• Reisverslag
• Foto's

Reisverslag

Door Corona werden onze reisplannen wat in de war gestuurd. Voor het tweede jaar op rij was het aanpassen en deze keer kozen we ervoor om 11 dagen all-in te boeken. Niet mijn stijl, maar beter dan niets…

 

Donderdag 4 november 2021

We vertrokken met de trein van 9u16 naar Zottegem om over te stappen op de trein van 9u46 naar de luchthaven. Tijd zat dus, want we waren voor 11u al in de luchthaven (meer dan twee uur op voorhand). Eerst de valies afgegeven aan de check-in volledig achterin en daarna rustig ontbeten op een bankje. Dan maar richting bagagecheck en opnieuw werd de rugzak er uitgehaald voor een drugstest maar alles verliep vlotjes.

We zaten aan de A-Gates toen pas om 12u30 de melding kwam dat we aan B15 dienden te boarden. Toch een kwartier wandelen en gelukkig niemand aan de pasportcheck. De boarding was al bezig maar het duurde lang door heel wat kindjes en buggy’s enzo. Het was dan al duidelijk dan vliegen met Corendon niet onze beste ervaring zou zijn. Ik zat op A1 maar een handbagage moest verderop dus ik kon bij het landen snel naar achter of we konden wachten tot de laatste om af te stappen. Dat lukte maar dan zat ik daar wel vast. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee.

Om 13u30 haalde men de trap weg en 10 minuten later was er de take-off van onze vlucht met een Boeing 737-800/8. We landden om 17u03. In Turkije was het twee uur later dan bij ons. Paspoort en PLF-controle (Passenger Locator Form), bagage ophalen en buiten een kiosk Correndon gevonden. We dienden bus 16 naar het hotel te nemen.

Ons hotel was het eerste van de rit en om 20u30 kwamen we aan. Inchecken en nog snel iets eten. Daarna rustig kijken hoe alles in elkaar zit en nadat we iets dronken in de bar gingen we ook nog even de snacks testen die na middernacht werden geserveerd. Eens lekker decadent doen en een hamburger met friet nemen, moet kunnen.

Vrijdag 5 november

Uitslapen en gaan ontbijten. Daarna werden we verwacht voor extra info en we waren alleen bij de man van Correndon. Hij was wat laat dus hadden we eerst al kennis gemaakt met een dame die ook uitstappen aanbood. We luisterden en het aanbod van de dame was toch net iets interessanter. Eigenlijk waren er twee dingen die ik wel zag zitten. We zouden er nog eens over nadenken en zien hoe we het in onze planning zouden krijgen.

In de namiddag gingen we de buurt verkennen. We besloten dan ook voor de twee uitstappen te gaan en zouden dat de volgende dag bestellen. We dienden dan ook nu Turkse lires af te halen. Tegen dat we terug waren was het weer tijd om te eten en als afsluiter van de dag ging ik nog naar een voorstelling kijken op het podium in de tuin.

 

Zaterdag 6 november

Deze morgen afgesproken om de uitstappen te boeken. Voor de rest was het een rustige dag. Kort samengevat: Eten, niets doen, eten , niets doen en weer eten en niets doen. Tussendoor ging ik toch eens wandelen, deze keer langs het strand, eens links en eens rechts, twee keer tot waar ik niet meer verder kon. Het was overdag 25-27 graden en stralende zon, snel donker (rond 16u30-17u) en ’s avonds nog ongeveer 15 graden dus ideaal weer om te ontstressen.

 

Zondag 7 november  

Vandaag stond een uitstap naar Demre op de planning. Opstaan om 5u want we moesten om 6u aan de security gate staan. Lunchpakket opgehaald aan de receptie en buiten wachten…we werden uiteindelijk opgehaald om 6u17.

Van 6u45 tot 7u22  stond ons busje stil aan een tankstation. Niemand snapte wat er aan de hand was. Opeens werd het duidelijk: 7u25 dienden we over te stappen op een grote toerbus. Communicatie kon dus wel een pak beter! Nog twee tussenstops om mensen op te halen en naar toilet te gaan en om 8u11 eindelijk Antalya verlaten richting Demre.

Het was anderhalf uur rijden naar een ontbijtrestaurant. Jawel, een tussenstop om te ontbijten (9u15 – 9u45). Je was niet verplicht daar iets te kopen ofzo en de meesten hadden ook otbijt meegekregen vanuit het hotel. Beetje vergane glorie maar een mooi uitzicht. Zicht op een gebied vol serres. Tomaten, paprika’s, … en ook appelsienbomen in de regio.

Verzonken stad

Eerst reden we naar de haven van Demre waar we de boot opstapten voor een tocht van zo’n drie kwartier richting het eiland Kekova en de oudheidkundige opgravingen. De zagen de resten van een verzonken stad, een middeleeuwse burcht en Lycische sarcofagen. We vaarden langs de Blauwe grot, één van de grootste aan de zuidkust en in een baai liet men het anker zakken om de gelegenheid te bieden om wat te zwemmen.

Sint-Niklaaskerk (13:30-14:45)

We reden door naar de Sint-Niklaaskerk en jawel, dé Sint-Nikolaas! En over zwarte pieten werd hier trouwens niets gezegd… die zijn er dus sowieso bij verzonnen. We waren dus ooit al eens in Lapland bij de échte Kerstman, nu waren we bij de échte Sinterklaas

Na zijn dood werd hij begraven in de kerk van Sint Nicolaas van Myra en zijn sarcofaag is hier te zien. Van de kerk zelf, die gedeeltelijk in de rotsen was gebouwd, is niet zo veel meer te zien maar de kerk wordt gerestaureerd. In 1087 werden de beenderen van de heilige door zeelieden uit het Italiaanse Bari overgebracht van Myra naar Bari. Turkije heeft in 1997 een verzoek ingediend voor teruggave van de relikwieën en in 2009 nogmaals met als argument dat Sint-Nicolaas in Turkije leefde en is overleden. In de stad Bari is Sint-Nicolaas de beschermheilige van de stad en volgens een legende heeft hij tijdens zijn leven de voorspelling gedaan dat hij na zijn overlijden zou rusten in Bari. Tot op vandaag liggen de beenderen dus in Italië. Elk jaar op 6 december wordt er in Myra ter herdenking aan St. Nicolaas een mis opgedragen

Voor westerse toeristen is Demre vooral bekend om haar bisschop, Santa Claus of Sint Nicolaas. Behalve beschermer van zeevaarders stond Sint Nicolaas ook bekend als vriend van de (arme) kinderen. Deze bisschop van Myra stierf in 342 in Demre. Elk jaar in december wordt hier een herdenkingsplechtigheid gehouden, die druk wordt bezocht door toeristen die hun kerstvakantie doorbrengen aan de kust van Lycië.

De Sint-Nicolaaskerk is een tot museum getransformeerd kerkgebouw in de Turkse plaats Demre (officieel het Aziz Nikolaos Anıt Müzesi). De kerk was gewijd aan de heilige Nicolaas van Myra, een bisschop die er tot 1087 lag begraven. Het is een van de voornaamste byzantijnse gebouwen in Turkije, met bijzondere muurschilderingen en mozaïekvloeren.

Myra (ancient city of Myra)

In Demre, het voormalige Myra, bevinden zich de meest indrukwekkende en best bewaarde Lycische monumenten. Hiertoe behoort een indrukwekkende collectie van rotsgraven, de ruines van het antieke Myra met het theater. De meeste graven zijn ingehouwen in een rots en kijken uit over de Middellandse Zee. Enkele van de goed bereikbare graven zijn voorzien van inscripties in de Lycische taal.

Omstreeks 15u30 moes iedereen bij de bus zijn voor een korte verplaatsing naar de lunchplek. We hadden er een beperkt buffet en dronken er vers granaatappelsap tot ongeveer 16u00. Daarna keerden we terug naar het hotel en zat onze leerrijke dag er al op.

 

Maandag 8 november

Ik ging eens minigolfen, maar overal waar ik kwam was ik net te laat. Dan maar aan het zwembad met het boek “Minder is meer”. Toch wel interessant vond ik. Voor de rest… eten, drinken, lezen, foto’s bewerken, eten, drinken, … misschien wel net niet wat ideaal is volgens dat boek. Er was ook een soort welkomstreceptie in de tuin, dus waarom niet een hapje gaan eten en een aperitiefje gaan nuttigen… De zonsondergang gaan bekijken wou ik ook en ’s avonds kon ik nog een stukje meepikken van een leuke dansshow. De beste avond van de reis qua entertainment.

 

Dinsdag 9 november

Dat minigolfen lukte gisteren niet, dan zou ik dat vandaag uiteraard wel willen proberen. Het lag er niet perfect onderhouden bij, maar dan maakten we daar wat extra technisch van zeker? Het was al jaren geleden dat ik dat nog eens had gedaan dus ik vond dat wel aangenaam. ’s Middags ontdekten we een restaurantje in de tuin waar eigenlijk weinig volk kwam. Zeer lekkere Turkse pizza met spinazie en een super dessertje (een soort vanille pudding met saffraan en een bolletje pistache ijs). Dit zal ik hier later nog eten dacht ik toen…

’s Avonds een afspraak gemaakt voor een massage. Ik had nogal wat last van de schouder dus ik koos iets “medisch”. Ik verwachtte dan ook en iets hardere massage en alweer vond ik dat dan niet zo goed. Ik liet begaan maar wist dat ik nog wel eens terug zou gaan voor een ander soort zodat ik kon vergelijken en bijleren.

 

Woensdag 10 november

Alweer een dag chill. Eten en drinken, boekje lezen, fotokes doen, … een wandeling langs het strand en zien hoe een blushelikopter over en weer vloog. Geen idee wat er aan de hand was want niets vernomen van een brand ofzo. Men is in ieder geval wel vaak water komen halen in de zee.

 

Donderdag 11 november

We hadden ook nog een tweede excursie geboekt… een verre verplaatsing naar Pamukkale. Daarom moesten we al vroeg worden opgehaald (6u10). Uitzonderlijk kregen we een lunchpakket mee, want het management had de regels intussen aangepast. Geen lunchpakketten omdat je maar in het hotel moest eten van de nachtsnacks ofzo?

Alweer een klein busje die ons kwam ophalen. Deze keer met een “cowboy” aan het stuur. We vlogen doorheen Antalya om nog andere mensen op te halen. We reden er rond tot 7u35! Door rode lichten, constant telefoon (en dat was voor die chauffeur absoluut niet te combineren met rijden) en ook te pas en ten onpas stilstaan op gevaarlijke plaatsen of voor groen licht op linkerbaanvak, gas geven tot aan het licht, twee baanvakken bestrijken, tegen de richting inrijden, … agressie ten top!

Op een vrij drukke baan dan maar moeten overstappen op een grote bus waar het vol zat met lomperiken die hun zetels plat hadden liggen. Gelukkig nog een plaatsje gevonden zonder dat we die boeren moesten wakker maken. Zo lomp heb ik het nog nooit gezien en ook de gids deed niets. Slaap maar nog een beetje tot aan onze ontbijtplaats was het devies.

Om 7u42 dus eindelijk vertrokken en om 8u15 was er al die eerste ontbijt-stop. Daarna verder richtint Pamukkale waar we toch wel naar uitkeken. En deze keer hadden we het aan ons been… een stop van 11u10 tot 11u50 voor een “free degustation”. Wat een tijdverlies. En als je dan denkt dat we daarna meteen naar onze bestemming reden dan had je het weer mis. Van 12u00 tot 12u25 stpoten we nog eens aan een “Onyx factory”.

Daarna was er nog een “lunch” om 12u30 lunch en een half uur later reden we eindelijk naar waar we naartoe wilden. Het was nog 10 minuutjes tot de ingang van Pamukkale. We mochten er blijven van 13u30 tot 16u30.

Pamukkale is een stad in het district Pamukkale ten noorden van Denizli in Turkije. De stad is bekend vanwege de nabijgelegen kalkterassen, waaraan de stad ook zijn naam, die "kasteel van katoen" betekent, dankt.

Sterk kalkhoudende water loopt er via een groot aantal terrassen van een helling. Uit het warme water (35°) slaat calciumcarbonaat neer en zo worden dikke pakketten kalk langs de terrassen afgezet. Op deze manier krijgt de helling een bijzonder aanzicht: het lijkt op een kasteel van katoen of op een bevroren waterval. Door het grote aantal toeristen werd het proces van kalkvorming echter aangetast en daarom is ervoor gekozen om grote baden langs een nieuw wandelpad te maken. Bij de toegang tot dit pad moeten de schoenen uit en er mag niet van het pad afgegaan worden. Doordat het pad continu onder water staat, is er geen slijtage meer van de witte laag.

Pamukkale is een toeristische plaats en samen met de oudheidkundige stad Hierapolis opgenomen in de UNESCO-Werelderfgoedlijst als Hierapolis Pamukkale. Hiërapolis is een bekend opgravingsgebied. De opgravingen gebeuren door Italianen.

De stad werd in het jaar 190 v.Chr. gesticht door koning Eumenes II van Pergamon, die de stad noemde naar Hiera, de vrouw van Telephus, stichter van Pergamon.

In de oudheid stond de stad hoofdzakelijk onder Romeinse invloed. De belangrijke Stoïsche filosoof Epictetus werd er in 55 na Chr. in slavernij geboren. Hij beïnvloedde een aantal Romeinse keizers, vooral Marcus Aurelius, met zijn denkbeelden over innerlijke vrijheid en geestkracht. De bouwwerken in Hiërapolis zijn voornamelijk in Romeinse stijl opgetrokken. Het was een Romeinse toeristenplaats. Men kwam van ver naar de thermale bronnen van Pamukkale. Hiërapolis werd een stad gericht op ontspanning, met een theater, een tempel gewijd aan Apollon, een arcaden-boulevard en een typisch Romeinse marktplaats (forum). Maar door de vele aardbevingen in het gebied heeft Hiërapolis zich nooit volledig kunnen ontwikkelen.

Onder Byzantijnse invloed heeft de stad nog een tweede bloeiperiode gehad. Met de komst van het christendom kreeg Hiërapolis een bisschopszetel en werd er een basiliek gebouwd, en het bekende "Octagon", een achthoekige kerk waar Filippus de evangelist begraven ligt.

Het gebied rond Hiërapolis was rijk aan marmer van goede kwaliteit. Dit was voor de stad een belangrijke bron van inkomsten. Het marmer is zelfs in de "Hagia Sophia" in Istanboel gebruikt.

Na de zware aardbeving van 1354 was de stad volledig verwoest en dat was het einde van haar geschiedenis.

Pas om 16u50 konden we vertrekken want er waren er drie die waren verloren gelopen. Nu was het nog anderhalf uur rijden vooraleer we stopten we voor het diner. Alweer een soort self-service. 18u23 - 19u00 diner, 20u15 – 20u35 tussenstop tankstation, 20u50 overstap naar het kleiner busje en van hotel naar hotel … het was weer die cowboy van deze morgen. Tegen 22u10 waren we pas terug aan het hotel.

 

Vrijdag 12 november

Alweer een “rustdag” met eten en drinken, met een tweede massage om de dag af te sluiten. Over de massage kunnen we kort zijn… ze duurde niet zo lang als ze beloofden en heel veel soeps was het ook niet. Misschien ligt mijn lat weer te hoog? Ik wou het nog een derde keer proberen, maar dan zou men toch wel garanties moeten geven. We maakten een nieuwe afspraak, maar veel garanties waren er precies niet. Daarna de déclick bij het “afscheid nemen” waardoor we besloten om toch geen derde keer te passeren. Ik ging dan maar zien hoe ik op een andere manier de resterende lires kon opsouperen.

 

Zaterdag 13 november

We gingen nog eens minigolfen, maar dat was niet naar de zin van de plaatselijke vogel. Wel grappig hoe het balletje telkens werd aangevallen. Je moest trouwens ook goed op je spullen letten want ook daar was hij/zij niet vies van. Partijtjes met heel wat onderbrekingen maar ook wel plezier. Tijdens de wandelingen op het domein kon ik het trouwens ook nooit laten even op het boetbalveld te lopen. Een magnifieke grasmat! Had ik maar een balletje en iemand die het zag ziten een balletje te trappen… Voor de rest de dag vullen met het proeven van cocktails, pannenkoeken, ijsjes, allerhande andere gezonde en minder gezonde zaken, … en de resterende lires opdoen. Een doe-eens-niets-vakantie zoals ik het me misschien wel had voorgesteld, al vloog te tijd nóg snller dan gedacht of gehoopt.

 

Zondag 14 november

De laatste dag dus we proberen daar nog iets van te maken. We dienden de kamer te verlaten tegen de middag en om 12u55 hadden we de bus naar de luchthaven dus dat was wel redelijk op elkaar af te stellen. Nog een laatste ontbijt, valiezen klaarmaken, nog een laatste ijsje en een pannenkoek en dan gaan uitchecken.

De bus was op tijd en we waren snel aan de luchthaven. Daar was het wel immens druk vond ik. Problemen met PLF documenten en onduidelijkheden meen ik. Bij ons verliep alles nochtans vlekkeloos.

Eerst eerste check op verboden voorwerpen, daarna de lang durende check-in, naar boven voor de paspoortcontrole gevolgd door een bagagecheck. Pas om 14u45 werd aangeven dat we naar gate 10 moesten en om 15u15 was de boarding. Take-off om 16u05 met een Boeing 737-800/8 en geland om 17u35 in Brussel (2 uur verschil met Antalya). 20 minuutjes later stapten we uit en  om 18u18 stonden we in de rij aan het COVID testcentrum van de luchthaven. Was de verplichte test nu vandoen of niet? Sommigen kregen een QR-code, anderen niet… welkom in België en absurde maatregelen.

 

Foto's