• Reisverslag
• Foto's

Reisverslag

Vrijdag 7 oktober 2022

Om 10u45 vertrokken we met de auto richting Amsterdam. Het verkeer viel goed mee en het was 13u45 toen we bij de parking arriveerden. Binnenrijden, registreren, bagage in de shuttle en om 14u15 voerde men ons naar Schiphol. 14u20 werden we afgezet aan de luchthaven. We gingen meteen in de rij staan zodat we toch al van onze bagage verlost waren. 14u50 was de bagage ingecheckt en hadden we tijd zat om eerst een boekje te gaan kopen, het lunchpakketje op te eten en wat rond te slenteren. Het was vrij rustig dus wat kon er nog misgaan? 16u15 begaven we ons naar de controle. Ik vond die rijen nog meevallen, maar het ging traag! Het was al 17u10 toen we door de controles geraakten. Beetje onderbemand?
Rolstoel geregeld voor iemand met een manke poot en om 17u20 waren we aan de gate. Twintig minuten later de boarding en een half uur later pas op het vliegtuig.

18:37u18u49 take-off voor een vlucht van 2u56 naar Istanbul met een A330-300.
Ik begon met de film “Turning red” en daarna las ik wat in het gekochte magazine. Lekker eten vond ik. Ik koos voor pasta en kreeg er broodje, botertje en soort panna cotta bij.

Om 21u45 zijn we geland en pas om 22u03 stonden we stil. Alsof we eerst nog even een parade kregen langs de geparkeerde vloot van Turkish Airways. 22u15 zijn we dan uitgestapt (23u15 plaatselijke tijd). Een zeer mooie nieuwe vijf-sterren-luchthaven maar het was wachten tot 0u20 voor de gate-info.

 

Zaterdag 8 oktober 2022

Om 0u10 start boarding, maar het was wel nog een half uur stappen. Het was 01u10-01u23 toen men klaar was voor de take-off. Een vlucht van 9u03 naar Mauritius, opnieuw met een A330-300.
Deze keer startte ik met de film “Boss baby” maar ik probeerde ook nog wat te lezen, te slapen en opnieuw lekker te eten (kip deze keer) op de lange vlucht.

Om 10u33 geland op Mauritius. De meeste passagiers stapten hier uit, wij mochten blijven zitten en hadden plaats zat voor het laatste stukje vlucht.

Om 11u45 zetten we koers naar Madagaskar met een vlucht van 1u42. Uiteindelijk bereikten we onze eindbestemming… Antananarivo (13u27-13u32). Een kleine luchthaven of wat had je gedacht. Eens we geland waren dienden we nog een stukje terug te keren op de landingsbaan naar de terminal. Om 13u40 zijn we uitgestapt.

Welkom in Madagaskar zal de douanebeambte gedacht hebben toen hij een fooi vroeg. Dat begon al goed. Nochtans kwam alles wel vlot in orde zonder fooi. Ook zijn tweede poging lukte niet. 35 euro voor het visum leek ons voldoende.

De luchthaven was ook de geschikte plaats om geld te wisselen. Dat zou niet zomaar overal kunnen en aangezien men vooropstelde dat we 250 euro per persoon per week dienden te voorzien, besloten we per twee toch al 1400 euro te wisselen. We wisselden aan de koers van 3790 en waanden ons multimiljonair. Toch bleef ik alert want volgens mij klopte er iets niet. Ik vroeg een bewijsje en daarop diende ik mijn paspoort af te geven zodat alles mooi werd geregistreerd. Ik kreeg een geprint afschrift en diende dat te ondertekenen. Daarop stond 1300 euro, 100 euro te weinig dus!!! Hertellen en de “fout” rechtzetten was de boodschap. Bewust of niet zullen we nooit weten, maar ik vond het toch een vreemde situatie. Als je weet dat het gemiddelde inkomen 80 euro (hebben ze ons daar verteld) is, dan was dat toch een lucratieve fout geweest. Alles mooi natellen of dat wel klopt en dat was een ferm werk. Met 5306000 ariary, een “dik pak” geld, konden we de reis aanvangen. Aangezien iedereen moest wisselen wachtten we wel een poosje om naar de bus te gaan. 

Om 15u11 reden we uiteindelijk met de bus naar het hotel. Minder dan een kilometer van de luchthaven reden we een drukke aardeweg in en wat verderop sloegen we af net voor een vuilnisbelt. Voila, hier zijn we bij het hotel (15u18 of 16u18) … uhm… de deur ging open en we stapten binnen. Aan de buitenkant zag het er niet uit als een hotel, achter de muur viel het goed mee. Hier kom je niet als je dat niet weet zijn bedacht ik me.

We kregen een kamer toegewezen en spraken af voor een briefing. Iedereen mooi op tijd met een drankje erbij, klaar om te luisteren en te noteren.

Gids Ando is 31 jaar en sinds 2014 bij Shoestring. Hij beloofde telkens sowieso 15’ na aankomst bij een hotel om aan de receptie te zijn voor het geval je hem nodig hebt.

We zouden 22 dagen reizen in twee delen. Eerst trokken we naar het zuid-westen, daarna naar het oosten. We kregen de boodschap “lower your standards” omdat er niet meer is dan wat we zullen voorgeschoteld krijgen. “Sometimes they say they have warm water, or WIFI, or… don’t always believe that.” “Slow down expectations because it’s a poor country.” “The hotel by the boat trip is really basic.”
Hou er ook rekening mee dat je in de stad moet opletten voor pickpockets. Let op als je ‘s avonds op straat loopt. Neem ook telkens je geld en paspoort mee. Doorgaans is het overal veilig en word je vaak aangesproken met “vasa” wat toerist betekent. Lachende gezichtjes, zwaaiende handjes en kinderen die roepen “Bonjour vasa” zal je vaak tegenkomen. Sommige zien ook standaard toeristen als een hoop geld die passeert.
Nog een klassieke tip: “Never drink water from tap!”
Je mag ook praktisch overal foto’s nemen. Probeer gewoon vriendelijk te zijn en vraag toch even toestemming, maar geef geen geld a.u.b.
“Most of the local people are smiley and happy!”

Fooien geven is niet verplicht maar wel gebruikelijk dus stelde Ando een fooienpot voor. Uiteraard was dit voor iedereen OK. Mensen van het hotel, lokale gidsen, mensen va de restaurants waar we zouden eten, … De tippot bedroeg 300000 ariary elk.
Er was ook 1 fles  van 1 liter water inbegrepen per dag per persoon.

Entrance tickets and guides not included, bij de boottocht waren 2 ontbijten, 2 lunches, 1 dinner inbegrepen. Dit konden we ook best nu al afrekenen. Het was 45 euro (170550) of 180000 voor die boottocht en er werd al eens gepolst naar allergieën.

In de bus zouden we roteren qua plaatsen, 1u voor vertrek dient de valies voor de deur te staan en kan je gaan ontbijten als je dat wenst. Bestel het ontbijt wel telkens de dag ervoor. Wees op tijd zodat we alle voorziene stops kunnen doen. Nog een laatste tip: “The Bush is the cleanest toilet”.

Ando kwam met het voorstel om op dag 2 een City Tour te doen in de hoofdstad. Alles ging er “Mura mura” wat “traag” betekent dus iedereen die wenste zou wel kunnen aansluiten.
Lalaina (chauffeur) en Dzaka (assistent) zullen ons ook vergezellen tijdens deze reis.

Alle afspraken waren gemaakt en er werd nog doorgegeven wat we wilden eten die avond. Om 19u30 was er dan dinner: meteen de plaatselijke “trots”: zebu (buffel) met rijst voor Stijn.

 

Zondag 9 oktober 2022

Om 9u vertrokken voor de City Tour. Eerst reden we naar de Jumbo store om wat extra eten en drinken te kopen, wat shampoo en muggenspray. Daarna reden we naar de Uppertown van Tanna (zo noemen ze hoofdstad Antananarivo) om een wandeling van ongeveer 2 uur te starten in twee groepen.

Bovenaan werden we meteen getrakteerd op een indrukwekkend uitzicht (ook op een modern voetbalstadion – Stade de Mahamasina, een multifunctioneel stadion vooral gebruikt voor voetbal en rugby met een capaciteit van 40880 toeschouwersx@. Na renovatie terug ingehuldigd in 2021. Ook hier een geschiedenis van vertrappelde mensen.). We konden nog net iets hoger richting het paleis van de laatste koningin van Madagaskar. Eerst liepen we voorbij de neo-Griekse tempel dat eerder als symbool gold waar recht werd gesproken. Wat verderop een tafereel met de geschiedenis van het land uitgebeeld in steen op een muur. En eens we aan het paleis waren werd ons verteld dat we er geen foto’s mochten van maken. Zowat het enige in het land dat dus niet op de foto mocht. Het was ooit verwoest geweest en men probeerde dat toch terug te herstellen. Echt heel speciaal was het niet.

Onze gids was ook een plantenkenner en het was wel leuk en interessant te horen hoe de plaatselijke bevolking de planten kon gebruiken als medicijn of ter opsporing van kwalen. Men leefde hier toch precies wat dichten bij de natuur (mogelijks uit noodzaak). Voor proper water waren de meeste mensen aangewezen op de verschillende xxx waar ze hun bidons konden vullen op bepaalde uren van de dag. En niets voor niets…

Het was confronterend om vuil te zien, om vis en vlees open en bloot te zien liggen of hangen in de warmte, loslopende kippen of honden in de vuilniscontainer, … maar er waren ook mooie dingen te zien, zoals onze eerste kameleon. Of wat dacht je van grote spinnen (black spider als ik me niet vergis) waarbij de gids vertelde dat men kogelwerende vesten sterker dan kevlar kon vervaardigen met de spindraden.

We wandelden verder naar beneden en kwamen inventieve verhuiskarren tegen (de rem was een autoband dus gewoon de kar opheffen om te stoppen), gingen even piepen bij een katholieke  kerkdienst in de kathedraal d’Andohalo, stonden aan de voet van een grote Madonna die over de stad waakte, kregen nog een beter zicht op het voetbalstadion en het hartvormig aangelegde meer Lac Anosy, zagen net als in Hollywood de naam van Antananarivo op de heuvelflank, gluurden bij de wasserette waar dames in opdracht zowel kleren als schoenen schoonmaakten om alles te laten drogen in de zon. Nog even via het Place indepencence in de richting van de market om net daarvoor af te slaan richting station waar onze bus ons stond op te wachten.

Daarna reden we naar het restaurant waar ik pizza at. Het voelde Westers aan dus qua hygiëne stelde me dat toch wel gerust. In de boom van de parking konden we een mooie witte uil spotten. Het tweede dier en er zouden nog wel wat dieren volgen…
Het was ongeveer 16u30 als we terug aan hotel ons hotel waren dus we hadden nog ruim de tijd voor een wandelingetje in de buurt. Wat snoepjes kopen voor de plaatselijke kindjes en even kennismaken met de locals.

‘s Avonds had ik een kippenbrochette met groenten, frietjes en rijst gekozen. Beperkt porties maar het zijn hier ook beperkte prijzen dus we klagen niet. 22u55 bedtijd.

 

Maandag 10 oktober 2022

Om 5u30 had ik mijn wekker gezet, om 6u30 moest de bagage immers in de gang staan want om 7u30 vertrekken. En ik stress niet graag dus ik neem ruim de tijd.

Vandaag een dag in de bus voor de verplaatsing naar Ambusitra 270km verderop. In Antsirabe namen we de lunch na 4-5 uur rijden en na 180km te hebben afgelegd. Daarna was het nog 3-4 uur rijden naar het hotel.

Onderweg zagen we heel wat bedrijvigheid. Vooral landbouw op basis van terrassen met vele rijstvelden, maar ook de vervaardiging van bakstenen, iedere regio had ook z’n eigen producten, de vrouwen deden de was in de rivieren, we zagen verschillende types vervoersmiddelen, etc. We kregen er ook al een eerste uitleg over sterven in Madagascar en welke tradities daarbij horen. We zagen immers ook heel wat graftombes onderweg.

Ando gaf ook enkele algemene weetjes van het land: zo is Madagaskar het 4de grootste eiland van de wereld, leven er zo’n 28 miljoen mensen waarvan 4 miljoen in hoofdstad en 2 miljoen rondom de hoofdstad. Er zijn 23 regio’s en 18 etnische groepen dus verschillende culturen en gewoonten. De wind gaat van oost naar west en door de bergketen in het centrum is het bijgevolg in het oosten rainforest en in het zuid-westen spiny forest of west dry forest. Meer dan 90% van de planten zijn medicinaal.

Salama = hello
Veluma = goodbye
Salama Gasy = hallo mens van Madagaskar

De man van het restaurant was er ook de plaatselijke apotheker. Na het eten (Porc zoetzuur met grote fles cola) 13u00-14u10 werden we naar een coöperatieve gebracht waar ze zaken vervaardigen van zebu-hoorns, maar ook inventief zijn met afval.

Vandaag ook twee plas-foto-stops ingelast waarbij de kinderen uit het niets opeens aan ons busje stonden. Enkele medereizigers deelden snoepjes uit en de kinderen poseerden gewillig.

We overnachtten twee keer in een huisje dat aan de andere kant van de weg was gelegen t.o.v. het restaurant. 17u17 kwamen we daar aan. Om 19u00 was de briefing in het restaurant. Zaklamp meenemen was de boodschap als je je voeten niet wou verzwikken.

Voor het avondmaal werd ons nog gevraagd wat we de dag daarop zouden doen: ofwel een flinke lastige wandeling van zo’n 12km naar een dorpje in de bergen, ofwel een simpele wandeling met soortgelijke dorpjes en houtsnijfabriekjes. Dezelfde kostprijs en ik had snel gekozen. Laat ons ook maar wat bewegen want we hebben al voldoende op de bus gezeten…

Ik diende enkel nog te genieten van de omelet met rijst en groenten, vruchtensap en een geflambeerde ananas.

 

Dinsdag 11 oktober 2022

7u30 vertrekken dus om 6u30 opgestaan. Chocomelk besteld, maar dat was niet echt drinkbaar. Broodje (ham, kaas of omelet) dat ik als picknick had besteld mocht ik oppikken en dan waren we klaar voor 25km bumpy ride, wat overeenkwam met 3u30 rijden naar de start van de wandeling. Onderweg nog eens een stop aan een dorpje waarbij een grote groep kinderen ons tegemoetkwam. Erg om zien hoe ze erbij liepen.

Vanuit Antoetra zouden we over de bergen naar Ifasina trekken. Dat zou voor ons die “zware” wandeling worden, maar voor de inwoners van het dorp was dat de enige connectie met de bewoonde wereld.

Heel zwaar vond ik het niet dus ik vond het wel een leuke afwisseling. Je had natuurlijk een doel en dat scheelt. De kinderen van het dorp hadden ons al zien aankomen en ik probeerde ook wat snoep uit te delen, maar dat was toch niet zo evident om eerlijk te verdelen.

We werden ontvangen in het huis van de dorpsoverste, een vrouw van 60 zat daar en zij is daar blijkbaar diegene die het voor het zeggen heeft. Om 13u15 vatten we onze terugweg aan. We werden nog een tijdje vergezeld door de plaatselijke kinderen. Ook de terugweg viel goed mee en voor we op de bus klommen werden we nog wat gestalkt door de plaatselijke verkopertjes maar gelukkig was dat niet overal het geval.

Voor 18u00 waren we al terug.

 

Woensdag 12 oktober 2022

6u30 valiezen buiten wil zeggen 5u30 wakker zetten. Om 7u30 vertrokken we deze keer naar Ambalavao zo’n 220km verderop. Alweer een ganse dag reizen met de bus.

Om 10u00 bereikten we Vohiposa waar we halt hielden. We wandelden door de gewone markt naar de zebu-markt. Even de sfeer opsnuiven en weer door richting Ambohimahasoa waar de kunch voorzien was. We kregen schalen met rijst, allerhande groenten, versschillende soorten vlees en het was lekker. Daarna schalen met fruit dus voor eenieder wel iets lekkers. Daarna werden we getrakteerd op muziek en dans.

13u30 vertrokken we terug tot een fotostop waar we jongetjes met hun zelfgemaakte karretjes de heuvel zagen afrijden, waar anderen hun kameleons toonden en nog anderen hun bananen probeerden te verkopen.

Enkel uren later kwamen we in Fianarantsoa waar we nog inkopen konden doen. Recht tegenover het supermarktje was het voetbalstadion en er was een poortje open… wat dacht je? Jawel, ik ging uiteraard snel een kijkje nemen. Nog anderhalf uur rijden naar het hotel vanuit deze tweede grootste stad (1,2 miljoen inwoners).

17u00 aangekomen bij hotel dat opnieuw uit afzonderlijke huisjes bestond. Een immense reizigerspalm ontving ons op de binnenplaats en een oude man was er net een kameleon aan het vangen om mee te kunnen pronken.
Om 19u00 briefing en dinner. We zouden ook best nog een lunchpakket bestellen voor de komende dag.

 

Donderdag 13 oktober 2022

Vandaag hadden we een rit van 220km naar Isalu voor de boeg. We dienden daarvoor te vertrekken om 8u00. Na twee minuten rijden waren we al aan een eerste stop toe: een zijdefabriekje. Een kleinschalige en primitieve werkplaats en een klein winkeltje.  

Na een half uurtje vertrokken we terug. De volgende stop op het programma was terug een zebumarkt, maar deze keer wel groter dan de vorige. Ook hier liepen de mannen met lange stokken en sloegen ze die dieren? Uiteraard willen ze die niet mishandelen, want hier zijn zebu’s wel veel waard! Ze doen dat om de reflexen te testen en zo te zien of een dier gezond is of niet.

Niet ver hier vandaan, zo’n 15’ rijden, lag Site Ecotouristique d’Ania, het leefgebied van de ringstaartmaki. Daar hadden we onze volgende stop. Daar konden we een uurtje wandelen. Het tweede deel was steiler en dus maakten we twee groepen. Uiteraard klom ik mee. We zagen er de overnachtingsplaatsen van de lemuren in de rotsen en onderweg kwamen we ook nog kameleons, vlinders, een kikker en een slangetje tegen.

Opnieuw een uurtje in de bus tot we in het kleine dorpje Malaway een erf opreden waar we werden verwelkomd voor de lunch. Pic-nic  in de schaduw van de mangobomen kan ik nu ook afvinken. 

Op het vervolgtraject reden we terug langs mooie landschappen. Eindbestemming deze keer de regio van het Nationale Park Isalo. Toen we arriveerden was er gedruppel en onweer in de verte. Het had wel iets moet ik zeggen, net als als verblijf. Een soort luxe-tenten met een badkamer in steen en beton. Een douche binnen en een douche buiten, maar slechts elektriciteit tussen 18u en 20u. En net dan wordt er afgesproken natuurlijk voor de briefing en diner om 19u. Pasta voor mij en de porties waren niet echt groot meen ik me te herinneren. Nuja, we hadden ook niet zoveel energie verspild dus dat was niet zo erg. We verblijven hier twee nachten en morgen wel iets actiever op het programma.

Vrijdag 14 oktober 2022

 

Vroeg opstaan want twintig minuutjes rijden naar het park. Daar kregen we een wandeling voorgeschoteld. Op het programma: Natuur! Wandelende takken, prachtige verzichten, graven in de rotsen, knappe rotsformaties, mini-baobabs met bloemetjes, mangobomen, een natural pool (voor sommige een ideale plek voor een verfrissend duikje – al was het slechts een goeie meter diep), hagedissen, schorpioenen, spinnen, kameleons (waaronder de langste soort in de wereld), verschillende prachtige vogels, vlinders, libellen, Namaza lemuren, … 4km plat en 1km dalen heb ik me laten wijsmaken, en zo kwamen we aan bij een kampplaats waar de BBQ al klaar stond. Het smaakte echt wel, dat was wel mijn ding.

Na de lunch stapten we in een canyon ongeveer 1,5km naar black en blue pool. De ganse tour zou in totaal 12km geweest zijn en het was er warm, maar het deed deugd. Eindelijk wat beweging!

Om 16u30 waren we terug aan ons luxe tentenkamp. Verfrissen en genieten op het privé-terras van onze tent met een adembenemend uitzicht.

Diner deze keer was XXX

 

Zaterdag 15 oktober 2022

Dagelijkse routine: opstaan om 5u30, bagage klaar om 6u30, vertrekken om 7u30. Ik voelde me wel ok, maar had het gevoel dat mijn darmen het wat lastig hadden. Had ik iets verkeerds gegeten? Al waren er ook wel enkele “zieken” aan boord van de bus dus in die richting kon ik ook kijken. En wie weet… Corona? Soms is het beter om niet alles te weten, zolang de symptomen maar meevallen denk ik dan.

Onderweg passeerden we een dorp waar gelukzoekers saffier hopen te vinden. De tyfoon had daar ook de brug weggevaagd dus dienden we even door het riviertje te rijden.

Stoppen deden we bij het Zumbichi nationaal park. Daar gingen we terug op zoek naar lemuren, maar was het vooral de Baobab die we wilden zien. Het echte baobab-forest dat je in alle brochures kan vinden (en ook op de website van Shoestring!) gaan we dus blijkbaar niet zien. Dat ligt in een regio waar we niet komen, ver weg van de route en anders niet echt iets interessants onderweg was de uitleg. Toch wat jammer en beetje misleidend, maar goed… het is niet dat we geen baobabs zagen natuurlijk.
Daarnaast waren er ook terug kameleons, vogels, slangen, …

Ik probeerde er ook “het properste toilet van Madagascar” dus dat wil toch zeggen dat het echt van “moeten” was. Ook ’s middags ging ik verschillende keren naar het toilet waar we lunchten in Tulear. Ik sloeg de maaltijd over.

De droge Westelijke kant van Madagascar waren we door gereden tot we aan de kust van Ifati. We zouden in 3 nachten verblijven in het Baboo-resort. Bijna iedereen had er een mooi gerenoveerd huisje, dat van ons was precies nog aan een opknapbeurt toe. Het was vochtig en voor drie nachten hadden we toch op iets beters gehoopt. Reisleider Ando wisselde zijn kamer en dat was echt wel dik ok. We zaten wel wat verderop, maar hadden er een ruim appartement. De muis des huizes namen we er dan wel bij.

Naar het appartement via het strand werden we aangeklampt door verkopers van souvenirs en dames die massages wilden verkopen. Even naar de prijzen luisteren want dat kon wel iets leuk zijn de komende dagen.

’s Avonds in het donker met de zaklamp terug naar het resort voor de briefing. We reserveerden ook een uitstapje voor de komende dag. Ook het avondmaal liet ik aan me voorbijgaan. Ik had noedels meegenomen in de supermarkt ’s middags dus ik wou even wat zekerheid. Op het strand was het trouwens fantastisch om de krabben te spotten van zodra de zon onder is. Het zijwaarts schrijden en wegduiken in hun holletjes was knap om zien.

 

Zondag 16 oktober 2022

Na 4 keer opstaan (nog steeds zijn die darmpjes wat ontregeld) en het schrikken van de plaatselijke “ratatouille” in de badkamer, stond ik rond 6-7u op. Van zodra je op het strand kwam werd je omringd door meisjes die massages aanbieden of kinderen die spulletjes verkopen of jongens die boottochten aanprijzen, … je loopt hier nooit alleen.

Zo’n massage regelen is misschien wel eens interessant. De prijzen variëren en de ene doet het op een handdoek op het strand, een ander op een matras op het zand, nog anderen in een cabana en ik regelde het om de massage op de kamer van het appartement te doen. Toch net iets properder zeg maar. En de massage van “Angela” was dik in orde moet ik zeggen.

Daarna werden we verwelkomd door een hoop kinderen. Het begon met tweed-drie waar we een foto van maakten en al vlug wou iedereen wel eens poseren. Een heuse fotoshoot. We probeerden ons wat in te houden want je kon blijven fotograferen. Echt heel leuk, maar we wilden het aantal foto’s toch behapbaar te houden.

De uitstap die we hadden geboekt: vertrekken om 15u30 met de zebu-car (ossenwagen) naar het plaatselijke Spiny Forest. Eerst werden we geconfronteerd met een boom die wel leek op een baobab, maar dat was het dus niet. Verderop wel echte baobabs en een dwergaki in een kale boom.  Alweer kameleons en we wilden die wel eens zien verkleuren, of was dat een fabeltje? De gids zette eentje op mijn rode pet maar er gebeurde echt niets. Later tijdens deze reis heb ik wel een kameleon zien verkleuren; dat was niet omwille van de omgeving, maar wel nadat hij gegeten had en daardoor het energieniveau veranderde. We zagen ook ferme sipnnen, schorpioenen, een schildpad, leguanen, egels, …

Daarna terug met die zebu-car verder naar de “Village des tortues” waar men zorg draagt voor schildpadden. Het houden van schilpadden is intussen verboden dus de dieren die in beslag worden genomen komen naar hier. Het was kleinschalig maar ik vond het wel interessant. Zo weten we intussen dat de ouderdom kan afgelezen worden door de streepjes te tellen op het schild.

Ongeveer 17u15 waren we terug en na wat socializen en samen iets eten gingen we tegen 21u terug naar het appartement.

 

Maandag 17 oktober 2022

Een vrije dag die we ook echt invulden als “vrij”. Een dag niets doen, dan ga ik toch wel even wandelen. Langs de kustlijn, door het vissersdorpje, … op de middag riskeerde ik me aan een spaghetti en dat restaurantje viel zo goed mee dat we ook ’s avonds naar daar trokken.

 

Dinsdag 18 oktober 2022

De strandvakantie zat erop. Vanaf nu was ter terug naar het oosten. Opnieuw terug langs dezelfde weg want qua infrastructuur is het land echt wel beperkt. Op weg terug naar Tulear waar we nog eens naar de supermarkt konden.

In het eerste deel van onze reis hadden we ook onze lege plastic flessen bijgehouden en in het resort hadden we die gevuld met kraantjeswater. Voor ons niet meteen veilig om te drinken, maar voor de plaatselijke bevolking wel ok. Onderweg liepen heel wat kinderen langs de weg. Nu en dan remde ons busje af en konden we de flessen uitdelen. Nog nooit heb ik een kind zo gelukkig gezin met een flesje water! Confronterend!!!

Wat we kochten in de supermarkt konden we als lunch onderweg onder een boom verorberen. Voor de rest terug een hele dag in de bus met mooie variërende landschappen. Hier en daar een dorpje, een stokerij of wat graftombes en ook enkele zandtornado’s mogen we niet vergeten vermelden.

Om 16u arriveerden we terug aan Resort Satrana Lodge, dat luxe tentenkamp. We kregen de kans om de ondergaande zon te zien in “the window”, een rots met een gat in. Daar waren we niet alleen. Veel volk en ook wolken. Toch net opgetrokken wolken op het juiste moment en verschrikkelijk publiek zodat een deftige foto maken niet ideaal was.

 

Woensdag 19 oktober 2022

Alweer een overgangsetappe dus weer busje zitten… tot we een stop hielden aan de heilige berg  Bischops Cape. Beetje geschiedenis van onze reisleider: “Ergens in de geschiedenis werd hier gevochten en de plaatselijke stam verschanste richting deze berg. Na twee jaar volhouden was het op en sprong men massaal van deze rotsen.”

Ik kan het niet genoeg herhalen maar ik genoot van de verschillende landschappen die passeerden. Naast de weg lag ook een gekantelde vrachtwagen. Niet dat het hier druk is want weinig (degelijke) wegen. De voertuigen zijn er die men recupereerde van bij ons (liefst de klassieke auto’s en vrachtwagen vanuit de tijd net voor al die elektronica, zodat ze er toch nog kunnen aan werken en een mechanische oplossing kunnen vinden). Vrachtwagens “uit de lage landen” ware er trouwens zeer in trek “want die hadden nog niet echt afgezien”.

Een volgende stop aan een papierfabriekje. We kregen een demo van hoe men te werk ging.

Lunchen deden we in Fianarantsoa. De darmen waren intussen terug in orde en ik at er zebu-steak met frietjes. Niet gezond, maar een lekker chocoladetaartje lag te lachen in de toog … ik had dit wel verdiend vond ik.

Na een vrij lange pauze konden we verder. We reden tot Karendi op vertrouwde wegen maar dan sloegen we een nieuwe richting in. Alweer een compleet ander landschap. We trokken de bergen in. Na het warme droge klimaat kwamen we in een vochtigere regenwoud-omgeving. We kwamen dichter bij ons eindpunt Ranomafana. 17u15 arriveerden we en kregen we terug een huisje aangeboden.

Half uurtje om de bagage weg te zetten en te acclimatiseren want dan terug de bus om voor een avondwandeling. Aja, het is hier vroeg donker. Aan de rand van het natuurreservaat, gewoon langs de weg, probeerden we de rode mouse lemur te spotten. Men smeerde banaan op een tak en dan was het wachten. Op een bepaald moment hadden we geluk. Het nachtdier, dat niet groter was dan een muis, kwam in ons vizier maar we moesten snel zijn. Van zodra er licht werd op geschenen kroop het diertje snel weg. Pikdonker dus om foto’s te maken toch niet ideaal.  Het hoogtepunt hadden we gekregen, maar we konden hier ook nog genieten van kameleons en kikkers.

Als we terug in het hotel waren konden we eten. Ik had noedels besteld en die waren best wel lekker (terwijl ik het hier één van de mindere locaties vond). 

 

Donderdag 20 oktober 2022

Om 7u vertrokken we naar Parc National Ranomafana wat zo’n half uurtje rijden was. Tickets werden gekocht en we splitsten ons ook op in twee groepen. Vergezeld van gidsen konden we in het regenwoud op zoek naar verschillende soorten maki’s (= lemuren).

Onderweg lieten we onze ogen natuurlijk de vrije loop om andere zaken te spotten zoals wandelende takken, termietennesten in bomen, een vogelnestje met eitjes, een kever met een lang nek (Trachelophorus giraffa), spinnen, … tot we opeens werden geroepen want men had de eerste soort al gespot. De bonte maki?

De tweede soort die we zagen was de gouden maki. Dan was er een hele poos weinig te zien. Varens uit de prehistorie, termieten op de bladeren, paadjes op en af, typisch kronkelend door het regenwoud, wat spinnen, het vel van een slang, en dan opeens terug een (bonte?) maki met baby!

Op de weg terug konden we nog een speciale gekko spotten; de bladstaartgekko (Uroplatus phantasticus). Vrij klein en goed gecamoufleerd. Het ziet er een beetje uit als een draakje met een staart in de vorm van een verdord blad. Ik zag ook nog een mooie libel en toen we bijna rond waren zag ik terug het nestje waarbij een mooi geel vogeltje met oranje bekje nu op die eitjes zat te broeden. Nog een laatste grote groen-blauwe kever op het pad en dan waren we rond. Een uitstapje van zo’n vier uur.

In de namiddag hadden we vrij en liepen we naar de warm-water-bronnen en die waren écht warm vond ik. We konden over een constructie die de brug moest vervangen naar de overkant van de rivier. Daar was een zwembad en indien je wou gaan zwemmen had je een leuke badmuts nodig die je kon huren. Er was ook een mooie tuin en cabines voor massage enzo. Het leek een beetje vergane glorie maar het moet hier ooit heel boeiend geweest zin. De plaatselijke bevolking gebruikt de warmwaterbronnen als wasplaats (zowel voor zichzelf als hun kledij).

Daarna nog even het stadje inwandelen, wat verkennen en snoepjes uitdelen. We kochten een ananas maar dan hadden we ook een nieuw mes nodig (want ons mes uit China sneuvelde op een vorige picknick). Een jongetje liep met ons mee naar de shop en ergens heel hoog op een schap werd een mes gevonden. Zeer goedkoop dus we verwachtten niet echt veel, maar het was superscherp.  Met een goed gevoel terug naar ons hotel. Nog even met de kinderen dollen aan de andere kant van het hek.

 ’s Avonds at ik mine-sao met kip. Opeens een oorverdovend gejank. Precies een varken dat werd geslacht. Het moet vreselijk zijn zoals het klonk dus ik wou toch even een kijkje nemen. En wat bleek… men was de rivier aan het oeversteken in het donker en het varken moest mee maar zag dat niet zitten. Het is uiteindelijk toch gelukt.

Nog even de valiezen herschikken en een rugzakje maken want we zouden onze bagage drie dagen niet meer zien.

 

Vrijdag 21 oktober 2022

Op de planning had ik staan: 7u opstaan, 8u vertrekken… dat vertrek werd een kwartier vervroegd want iedereen was intussen klaar en zat op de bus. We kronkelden het regenwoud uit en hadden mooie verzichten. Reisleider Ando zag dat we met z’n allen aan het raampje zaten te fotograferen en deed de bus stoppen. We konden te voet verder afdalen tot het volgende dorpje en op die manier optimaal genieten van de omgeving. In de verte zagen we een schooltje en we hoorde de kinderen zingen wat een extra dimensie aan deze tussenstop. In deze regio veel huisjes op palen.

De volgende keer dat we stopten was om een brug over te steken. Omwille van het gewicht dienden we allemaal uit te stappen en te voet over te steken. Busje komt zo. Nu was het niet ver meer en eens we Canal des Pangalanes over waren, lag het Sorafa Hotel op wandelafstand. We logeerden eigenlijk op het strand. Ik vond dit logies niet meteen bij de betere en ook het eten was precies iets minder. Ik probeerde er lasagne maar het matchke niet meteen met de verwachtingen. We zaten dan wel terug aan de kust, maar deze keer aan de Oostkant en dat was toch anders. Zeer ruwe zee met hoge golven en niet meteen het strandvakantiegevoel.

Na het eten trokken we nog de stad in op zoek naar ananas. We konden kennismaken met plaatselijke gewoontes, zagen grote verschillen in de bevolkingslagen en merkten dat ze hier toch ook ferm hebben afgezien van de storm die Madagascar had geteisterd. Tussen het dorp en het strand leek ons precies sloppenwijk. Raar om zien als je daarna langs het strand wandelt terwijl iemand wat verderop datzelfde strand gebruikt als openbaar toilet. Sportende jongeren en fantastisch mooie krabben in het zand.

 

Zaterdag 22 oktober 2022

Vroeg opstaan want we dienden de boot te halen… of moet ik zeggen bootje, want we zouden nu twee volle dagen in die schuit zitten en dat mag je letterlijk nemen. Twee dagen stilzitten en nu en dan eens stoppen en uitstappen voor een sanitaire stop ofzo. 4u30 dus opgestaan en even genieten van de prachtige sunrise. Om 5u15 vertrokken we dan te voet naar de boot. Het was zo’n tien minuutjes wandelen tot aan het kanaal.

Op de boot konden we ontbijten. Omeletje, broodje, … en dan maar noordwaarts dobberen. Eigenlijk wel rustgevend. Het was genieten van ongerepte natuur. De mensen die hier wonen zijn afhankelijk van het kanaal, ze leven met het water. Da’s denk ik ook de reden waarom ik hier welgeteld één papiertje heb gezien op onze tweedaagse tocht. Geen afval te bespeuren lans de waterkant!

Een eerste stop was niet meteen gepland maar wel verplicht; zoals we de douanecontroles op de weg hadden, was dit er ook op het water. Over het kanaal was een touw gespannen en we dienden aan te meren. Iets betalen of iets aantonen, geen idee… wij keken alvast naar taferelen van de locals.

Wij hielden een echte stop aan een nederzetting. Authentiek, uitgelaten, sfeervol, … een warme welkom, maar lang konden we niet blijven. Terug het water op en verder heel wat taferelen in ons opnemen; vissers in kano’s uit boomstammen gehouwen, wassen, baden, gewassen worden, afwassen, transport van alles en nog wat, …

De mensen die hier wonen zijn eerder afgesneden van de beschaafde wereld. Veel toeristen zien ze ook niet dus zijn wij eigenlijk wel een attractie. En zwaaien dat we deden naar de glimlachende en terugzwaaiende mensen.

Tijd voor de lunch: witte plakrijst, groenten en kippebouten. Ik pruts niet graag, maar ’t was wel lekker. En voor de rest de ganse dag hetzelfde verhaal… tot we in de verte zendmasten zagen. Het dorp Nosy Varika kwam dichterbij en uiteindelijk legden we daar aan rond 16u. We zouden in de meest basic logies van de reis verblijven. Houten huisjes en inderdaad wel basic, maar het viel goed mee. In totaal zouden we 90km hebben afgelegd en hadden we morgen nog 120km te gaan.

Nadat de huisjes werden verdeeld konden we nog de benen strekken in het dorp, of het fisherman village zoals Ando het omschreef. En als de avond viel dienden we te eten in een soort open hangar. Het eten werd terug klaargemaakt door de mensen op de boot. Eerst was er soep, daarna tonijn, rijst, frietjes en groenten.

 

Zondag 23 oktober 2022

Vandaag een tweede dag op het water. Deze keer hadden we nog 120km te gaan dus langer dan gisteren (en dat voelde al lang stilzitten). Om 5u15 zouden we vetrekken dus om 4u stond de wekker al. Ontbijten konden we op de boot. Net als gisteren een gebakken eitje en wat brood. Ook lekkere cake en een kopje thee. Ondertussen ook genieten van de opkomende zon.

Gelijkaardige taferelen als gisteren: vissers, lachende en zwaaiende kinderen, mensen die zich wassen, de afwas en de was aan de waterkant, … en ook opnieuw bomen die opzij lagen met de wortels los. Je wordt dus telkens geconfronteerd met de gevolgen van de cycloon die in het begin van het jaar over dit land raasde.

En toch waren er ook nieuwe elementen in onze tocht. Vandaag moesten we uit stappen en de boot over een ondiep gedeelte te duwen, een speciale belevenis. Daarnaast hadden we terug enkele sanitaire stops en elk op zich waren die wel leuk. Een speciale stop hadden we ook nog aan een kleine vanille plantage. De grotere plantages liggen in het noorden van het land, maar hier kregen we ook uitleg en konden we de planten zien en voelen. Wist je dat de vanilleplant een klimmer is die dus een andere stevige plant naast zich nodig heeft? Of dat je minstens een meter plant nodig hebt om er verder mee te kweken? En dat het een jaar duurt vooraleer er een bloem verschijnt met daarenboven nog een extra jaar wachten op de vrucht. En als die dan rijp is kan ze worden geplukt, maar dan moet die nog in de zon drogen en om de zoveel tijd wordt die gemasseerd. Op die manier krijg je de bruine vanillestokjes die lekker ruiken en een heerlijke smaak geven en begrijp je opeens waarom die ook zo duur zijn.

Toen we arriveerden stond ons busje ons op te wachten. Om uit te stappen moesten we terug even door het water. Het was dan nog een kwartiertje naar het hotel. Net op tijd voor het donker werd.

’s Avonds kozen we voor pizza. En als je iets wou dat een klein beetje afweek van de kaart dan kon je dat wel proberen, maar dan nam je er de hoeveelheid moeite best graag bij. Het heeft zo zijn charme.

 

Maandag 24 oktober 2022

Opstaan om 6u00, valiezen klaar om 7u00, vertrekken om 8u00, maar aangezien alles en iedereen terug vroeger klaar was vertrokken we tien minuutjes eerder. Ongeveer 220km waar we 6 uur zouden voor nodig hebben omwille van de slechte wegen.

Tijdens het wachten ging ik nog even tot op het strand. Daarvoor dienden we enkele huisjes te passeren. Aan de ene kant een lief omaatje die met een klein kindje speelde in een zelfgemaakte slee, aan de andere kant een dorpsgek die een foto van ons wou maken. Zijn fototoestel was een hard schijf die toevallig in zijn broekzak zat. De vrouw jaagde de man uiteindelijk weg. Drank en drugs zullen hier dus ook wel te vinden zijn.

Tijdens de “bumpy road” zagen we vele plaatsen waar peper en andere kruiden (vooral kruidnagel) lagen te drogen aan de kant van de weg. We passeerden ook “Koperativa VTM Manambolo”.

De middagpauze hielden we in Antsampanana waar we ons broodje konden nuttigen. Drank kochten we daar. Eerst kon iedereen bestellen en dan trok men naar de winkel om de gekoelde dranken. Daarna konden we nog rondslenteren kangs de vele stalletjes aan de kant van de weg. Een soort permanente markt. Wij kochten verschillende soorten fruit dat we nooit eerder zagen. (Dit liet ik me wijsmaken: Sigaret Apple of pocanel, Coeur de bœuf , Sour soap of Corossol of zeurzak, Cream monkey fruit , moucout) Bij gelegenheid zouden we die eens proeven (en eerlijk: geen enkele vond ik lekker).

Onderweg zagen we nog een zwaar beschadigde vrachtwagen na een ongeval, maar wij kwamen zonder kleerscheuren aan in Andasibe. We reden door de smalle hoofdstraat door het stadje om aan ons hotel aan te komen. De brug was door de cycloon verwoest dus dienden we met een tijdelijke brug te voet de laatste meters af te leggen. Voor de bagagedragers was dat even wat meer werk.

’s Avonds was er een nachtwandeling voorzien van een uurtje. We vertrokken om 18u richting natuurreservaat Andasibe Analamazoatra Mantadia. Opnieuw op zoek naar nachtdieren. Gelijkaardig als de vorige “night walk”. In het begin was het lastig om iets te spotten. Ik merkte een spinnetje op en daarna liep het vlotjes. Eerst zagen we kleine kameleonsoorten, daarna spotten we waarvoor we eigenlijk kwamen: een andere soort kleine muislemuur. Die bleef iets meer zitten. Wat we daarna zagen was gewoon meegenomen: kikkertjes, insecten, andere kameleons en ook nog een “wooly lemur” met baby.

Terug in het hotel konden we ons avondmaal nuttige dat we besteld hadden voor we naar onze wandeling gingen. Een lekkere Coron bleu en ook een dessertje deze keer. Het was hier iets duurder, maar het zag er ook allemaal wat beter uit.

 

Dinsdag 25 oktober 2022

Om 7u30 vertrokken we terug naar het nationaal park, we verdeelden ons in twee groepen en zouden 3-4 uur wandelen. In dit park waren verschillende lemuursoorten te vinden en het voordeel van deze dieren is dat ze een afgebakend territorium hebben. Dat indachtig en de ervaring van de spotters zorgen ervoor dat je kans om de dieren te zien wel groot wordt. We zagen er vier soorten. De eerste was de Bamboo lemur, Halfmaki's of Bamboemaki's' (Hapalemur). Daarna kwamen we mierennesten tegen in de bomen en op de grond. Vervolgens was het de beurt aan de Indri indri, de grootste nog levende halfaap. Het was ook gaaf om hun roep te aanhoren. Indrukwekkend als je die daar in de natuur hoort, irritant als men een opname afspeelt op restaurant. Onderweg ook kleine boskikkertjes en opgerolde varens op weg naar de Brown lemur. Ik heb die zien overspringen en ik dacht dat mijn fotomoment wel kwam, maar blijkbaar ging men door naar de prachtige diadeemsifaka (Propithecus diadema). Rupsen op een stam, vlinders, kevers, … Via Google lens vind je veel, maar toch. Op het einde van de tocht nog een kameleon en dan verzamelen geblazen om iets te gaan eten. Voor mij een
Rijstgerecht.

In de namiddag reden we naar Lemur island. Het is een project voortgekomen uit de Vakona Forest Lodge omringd door het regenwoud. Het verhaal gaat dat de maki's op dit kleine riviereiland zijn gered van de handel in wilde dieren in gevangenschap en omdat ze zo vaak in de aanwezigheid van mensen waren geweest, konden ze niet volledig in het wild worden vrijgelaten. Omdat ze zo tam zijn kan je ook dichtbij komen. Met een kano word je van het vaste land naar het eiland gevaren. Na dit bezoek van ongeveer drie kwartier reden we terug naar de stad. Wij gingen eerst nog het postkantoor binnen, een beleving op zich. Daarna wandelden we terug naar onze lodge. Opnieuw lekker gegeten en ook afgerekend.

 

Woensdag 26 oktober 2022

Opnieuw veranderen van verblijfplaats. We zouden vertrekken naar Mantasoa om 8u00. Dat was 4 uur rijden met enkele stops onderweg. Na 1 uur stopten we aan een tankstation. Wij konden daar nog wat te knabbelen kopen, maar de diesel was op dus diende de chauffeur elders te tanken. Na twee uur was er dan een visite aan een soort kleine zoo. Kameleons, slangen, kikkers, gecko’s en een krokodil. We leven daar een uurtje.

Daarna was het nog 1,5 uur rijden naar ons hotel. Daar konden we ook lunchen. Voor mij een spaghetti met groenten en mozarella. Voor vanavond bestelde ik chicken cordon-bleu salad, honey dressing als voorgerecht en grillings; blanc de poulet with mustard and legumes sautes als hoofdschotel. Alweer wat duurder, maar het klonk zo lekker. Het was ook lekker en de porties waren ook vrij groot deze keer. En ondertussen hadden we wat rondgeslenterd op het domein en had ik ook wet gelezen. Meestal niet mijn favoriete bezigheid, maar dat magazine wou ik toch wel uit hebben.

 

Donderdag 27 oktober 2022

Een vrije dag en dan weet je dat ik meestal wel iets nuttig zoek. Ik had gelukkig een partner in crime, Roger, die ook wel te vinden was voor een extra uitstapje. De reisleider kon een busje voorzien voor een prijsje, de plaatselijke gids had een tarief en afhankelijk van hoeveel zotten we vonden werd de prijs per persoon berekend. We trokken met vijf naar het huis van Jean Laborde dat dienst deed als museum. Dat werd beheerd door een familie die ons ook rondleidde. Eén zoon was ook leraar en hij sprak Engels. Wanneer het wat moeilijk werd kon hij overschakelen naar het frans en kon ik wel tolk spelen tussen hem en de Nederlanders. Jean Laborde nam in de 19de eeuw initiatief tot industrialisatie en wat daar nog van overschoot gingen wij bekijken. We lazen over een ondergelopen stad enzo, maar dat was het dus niet. Wel zagen we ovens want hier produceerde men de kanonnen voor de koningin. Maar er staan nog enkele gebouwen, fabrieken indertijd, die nu gebruikt worden als school. We wandelden via het ziekenhuis ook naar het graf van de Fransman.

Jean Laborde (16 oktober 1805 - 27 december 1878) was een onafhankelijk zakenman in Mauritius en later de persoonlijke ingenieur van Ranavalona I, koningin van het Koninkrijk Madagaskar. In die functie speelde Laborde een grote rol in de industrialisatie van Madagaskar. Na Ranavalona's regering werd Laborde door Napoleon III aangesteld als Franse ambassadeur.

 In 1832 leed Jean Laborde schipbreuk voor de kust van Madagaskar. Toen Koningin Ranavalona I vernam dat hij de zoon van een smid was en een technische opleiding had genoten liet zij Laborde naar de Rova van Antananarivo komen, de residentie van het koninkrijk. Hier werd Laborde aangesteld als haar persoonlijke ingenieur en kreeg de opdracht om fabrieken te bouwen in Mantasoa, een plaats in de buurt van Antananarivo. In korte tijd produceerden Laborde's fabrieken wapens en munitie, alsook bakstenen, machines en andere nuttige producten.

 Later bouwde Jean Laborde ook wegen, bruggen en mijnen op het eiland. Tussen 1839 en 1842 bouwde Laborde in de Rova van Antananarivo een nieuw houten paleis voor de koningin, dat de naam Manjakamiadana kreeg. Het paleis was een mix van de traditionele Merina-architectuur en westerse innovaties, zoals dakkapellen en balkons.

 Naar verluidt haalde Jean Laborde en zijn landgenoot Joseph-François Lambert op 28 juni 1855 Ranavalona's zoon Rakoto over om het Lambert-charter te tekenen, een verdrag dat Frankrijk de mogelijkheid zou geven om grond op Madagaskar te verwerven. Later, op 20 juni pleegde Lambert een mislukte staatsgreep en alle Europeanen, inclusief Jean Laborde werden het land uitgestuurd. Toen Prins Rakoto in 1861 zijn moeder als Koning Radama II opvolgde, gingen de grenzen van Madagaskar weer open voor buitenlanders. Laborde werd door Napoleon III naar Madagaskar gestuurd, waar Laborde aangesteld was als Frans ambassadeur. Hij bleef op het eiland tot zijn dood op 27 december 1878.

Allemaal zeer interessant vond ik en zeker een culturele meerwaarde voor onze reis, want buiten mooie natuur miste ik wel wat culturele bezienswaardigheden. Daarnaast had ik hier ook een wat vreemd gevoel. Enerzijds werden we met open armen ontvangen door de gids (we gingen trouwens nog eens langs bij hem thuis en zijn zwangere vrouw) en de enthousiaste schoolkinderen op uitstap die we tegenkwamen aan het “zwembad van de koningin”. Anderzijds voelde je hier ook een beetje vijandigheid tegen de Europeanen. Wellicht zal de geschiedenis hier wel iets mee te maken hebben, terwijl ik ook hier weer concludeerde (net als in andere gekoloniseerde landen) dat wat hier meer dan een eeuw geleden werd gezet, nog altijd het meest moderne is van de huidige samenleving.

De uitstap die een uurtje zou duren liep wel wat uit, maar ik vond dat zeker prima. Van mij mocht dat nog langer zijn want ik vond het super interessant. Maar we dienden toch afscheid te nemen en reden terug naar het hotel waar we nog wat met de groep petanque speelden. ’s Avonds weer zeer lekker gegeten: Cauliflower gratin with mozzarella en daarna Sliced chicken breast with paprika and cream. Nog een mojito als afsluiter van de reis, maar die vond ik niet speciaal. En dan nog een gevecht met de muggen voor het slapengaan. We zaten hier immers aan een meer op hoogte dus wat dacht je…

 

Vrijdag 28 oktober 2022

De laatste reisdag eigenlijk. Een rit terug naar Tanna. Drie uur rijden dus we mochten lang slapen. Het vertrek was gepland om 9u00. Eten deden we terug in het restaurant van de eerste dag. Dat was ook supergoed dus we vonden dit een goeie keuze. Ik nam deze keer een lekkere kippenbrochette. Nog even passeren aan de handicraft market en dan terug naar het hotel. Een laatste avondmaal en een wandelingetje in de buurt. We hadden wat kledij verzameld dat we aan de locals wilden geven, dus we dachten meteen aan het gezin dat we hadden ontmoet. Al konden we hen niet vinden. Ze woonden dus niet waar we ze vorige keer zagen dus was er wel een andere dame op de weg die iets kon aanvangen met onze zakken.

 

Zaterdag 29 oktober 2022

We stonden op om 6u30, gingen ontbijten om 8u30 en we zetten de bagage klaar tegen 12u want om 13u zouden we vertrekken.

Opeens kwam iemand van het hotel naar me vragen met de boodschap dat er iemand aan de receptie stond voor mij. Een man met een kindje van ongeveer één jaar oud en ik herkende hem meteen. Gisteren waren we nog op zoek naar hen. Blijkbaar werkte de plaatselijke tamtam en konden we de familie terug ontmoeten. We werden zelfs uitgenodigd bij hen thuis. Het doet wel raar om zo’n klein huisje binnen te gaan. Ook al omwille van de (verboden) schildpad die ons verwelkomde. We hadden tijdens de reis te horen gekregen dat schildpadden houden verboden is en dat er zware boetes en gevangenisstraffen op stonden. Deze mensen leken er wel zorg voor te dragen want het dier was er al 15 jaar en is volledig gedomesticeerd. Ik denk niet dat je dit dier helpt als je het weghaalt. Er wordt goed voor gezorgd en je kan het zelfs aaien. Het kopje wordt uitgestoken en als je erop wrijft komt het dier om hoog van het genot. Mooi om zien. Ook al hadden we onze verzamelde spullen aan iemand anders gegeven, men kon het wel appreciëren dat we wilden helpen. Het resterend geld, hoe weinig ook, hebben we dan maar aan hen gegeven.

Op tijd terug naar het hotel want de bagage diende op tijd klaar te staan. We hadden dan ook nog tijd om als groep de fooien voor chauffeur, assistent en reisleider Ando te overhandigen. We hadden een mooie tijd en die mensen hebben hun job heel goed gedaan!

Ongeveer één kilometer naar de luchthaven denk ik, dus daar waren we snel.
Het was wel even wachten. De rij was niet echt lang (12 van onze medereizigers denk ik) maar het duurde wel lang had ik de indruk. Politiecontrole, extra check om iets aan te geven, nog een paspoort en boarding-pass check, handbagage check en als ik door het poortje moest dan piepte het. Nochtans niets meer in de zakken ofzo, zelfs geen zakdoek. Dan maar bagage nemen en drugscontrole ofzo… alles (uiteraard) in orde maar toch weer vreemd dat ik daar werd uitgehaald.

Om 15u24 begon de boarding, 14u15 waren we door alle controles en konden we wachten op het vliegtuig van Turkish Airlines dat net landde. Om 15u30 ongeveer was het tijd om te boarden. Veel volk stapt hier niet in. Eerst vliegen we naar Mauritius waar wel wat meer volk bijkomt richting Istanbul. Om 15u55 werd het vliegtuig in beweging gezet om tegen 16u00 op te stijgen. Ik probeerde eens een timelaps te maken van de start, maar omdat het regende (we vertrekken dus net op tijd) stelde de telefoon scherp op de druppels en mislukte de poging. Het experiment lukte wel bij de landing. We hadden er dan een vlucht van 1u39 naar Mauritius opzitten.

9u30 vliegen naar Istanbul. Vertrokken op Mauritius om 20u00 (op Mauritius is het 1 uur verschil t.o.v. Madagaskar. Ik keek naar Sing2 en Rush hour. Tussendoor wat muziek luisteren en sport kijken.

 

Zondag 30 oktober 2022

Geland in Istanbul om 4u48 (terug een uur verschil met Mauritius maar zelfde tijd als Madagaskar) en nog wachten op de gate info tot 7u20. Voor de internationale connectie moesten we terug door de controle. Flesjes water vanop vliegtuig mochten niet mee, in Amsterdam mocht dat intussen wel. Dat voelt wel raar aan om terug te keren in zo’n wegwerpmaatschappij als je van Madagaskar komt!

Even rondslenteren op de vijf-sterren-luchthaven. Mooi en impressionant! Ook straf om te zien dat de duty free boodschappen in het Turks, Engels, Russisch, Arabisch en Chinees projecteerden. Dan maar even gaan zitten en wachten op verdere info. Intussen begon het buiten al terug klaar te worden. Perfect om 7u20 kwam de gate tevoorschijn. Opnieuw naar de andere kant van de luchthaven maar we hadden nog tijd. De vlucht werd een twintigtal minuten verlaat. We dienden eerst al onze boarding card en paspoort te tonen voor een stempel zodat de boarding sneller kon verlopen. Met de bus een redelijk ritje naar het vliegtuig. We zaten op de tweede bus en konden achteraan instappen dus we zaten snel op onze plaats (rij 37 van de 38 aan de zijkant of 40 in het midden).

Om 9u15 werden de motoren gestart en om 9u30 was de take-off. Goed voor 3u vliegplezier richting Amsterdam met de Airbus 330-200/300. Aangezien ik nog niet klaar was met “Rush hour” keek ik eerst naar de ontknoping. Daarna keek ik naar de andere afleveringen. 10u34 zijn we geland op Schiphol. (2 uur vroeger dan Istanbul). Gebeld naar de mensen van de parking en we konden nog net mee met het busje da aan de luchtvanen stond. Om 12u40 waren we klaar om met de auto terug naar huis te rijden.

 

Foto's