderen in de Poolse stad Płock) voor de Zweedse stad Sigtuna en vervolgens hieruit zijn gestolen door Novgoroders in 1187. Recentelijker onderzoek lijkt er echter op te wijzen dat de poorten in het midden van de 15e eeuw werden gekocht, waarschijnlijk in opdracht van aartsbisschop Jevfimi II (1429-1458), die van westerse kunst en architectuur hield.

Het Kremlin van Novgorod, traditioneel detinets genoemd, vormt het centrale element van de stad. Het bevindt zich op de westoever van de Volchov en werd in de 11e eeuw samen met de Kathedraal van de Heilige Sofia in opdracht van Jaroslav de Wijze gebouwd. Het kremlin telde oorspronkelijk 12 torens, waarvan er nu nog 8 zijn overgebleven. De muur is ongeveer 1,3 kilometer lang. In het kremlin bevindt zich het oudste paleis van Rusland; de Kamer van de Facetten uit 1433, die diende als de belangrijkste ontmoetingszaal van de aartsbisschoppen. Ook bevat het de oudste Russische belfort (15e eeuw) en de oudste Russische klokkentoren (1673). De Kamer van Facetten, de belfort en de klokkentoren werden oorspronkelijk in opdracht van aartsbisschop Jevfimi II gebouwd, maar de klokkentoren stortte in in de zeventiende eeuw en moest worden herbouwd. Ook is er nog weinig van het oorspronkelijke paleis van Jevfimi II overgebleven. Tot de latere bijzondere gebouwen in het kremlin behoren het koninklijk paleis (1771) en een bronzen monument, het zogenaamde Millennium van Rusland, waarop de belangrijkste figuren uit de geschiedenis van het land zijn afgebeeld. Het monument werd in 1862 onthuld.

We gingen dus eten en terwijl we daar zaten regende het. We bleven wat plakken en namen een extra dessertje enzo… het was allemaal zeer lekker! We gingen betalen aan de toog maar dat hoefde niet. We dachten al dat we terug naar de tafel moesten en vonden dat wel wat absurd, maar goed… de drie mensen die ons bestelden stonden er allemaal maar de rekening kwam niet. "You want to pay?" – "Uhm, yes, of course" – "You don't pay" – "Uhm, you don't want us to pay? So we can leave without paying the bill?" – "Yes you can go" – "Are you sure? We will leave if everything is ok" – "Yes yes, it's ok" – "OK, thanks!". We slenterden naar de deur omdat we dachten dat ze ons wel zouden terugroepen maar het bleef stil. Eens buiten stonden we nog wat te wachten aan de verkeerslichten. Het was groen, maar we bleven wachten tot rood en toen het opnieuw op groen sprong dachten we… tijd genoeg gehad. We snapten er niets van, maar hebben dus gratis en zeer lekker kunnen eten.

Stappenteller: 13521

 

Woensdag 18 september 2019

Ontbijt om 7u30, 9u00 vertrekken en goed nieuws… onze reisleider had de buschauffeur kunnen overtuigen om naar Sint-Petersburg te rijden via het Catharinapaleis. Daar kregen we van 11u50 tot 16u00. We namen ingang twee omdat we aan de eerste rij al meer dan drie uur moesten aanschuiven. Wij konden binnen na een half uurtje schuiven. Indrukwekkend! Ook de tuin super. Toch wel een hoogtepunt van de reis.

Het Catharinapaleis werd gebouwd als zomerresidentie voor de Russische tsarina Catharina de Grote. Het is gelegen in Poesjkin (vóór 1917 Tsarskoje Selo, "Tsarendorp", geheten), circa 25 km ten zuiden van Sint-Petersburg.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden alle gebouwen moedwillig verwoest door Duitse militairen, toen zij zich terugtrokken na het mislukte beleg van Leningrad. Voordat het echter zover was gekomen, was het grootste deel van de waardevolle inboedel in veiligheid gebracht door Russische archivarissen, behalve de zgn. Barnsteenkamer. Deze werd door de nazi's weggevoerd en is sindsdien verdwenen. Na deze oorlog is het paleis geleidelijk aan herbouwd en was op tijd voltooid voor de viering van het 300-jarige bestaan van de stad Sint-Petersburg in 2003.

Het paleis is bekend om zijn grote balzaal, met een prachtig beschilderd plafond en talrijke onderscheidend gedecoreerde kleinere kamers, inclusief de gereconstrueerde Barnsteenkamer. Opvallend zijn ook de grote kachels met Delfts blauwe betegeling. Het paleis is ontworpen door de Italiaanse architect Bartolomeo Rastrelli in een weelderige rococostijl, die Catharina de Grote echter niet beviel. Voor haar persoonlijke bewoning liet zij een bescheiden gebouw neerzetten in Griekse stijl. In het park ligt het kleinere Alexanderpaleis.

Het paleis is tegenwoordig opengesteld voor bezoek. Men kan de zalen bezichtigen en ook de uitgebreide collectie kunstvoorwerpen (zoals boeken, porselein, stoelen en kleding).

Het was nog een uurtje rijden tot ons hotel. Daar arriveerden we om 17u10 en om 18u00 spraken we af voor een verkennende wandeling in Sint-Petersburg. Het hotel lag niet meteen strategisch. Er was wel een shuttle naar het eerste metrostation, maar daar kon je niet meteen op rekenen. De afstand tot dat metrostation was ook even ver als de afstand tot de stadskern. Beetje absurd om een ticketje te kopen voor één halte en te voet kon je dan evengoed vanaf het hotel beginnen stappen. De bus was een beter alternatief. Met z'n allen dus op de stadsbus.

Even de Nevski Prospekt aangeven, wandelen tot aan de hermitage en dan iets gaan zoeken om te eten. We splitsten want met de ganse groep raakten we nergens binnen. Ik zou dan wel te voet naar het hotel wandelen. Een leuke tocht langs het water van 3-4 km. Zo had ik ook een beetje beweging…

Sint-Petersburg is een stad in het noordwesten van Rusland. Het is na Moskou de grootste stad van het land en een belangrijk industrieel, wetenschappelijk en cultureel centrum. De stad is gelegen in een deltagebied aan de monding van de rivier de Neva in de Nevabaai, het oostelijkste deel van de Finse Golf. Het inwonertal in 2018 is 5.351.935.

Sint-Petersburg werd op 27 mei 1703 gesticht door Peter de Grote om de oude door Ivan de Verschrikkelijke ontvolkte hanzestad Novgorod als 'venster op het Westen' te vervangen. Het werd in 1713 de hoofdstad van Rusland. De stad is niet vernoemd naar haar stichter, maar naar de apostel Petrus, de beschermheilige van de stad. Oorspronkelijk was de naam Sankt-Piter-Boerch, een imitatie van het Nederlandse "Sint-Pietersburg". Deze naam werd echter al snel veranderd in het Duitse Sankt-Peterburg, de naam die de stad gedurende haar periode als hoofdstad van het Russische Rijk droeg en na de val van het communisme opnieuw kreeg.

Bij de bouw werden vooral dwangarbeiders ingezet. Onduidelijk is hoeveel doden hierbij vielen, maar mogelijk kwamen tot 100.000 van hen om het leven bij de achttien jaar durende aanleg van de stad. De stad kreeg een Westers aanzien met onder meer zo'n veertig grachten naar Nederlands model. De stad lag in een dunbevolkt gebied, Ingermanland, dat tevoren niet door Russen, maar door Ingriërs, een aan de Finnen verwant volk, werd bewoond. Er vestigden zich veel immigranten, zowel Russen als West-Europeanen. De stad overvleugelde al snel Archangelsk als voornaamste havenstad van Rusland. Tegen het eind van Tsaar Peters regering (1725) telde de stad al ongeveer 50.000 inwoners. De stad zou tot 1918 het regeringscentrum van Rusland blijven.

In maart 1881 werd tsaar Alexander II het slachtoffer van een bomaanslag door een lid van de revolutionaire beweging Narodnaja Volja (Volkswil). Op de plek waar hij dodelijk gewond raakte, liet zijn zoon tsaar Alexander III de Orthodox-Russische Kathedraal van de Opstanding "Onze Verlosser op het bloed" bouwen, die enigszins contrasteert met de algemene uitstraling van de op het Westen gerichte stad.

In 1905 was de stad opnieuw het toneel van een mislukte revolutie, toen op Bloedige Zondag de paleiswacht het vuur opende op een aantal demonstranten die een verzoekschrift voor meer democratie wilden aanbieden aan tsaar Nicolaas II. In 1914, toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, werd Sint-Petersburg omgedoopt in Petrograd, aangezien Sankt-Peterburg te Duits klonk, en Rusland in oorlog was met Duitsland. In de loop van de oorlog kwam er, vooral in de steden, een steeds groter gebrek aan voedsel en andere producten en zo nam de ontevredenheid onder de arbeiders en soldaten toe. In 1917 volgden de Februarirevolutie en de Oktoberrevolutie, die respectievelijk het einde van de tsaren en het begin van de Sovjettijd inluidden.

De bolsjewieken, die nieuw aan de macht waren gekomen, wilden na hun machtsovername vrede sluiten met de Centralen (Duitsland, Oostenrijk-Hongarije, Bulgarije en het Ottomaanse Rijk). Na de afgekondigde wapenstilstand van 15 december 1917 tussen enerzijds de Centralen en anderzijds Rusland, duurden de vredesonderhandelingen erg lang. Leon Trotski, onderhandelaar namens de Russische regering, wilde niet toegeven aan de Duitse eisen van gebiedsafstand. Na 9 februari 1918 kreeg het Duitse leger opdracht om de opmars in Rusland voort te zetten. In één etmaal werd het overgrote deel van Oekraïne bezet. Ook stuurde Duitsland een zeevloot af op Sint-Petersburg, gevolgd door landtroepen uit het zuiden van Finland. Rusland capituleerde en op 3 maart 1918 werd de vrede van Brest-Litovsk getekend. De bolsjewieken besloten naar aanleiding van deze gebeurtenissen om van Moskou de nieuwe hoofdstad te maken. In 1924 kreeg Petrograd de naam Leningrad, als eerbetoon aan de in dat jaar overleden Lenin.

In de Tweede Wereldoorlog moest de stad een 29 maanden durende belegering door de nazi's doorstaan, die relatief veel ontberingen van de burgerbevolking eiste. Gedurende de wintermaanden was er zo nu en dan enige bevoorrading over het nabijgelegen, bevroren, Ladogameer mogelijk, maar anderszins was er verschrikkelijke honger in de stad, wat zelfs tot kannibalisme leidde. Het precieze aantal doden (vooral burgers) tijdens de belegering is niet bekend. Alleen op de Piskarovskoje-begraafplaats werden meer dan 600.000 doden begraven. Men schat dat er zeker meer dan een miljoen mensen zijn omgekomen. Voor de volgens Rusland heldhaftige verdediging kreeg Leningrad de eretitel Heldenstad van de Sovjet-Unie.

Op 6 september 1993 kreeg Leningrad, na een referendum, zijn oude naam van vóór 1914 terug: Sint-Petersburg. De omringende oblast bleef Leningrad heten.

Stappenteller: 20747

 

Donderdag 19 september 2019

Ontbijt vanaf 7u30 en het was er druk. Een klein hotelletje in de oude havenbuurt (nogal louche omgeving) en een zeer beperkte ontbijtruimte. We hadden nog net plaats.

Om 9u00 vertrokken we met de bus naar het centrum. We namen de metro naar overkant van de Neva waar we wandelden via de moskee naar de Petrus-en-Paulusvesting. We wandelden wat rond en zagen er bijvoorbeeld het meest gefotografeerde beeld van de stad; Peter de Grote waarvan de verhoudingen aan geen kant kloppen. We namen ook een kijkje in de kerk waar de 18e en 19e-eeuwse tsaren liggen begraven. Sinds 1998 liggen Nikolaj II en zijn familie er ook, net als Peter de Grote. Het fort is in de tsarentijd ook als gevangenis gebruikt. We bleven er tot het kanonshot werd gegeven om 12u (dagelijks ritueel).

De Petrus-en-Paulusvesting is een vesting uit het begin van de achttiende eeuw in de Russische stad Sint-Petersburg. In de op het Hazeneiland in de rivier de Neva gelegen vesting, tegenover het Winterpaleis, bevinden zich enkele musea en de Petrus-en-Pauluskathedraal.

De vesting werd in opdracht van tsaar Peter de Grote gebouwd. De grondsteen werd gelegd op 27 mei [O.S. 16 mei] 1703, wat sindsdien geldt als de stichting van de nieuwe Russische hoofdstad Sint-Petersburg. De vesting moest bescherming bieden tegen de Zweedse Marine tijdens de Grote Noordse Oorlog. De eerste vesting werd gebouwd door ongeveer twintigduizend dwangarbeiders en bestond uit zes houten bastions en aarden wallen. Tussen 1706 en 1740 werd het geheel vervangen door een stenen vesting naar ontwerp van Domenico Trezzini, die ook de kathedraal ontwierp. Het bouwwerk heeft sindsdien de vorm van een onregelmatige zeshoek, met op elke hoek een bastion.

Vanaf 1720 huisvestte de vesting het garnizoen van Sint-Petersburg, en fungeerde tevens als een van de beruchtste gevangenissen voor politieke gevangenen in het Russische Rijk. De eerste die in de vesting werd opgesloten was Aleksej Petrovitsj, de zoon van tsaar Peter de Grote. In de vesting, die bekendstond als de Russische Bastille, hebben talloze bekende revolutionairen gevangengezeten onder wie Fjodor Dostojevski, Maksim Gorki, Michail Bakoenin, Nikolaj Tsjernysjevski, Peter Kropotkin, Aleksandr Oeljanov, Nikolaj Bauman en vele anderen. De gevangenis belichaamde als het ware de onderdrukking door het tsaristische regime, en de wildste verhalen deden de ronde over de verschrikkelijke omstandigheden binnen de muren van het gebouw, waar duizenden gevangenen in te kleine cellen zouden zitten. In werkelijkheid waren de omstandigheden er niet slechter dan in andere gevangenissen en zaten er nooit meer dan honderd gevangenen tegelijk en later nog minder.

Tijdens de Februarirevolutie in 1917, die het einde betekende van het tsarenrijk, werd de vesting ingenomen door revolutionairen die de gevangenen bevrijdden. Tot hun grote verbazing zaten er slechts negentien soldaten die de dag ervoor waren opgepakt wegens muiterij. Nadien werden er honderden functionarissen van het oude tsaristische regime in de vesting opgesloten, deels om hen te beschermen tegen woedende menigten.

Op 7 november [O.S. 25 oktober] 1917 voerden de bolsjewieken een staatsgreep uit, die de geschiedenis is ingegaan als de Oktoberrevolutie. Na het beroemde schot van de pantserkruiser Aurora om 21.00 uur vuurden de kanonnen van de Petrus-en-Paulusvesting ongeveer dertig kogels af op het Winterpaleis, waarin de Voorlopige Regering zetelde. Slechts twee kogels raakten het paleis en richtten maar weinig schade aan. Vroeg in de morgen van de volgende dag werd het Winterpaleis toch nog ingenomen en werden de ministers van de Voorlopige Regering opgesloten in de vesting.

In 1924 werd de gevangenis gesloten en werd de vesting een museum. Tijdens het beleg van Leningrad in de Tweede Wereldoorlog raakte het bouwwerk zwaar beschadigd ten gevolge van Duitse bombardementen. Na de oorlog werd het gebouw gerestaureerd.

Sinds de achttiende eeuw wordt elke middag om 12 uur een kanon dat op de Petrus-en-Paulusvesting staat afgevuurd. Oorspronkelijk had dit ten doel de inwoners van Sint-Petersburg de tijd te melden of de mensen te waarschuwen als het waterpeil van de Neva steeg en er gevaar voor overstromingen bestond.

Tussen 1712 en 1733 werd in de Petrus-en-Paulusvesting de barokke Petrus-en-Pauluskathedraal gebouwd, eveneens naar ontwerp van Domenico Trezzini. De kathedraal werd vernoemd naar de apostelen Petrus en Paulus, die de status van heiligen hebben binnen de Russisch-orthodoxe Kerk, en was de eerste stenen kathedraal van de stad. De torenspits is 123 meter hoog en bevat een engel die een kruis boven haar hoofd houdt. Deze engel is tevens een van de belangrijkste symbolen van Sint-Petersburg. In de kathedraal liggen de overblijfselen van bijna alle Russische heersers die zich tot keizer of keizerin lieten kronen; van Peter de Grote tot Nicolaas II. De laatste werd er pas in juli 1998 met zijn familie herbegraven, nadat hun overblijfselen eerst waren opgegraven in Ganina Jama bij Jekaterinenburg en meerdere malen waren onderzocht op echtheid. In Jekaterinenburg werd, mogelijk mede ter compensatie voor het toerisme, de Kathedraal op het bloed gebouwd ter ere van de tsarenfamilie.

Toen Tsaar Peter de Grote de Nederlanden bezocht in 1698 hoorde hij op meerdere plaatsen met name in Amsterdam de perfect gestemde Hemony klokkenspelen. Ook was hij rond 1717 in Vlaanderen en beklom daar de toren van de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal in Antwerpen. Mogelijk hoorde hij daar ook de twee Hemony beiaarden, ieder in een van de twee torens van de kathedraal. Hij was daarvan zodanig onder de indruk, dat hij voor zijn kathedraal van Sint-Petersburg ook een dergelijk klokkenspel wenste. Het instrument werd in 1720 besteld in Holland. In Amsterdam was Jan Albert de Grave op dat moment de enige beiaard klokkengieter, dus het kan haast niet anders dat deze het spel maakte. Bovendien goot de Grave enkele jaren later een carillon voor Potsdam. De Grave was getrouwd met de weduwe van Claude Fremy en deze was een leerling van de Hemony geweest. Het volgens overlevering fraaie klokkenspel was echter geen lang leven beschoren. De bliksem sloeg in 1756 in de spits, waarna de toren geheel uitbrandde, waarbij ook dit prachtige klokkenspel verloren ging. Men had heimwee naar de beiaardklanken en bestelde in 1757 opnieuw een klokkenspel in Holland. Ditmaal was het Johan Nicolaas Derc in Hoorn die klokken voor deze toren goot en deze via een Haagse uurwerkmaker: Barend Oortkras leverde. Deze Oortkras bleef in Sint-Petersburg, maar stierf in armoede in 1764 nog voordat de toren herbouwd was en aldus werd de nieuwe beiaard in 1776 geïnstalleerd door de Duitse uurwerkmaker Johann Erdmann Rudiger die ook gevraagd werd naderhand het klokkenspel te bespelen. Klokkengieter Derc bleek echter niet in staat te zijn geweest de klokken juist te stemmen en daardoor werden in de 19e eeuw diverse klokken vervangen door die van Russische makelij. Maar zoals nog te horen is, was ook dat geen succes. In 2001 werd daarom in de toren een gloednieuwe beiaard geplaatst dankzij een internationaal project o.l.v. Jo Haazen, de toenmalige directeur van de Koninklijke Beiaardschool te Mechelen, in samenwerking met het Belgisch koningshuis, federale en gemeentelijke overheden, universiteiten, scholen, bedrijven, culturele verenigingen en private personen uit de hele wereld, met in totaal 355 peters/sponsors. Het instrument werd vervaardigd door de Brabantse klokkengieterij Petit & Fritsen.

 

Te voet keerden we terug richting centrum. In de buurt van de Izaäkkathedraal zochten we onze lunch. We lieten na het eten de groep achter en wandelden op eigen tempo verder. Kerk van de Verlosser op het Bloed,  Kazankathedraal, Admiraliteit, … 's Avonds nog iets om te eten en nog enkele boodschappen gedaan om dan rond 20u00 uit te komen aan de plaats waar de shuttle terug naar hotel zou te vinden zijn. Maar waar kwam die shuttle? We stonden immers aan een groot plein en duidelijk was het niet. We vroegen dat aan een chauffeur van een busje en tot onze verbazing belde hij meteen ons hotel op voor verdere info. Hij leidde ons naar de juiste richting en zo vonden we onze opstapplaats aan de andere kant van het water.

Kerk van de Verlosser op het Bloed is een Russisch-orthodoxe Kerk in Sint-Petersburg, gelegen aan het Gribojedovkanaal. De kerk staat ook bekend als de Heiland op het (verspilde) bloed. De officiële naam is Kerk van de Wederopstanding van Jezus Christus. Er zijn echter ook nog andere (combinaties van) namen en vertalingen daarvan in omloop.

De kerk is gebouwd op de plaats waar tsaar Alexander II is vermoord op 13 maart 1881 (1 maart volgens de juliaanse kalender). Na zijn dood is tussen 1883 en 1907 deze kerk verrezen. In de kerk bevindt zich een schrijn ter ere van de vermoorde tsaar precies op de plek van de moord.

Na de Russische Revolutie is de kerk geplunderd. Gedurende de Tweede Wereldoorlog diende de kerk als opslagplaats van levensmiddelen en raakte de kerk bij de belegering van Leningrad zwaar beschadigd. Na de Tweede Wereldoorlog was de kerk een opslagplaats voor de Opera. In 1970 is men begonnen de kerk te repareren en in 1997 is de kerk weer geopend, ditmaal echter als museum en niet als kerk.

De architect van deze kerk is de Rus Alfred Alexandrovich Parland. Met de zeer drukke decoratie en de ui-vormige koepels vormt deze kerk een zeer groot contrast met de barokke of neoclassicistische gebouwen in haar omgeving. Het plafond en de wanden zijn volledig bedekt met in totaal ongeveer 7500 vierkante meter fijn mozaïekwerk, dat ontworpen is door bekende kunstenaars als Viktor Vasnetsov en Michail Nesterov. Volgens velen een record. De kerk lijkt op de bekende zestiende-eeuwse Basiliuskathedraal op het Rode Plein in Moskou.

De Admiraliteit werd begin 19e eeuw gebouwd in opdracht van tsaar Alexander I en ontworpen door de architect Andrejan Zacharov. Het staat op de locatie van de eerste scheepswerf in Sint-Petersburg. Het gebouw is voornamelijk gebruikt als hoofdkwartier voor de marine. Het gebouw ligt prominent in het centrum van de stad aan het begin van de Nevski Prospekt.

Het gebouw staat op de plaats van de eerste scheepswerf in Sint-Petersburg. Peter de Grote had grote maritieme ambities en een werf voor de bouw van oorlogsschepen was hiervoor noodzakelijk. De militaire dreiging vanuit Zweden maakte de bouw van verdedigingswerken noodzakelijk. De werf werd aan drie zijden afgesloten met een aarden wal en natte gracht en alleen aan de zijde van de Neva was het terrein open. In de wal waren vijf bastions verwerkt, deze waren van hout. De eerste schepen werden in 1706 te water gelaten.

Bijna een eeuw later stelde tsaar Alexander I de architect Andrejan Zacharov aan om een nieuw gebouw te ontwerpen. Tussen 1806 en 1824 werd gewerkt aan het gebouw, dat aan de zuidkant van de werf kwam te staan. Zacharov stierf in 1811, maar de bouw werd afgemaakt op basis van zijn neoclassicistische ontwerp. De gevel is zo'n 400 meter lang en in het midden staat een toegangspoort met een gouden spits. De spits is 73 meter hoog en bovenaan staat een windvaan in de vorm van een klein schip, de Korablik, dat van Peter de Grote is geweest.

In 1840 was de scheepswerf verhuisd naar een nieuwe locatie verder stroomafwaarts. Rond 1870 waren de dokken dichtgegooid en de scheepshellingen en gebouwen afgebroken. De open ruimte werd bebouwd met huizen. Er kwamen musea en in 1925 verhuisde het hoofdkwartier van de marine en kwam er een technische school in de gebouwen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het gebouw zwaar beschadigd door artilleriebeschietingen en luchtaanvallen.

De Admiraliteit is het voormalige hoofdkwartier van de Russische Keizerlijke Marine en van de Sovjetmarine tot 1925. Sinds 2002 is het wederom het hoofdkwartier van de Russische marine.

 

Stappenteller: 28323

 

Vrijdag 20 september 2019

Ontbijt vanaf 7u30 en deze keer hadden we geen plaats. Wat een gedoe. We waren van plan om de shuttle te nemen maar er was een technisch probleem. Dan maar terug met de bus.

Om 10u45 waren we aan het winterpaleis en woonplaats van de tsarenfamilie, nu de Hermitage. Zeker de moeite om dit te bezoeken en je mocht er een ganse dag binnen en buiten (tot 21u) met eenzelfde ticket. En dit voor ongeveer 10 euro. Een schitterend paleis ook en heel wat werken van beroemde kunstenaars. Samen met de bijgebouwen "het grootste museum ter wereld". We zagen de volledige tweede verdieping en hadden het toen even gehad. Oudenaardse verdures en ook twee schilderijen van Adriaan Brouwer uit onze stad. Maar alle grote meesters hingen op deze verdieping had ik de indruk. Rembrandt, Rubens, Tintoretto, Caravaggio, … noem maar op.

Bij een schilderij van Rembrandt bleef ik even meeluisteren naar een gids. Hij had zijn vrouw opgesloten uit vrees en dat werd uitgebeeld in één van zijn schilderijen. Daarop zag je ook een oude man van achter een gordijn piepen. Dat bleek god te zijn. En toen zei die gids: "God penetrates in the chamber of ..." – uhm?

De Hermitage in Sint-Petersburg is een van de grootste en omvangrijkste kunst- en cultuurhistorische musea in de wereld. De totale collectie omvat een verzameling uit de Oudheid (onder andere Egypte), de Middeleeuwen en de latere kunst en cultuur, zowel van het westen als het oosten. Ook archeologische vondsten en kunst uit Azië en de Russische cultuur van de 8e eeuw tot de 19e eeuw zijn goed vertegenwoordigd. Zij omvat meer dan 3 miljoen objecten, verzameld in iets meer dan 2,5 eeuw. Men zegt dat daarvan slechts 5% aan het publiek getoond kan worden.

Het museum is ontstaan in 1764 uit de verzameling van Catharina de Grote, die ruim 300 schilderijen ontving van Johann Ernst Gotzkowsky, omdat hij niet aan zijn verplichtingen kon voldoen. Daarnaast liet zij duizenden schilderijen bij veilingen en uit collecties in West-Europa kopen. Hiermee breidde zij de collectie aanzienlijk uit, die tsaar Peter de Grote was begonnen. De verschillende opvolgers van Catharina de Grote vergrootten de verzameling verder met vele aankopen. Het museum werd onder tsaar Nicolaas I in 1852 voor het publiek opengesteld.

Tijdens de Revolutie van 1917 werd de Tsaar afgezet en werden alle paleizen, incl. kunstwerken, genationaliseerd en werden Hermitage en Winterpaleis tot museum verklaard. Gedurende de jaren daarna, tot 1930, werden eveneens talloze privécollecties in geheel Rusland toegevoegd of tot museum verklaard.

De collectie van de Hermitage bestaat uit verschillende afdelingen met verschillende soorten kunst zoals:

• Prehistorische, oud-Griekse, oud Romeinse kunst
• Archeologische vondsten uit Oost-Europa en Siberië
• Treasure Gallery; het goud van de Scythen
• Westerse Europese (schilder)kunst
• tekeningen uit West-Europa; onder andere
• Italiaanse schilderkunst van de 13e t/m de 18e eeuw; onder anderen Leonardo da Vinci, Rafaël, Giorgione, Titiaan, Michelangelo, Caravaggio
• Nederlandse schilderkunst van de 15e t/m de 17e eeuw; onder anderen Rembrandt, Vincent van Gogh
• Spaanse schilderkunst van de 15e t/m de 20e eeuw; onder anderen Ribera, Zurbaran, Velazquez, El Greco, Goya, Pablo Picasso
• Engelse schilderkunst van de 16e en de 17e eeuw
• Duitse schilderkunst van de 16e t/m 20e eeuw; onder anderen Lucas Cranach de Jongere
• Vlaamse schilderkunst van de 17e t/m de 18e eeuw; onder anderen Peter Paul Rubens, Adriaan Brouwer
• Franse schilderkunst van de 15e t/m de vroege 20e eeuw; onder anderen Paul Gauguin, Henri Matisse, Pierre-Auguste Renoir
• Franse beeldhouwkunst; onder anderen Henri Matisse, Auguste Rodin
• Oosterse kunst; van het oude Egypte tot Japan
• Russische kunst en cultuur
• Het Arsenaal; wapens en wapenuitrustingen
• Numismatiek
• Porselein uit Sint Petersburg (1744 – 1925)

 

We kregen honger dus gingen we even naar buiten om een lunch te zoeken. Daarna wilden we in een bijgebouw nog naar de werken van de impressionisten gaan kijken. Picasso, Kandynski, Van Gogh, … ook wel de moeite!

's Avonds nog iets gaan drinken op de verjaardag van een groepslid en daar ook nog blijven plakken voor het diner. Voldaan keerden we terug naar het hotel.

Stappenteller: 17805

 

Zaterdag 21 september 2019

Ontbijt vanaf 8u00 en om 9u30 vertrokken voor onze laatste halve dat in Sint-Petersburg. Het was slecht weer dus veel kon je niet doen. Misschien enkele "mooie" metrostations? We hadden dit nagevraagd aan de receptie, maar na twee stations dachten we… niet meteen iets te zien.
Ik besloot dan maar het nieuwe voetbalstadion te gaan bekijken en zag deze modern vliegende schotel vanaf de buitenkant. Het leek een versterkte burcht te zijn. OK, het regende en ik had niet veel tijd dus wandelden we vlijtig verder.

Het Krestovskistadion, tijdens de bouw en het WK 2018 gekend als Stadion Sint-Petersburg, is een voetbalstadion op het eiland Krestovski bij de Russische stad Sint-Petersburg. De opening vond plaats op 20 april 2017 met een wedstrijd tussen FK Zenit Sint-Petersburg en FK Oeral, nadat eerdere deadlines in 2008 en 2011 niet gehaald werden; het stadion wordt gebruikt voor de thuiswedstrijden van FK Zenit Sint-Petersburg. Het Stadion Krestovski heeft een capaciteit van 66.881 toeschouwers.

's Middags een Subway in de buurt van het oude stadion en dat was ook wel héél oud precies. De indrukwekkende lichttorens trokken me wel aan, maar de security deed een beetje moeilijk. Geen erg, ik had gezien wat ik wou.

Petrovski is een sportcomplex in Sint-Petersburg, dat plaats biedt aan 21.405 toeschouwers.

Het stadion werd gebouwd in de jaren 1924 tot 1925 en op 26 juli 1925 geopend. In 1933, 1961, 1978 en 1994 onderging het stadion een renovatie. Het complex bevat ook nog een ander voetbalstadion waar wedstrijden van de lagere competities in worden gehouden. Het stadion wordt ook regelmatig gebruikt voor culturele evenementen zoals concerten en festivals.

13u30 waren we terug en om 14u05 konden we met bus naar de luchthaven. Het was zo'n 50 minuten  rijden. Bagage drop off, paspoortcontrole, .., alles vlotjes dus nog meer dan 2 uur wachten. Om 17u46 reed het vliegtuig naar startbaan en om 17u55 take off met een 737-800 van Boeing voor vlucht van 2,5uur. 20u17 (19u16 plaatselijke tijd) geland, 19u27 stond het vliegtuig stil.

In het heengaan was het al sukkelen op Schiphol, nu was het nog een pak erger. We werden opgehouden omdat het wat druk was aan de paspoortcontrole. Ik groepen werden we naar daar gestuurd en daar werd gezegd in welke rij we moesten staan. Men maakte daar geen onderscheid in EU en niet-EU burgers waardoor we natuurlijk is de rij stonden voor de niet-EU en dat ging aan geen kanten vooruit. Waarom alles zo lang moest duren was mij een raadsel, maar dat er iets grondig mis was lijkt mij een feit. Dat kon toch wel wat logischer opgepakt worden.

Door die lange wachttijden werd het ophalen van de bagage ook een ramp. Alle andere reizigers die in onze groep zaten waren al een hele poos huiswaarts. Afscheid nemen hoefde dus niet en de bagage zat intussen al tussen de bagage van volgende vluchten. Toch kwam het in orde en tegen 20u50 konden we op de shuttle naar de auto. En enkele uren later waren we thuis.

Stappenteller: 17272

 

Foto's